Μετά από ένα ατελείωτο σφυροκόπημα στη Βουλή, ο Κ. Μητσοτάκης υποχρεώθηκε τελικά να ανακοινώσει αναστολές στους πλειστηριασμούς και ένα επίδομα στήριξης για τους μακροχρόνια άνεργους τα Χριστούγεννα.
Δεν το έκανε από την αρχή. Η πρωτομιλία του αναλώθηκε σε διαστρεβλώσεις και ψέματα για τις δημόσιες συγκοινωνίες, τις ΜΕΘ, τον τουρισμό, την αποκλειστική ευθύνη των νέων.
Μετά την απαίτηση, όμως, του Τσίπρα να παγώσει ο Πτωχευτικός Κώδικας και να στηριχτούν τα ευάλωτα νοικοκυριά, αναγκάστηκε να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις.
Είναι παράλογο να πιστέψουμε ότι ο Μητσοτάκης σκόπευε εξαρχής να ανακοινώσει τέτοιου είδους μέτρα. Εκτός αν περίμενε να εισηγηθεί πρώτα ο Τσίπρας αναλυτική και κοστολογημένη πρόταση για να απαντήσει μετά «κάτι θα δώσουμε».
Η αναδίπλωση αυτή του Μητσοτάκη, που τον έσυρε έστω και λίγο πίσω από τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δείχνει τον φόβο της κυβέρνησης μπροστά σ’ αυτά που έρχονται.
Κι αυτές οι έστω και αποσπασματικές παραχωρήσεις δεν πρέπει να ερμηνευτούν ως πονηρός ελιγμός, αλλά ως αδυναμία ενός πρωθυπουργού που βλέπει να χάνεται ο έλεγχος της κατάστασης.
Υπό την έννοια αυτή, είναι μια μικρή πολιτική νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ήταν η δική του πίεση που έφερε αυτό το έστω και ανεπαρκές αποτέλεσμα.
Και αυτή η πίεση πρέπει να ασκηθεί πιο συστηματικά και πιο οργανωμένα για να επιβληθούν, παρά τη θέληση και τις αρχές της κυβέρνησης, ουσιαστικότερα μέτρα για τη στήριξη της κοινωνίας.
