Η κυβέρνηση και η υπουργός Πολιτισμού, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις σφοδρές αντιδράσεις από την κινηματογραφική κοινότητα και κυρίως χωρίς να συναισθάνονται το μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί στην ελληνική κινηματογραφία και στους δημιουργούς της, προχωρούν ακάθεκτα στη νομοθέτηση της συγχώνευσης του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, του ΕΚΟΜΕ και του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας, τριών δηλαδή εντελώς διαφορετικών οργανισμών μεταξύ τους. Το νομοσχέδιο με τίτλο «Δημιουργική Ελλάδα: Ενίσχυση του κινηματογραφικού και δημιουργικού τομέα, ίδρυση φορέα για το βιβλίο και λοιπές διατάξεις για τον σύγχρονο πολιτισμό» αναρτήθηκε στη Διαύγεια, ξεδιπλώνοντας το ακριβές σχέδιο στο οποίο σύσσωμοι οι φορείς της ελληνικής οπτικοακουστικής παραγωγής και των δημιουργών βρίσκονται απέναντι.
Για ένα σχέδιο νόμου «καταστροφικό για την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή» κάνει λόγο η Κυριακή Μάλαμα, τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι η νέα αυτή εταιρεία-φορέας με τίτλο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας Α.Ε., που θα χρηματοδοτείται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ουσιαστικά καταργεί το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, τον μοναδικό φορέα ενίσχυσης του ελληνικού κινηματογράφου, αφού συγχωνεύοντάς το το αποδυναμώνει αφήνοντας έωλους τους Έλληνες δημιουργούς. Από την άλλη, μετατρέπει το ΕΚΟΜΕ σε χρηματοδότη των ξένων παραγωγών που γυρίζονται στην Ελλάδα, ενώ η ίδρυσή του από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το καθιστούσε αναπτυξιακό εργαλείο μέσω του cash rebate και σε μοχλό ενίσχυσης της εγχώριας οπτικοακουστικής παραγωγής και των εργαζομένων σε αυτή.
Business as usual
Το μόρφωμα, όπως χαρακτηρίζουν τη συγχώνευση οι φορείς, «έχει ως μοναδική καταστατική λογική τις “business”», όπως υπογραμμίζει η Κ. Μάλαμα, εξηγώντας ότι οι πόροι θα διανέμονται «σε παραγωγές κυρίως του εξωτερικού μέσα από εταιρείες που θα έχουν δημιουργηθεί ακόμα και την προηγούμενη ημέρα, επιτρέποντας συναλλαγές πιθανόν τριγωνικού τύπου ανάμεσα σε μητρικές της αλλοδαπής και θυγατρικές της ημεδαπής, με μοναδικό όρο τα γυρίσματα της ταινίας να γίνονται στην Ελλάδα». Επιπλέον, «μέσα από μια σειρά νομικών ασαφειών μπορεί να καλύπτεται το 80% του κόστους της ξένης ταινίας από δημόσιους πόρους, ενώ θα μπορούν να χρηματοδοτούνται με διαδικασία fast track και με ανεξέλεγκτες Υπουργικές Αποφάσεις “στρατηγικά επενδυτικά σχέδια που σχετίζονται με την προβολή της Ελλάδας ως τόπου κατάλληλου για την πραγματοποίηση οπτικοακουστικών παραγωγών” ύψους μέχρι 12 εκατομμυρίων ευρώ». Σε αυτό το πλαίσιο, όπου τα πολιτιστικά κριτήρια για τη χρηματοδότηση «δεν υπάρχουν και παραπέμπονται στο μέλλον σε Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Πολιτισμού και Εθνικής Οικονομίας», τόσο η ελληνική κινηματογραφία όσο και οι δημιουργοί αλλά και οι εργαζόμενοι σε αυτή δεν λαμβάνονται υπόψη.
Ετσι, ένα σχέδιο νόμου που «ενισχύει» δήθεν τον κινηματογραφικό, οπτικοακουστικό και δημιουργικό τομέα επί της ουσίας, αντί της δημιουργίας, ευνοεί τις ξένες παραγωγές χωρίς κανένα όφελος για τη χώρα και τον κινηματογράφο της. «Είναι ξεκάθαρο ότι με αυτό το νομοσχέδιο ξεκινάει ένα πάρτι εισαγόμενων παραγωγών ταινιών, με το Ελληνικό Δημόσιο να πληρώνει την πλειονότητα των εξόδων και με μόνο όρο οι παραγωγές να γυρίζονται σε ελληνικό έδαφος και υποχρέωση την παράδοση ενός τρίλεπτου βίντεο στον ΕΟΤ!» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά η Κ. Μάλαμα. Κάπως έτσι, για χάρη αλλότριων συμφερόντων, επανέρχεται στο προσκήνιο η εικόνα της χώρας ως Ψωροκώσταινας.
