Θεωρείται ο δεύτερος πιο σημαντικός Έλληνας αστυνομικός συγγραφέας μετά τον Γιάννη Μαρή. Αναφερόμαστε στον Νίκο Μαράκη (1904-1972), που χρημάτισε μεταπολεμικά αστυνομικός συντάκτης στο Βήμα και στα Νέα. Γεννήθηκε στον Πειραιά και ήθελε να γίνει -τι άλλο;- καπετάνιος σε φορτηγά, αλλά η επίμονη μητέρα του τον έστειλε να σπουδάσει στη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Η άνεσή του στο γράψιμο και η ροπή προς την περιπέτεια βρήκαν έκφραση κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στο θρυλικό περιοδικό «Μάσκα», όπου έγραφε με ψευδώνυμο. Δημιούργησε τον χαρακτήρα της Φροϊλάιν Γκοστ ή Δεσποινίδος-Φάντασμα, ήγουν της Αγγέλας Μαρκάτου, που δρούσε ενάντια στους κατακτητές με σαμποτάζ για λογαριασμό του Ελληνικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής.
Στη δεκαετία του ’50 αφήνει κατά μέρος την Γκοστ για να ασχοληθεί με το αστυνομικό μυθιστόρημα. «Ο πράσινος πιγκουίνος» είναι το πρώτο με τον σκληρό της Γενικής Ασφάλειας Τζιμ Κάρβας. Πυροβολεί πάντοτε πρώτος, κατά τα πρότυπα του Λέμι Κόσιον, πράκτορα του FBI, ήρωα του Άγγλου συγγραφέα ιρλανδικής καταγωγής Πίτερ Τσένεϊ. Ακολουθεί, βεβαίως, τα βήματα του hard boiled, του Ρέιμοντ Τσάντλερ και του Ντάσιελ Χάμετ, εν αντιθέσει με τον πιο συντηρητικό αστυνόμο Μπέκα του Γιάννη Μαρή. Σε πολλά περιοδικά ο Ν. Μαράκης δημοσίευε μυθιστορήματα σε συνέχειες αλλά και ένα περιπετειώδες διήγημα κάθε εβδομάδα. Πρωταγωνιστής, ένας συμπατριώτης του με πλούσια δράση σε διάφορες χώρες της υδρογείου.
Πριν γίνει γνωστός με τον Κάρβα, ο Ν. Μαράκης εκδίδει το 1932 το σύντομο μυθιστόρημα «Οι άνθρωποι της κοκαΐνης. Απ’ τα χειρόγραφα ενός Ρώσου εμιγκρέ» (εκδόσεις RED n’ NOIR, με επίμετρο Βασίλη Δανέλλη και Γιάννη Ράγκου, σε μια καλαίσθητη έκδοση).
Στο κατατοπιστικό επίμετρο διαβάζουμε ότι «πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αλλά ολότελα ξεχασμένο μέχρι σήμερα λογοτεχνικό κείμενό του, που αξίζει να διαβαστεί και ως ένας σημαντικός “κρίκος” στην εξέλιξη της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας και τη σχέση της με το απόκρυφο μυθιστόρημα».
Απόκρυφα ονομάζουμε εκείνα τα μυθιστορήματα από τα μέσα του 19ου αιώνα όπου οι συγγραφείς εισδύουν στον κόσμο του περιθωρίου (Κονδυλάκης, Ζολά, Ντίκενς κ.ά.) και τον φωτίζουν άπλετα, χωρίς όμως να υπάρχει κοινωνική πλοκή, έρευνα, κάθαρσις δικαιοσύνης. «Οι άνθρωποι της κοκαΐνης» βρίσκονται στο μεταίχμιο απόκρυφου και αστυνομικού μυθιστορήματος, η γέφυρα που συνδέει τα δύο είδη. Το στόρι έχει ως πρωταγωνιστή έναν έκπτωτο Ρώσο πρίγκιπα, τον Στέργιο Μικάλεφ, που δραπετεύει στη Δυτική Ευρώπη ύστερα από τη Ρωσική Επανάσταση. Δουλεύει ως σοφέρ, ως χορευτής, ακόμη και ως πλαστογράφος, ώσπου τελικά έρχεται στη μεσοπολεμική Ελλάδα. Μπλέκεται στον υπόκοσμο του Πειραιά, γίνεται μαστροπός, διακινητής ναρκωτικών, επισκέπτεται συχνά τη φυλακή. Καθοριστική θα είναι η ερωτική του σχέση με τη γοητευτική αστή Ζελίκα Βρανά, γυναίκα μοιραία, με ύποπτο παρελθόν, που ταλαιπωρεί αφάνταστα τον πρίγκιπα, ο οποίος και γίνεται υποχείριό της με απρόβλεπτες συνέπειες.
Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι η ωμή περιγραφή σεξουαλικών σκηνών, πράγμα αρκούντος τολμηρό για την εποχή του ’30. Δυστυχώς, ο Ν. Μαράκης δεν γνώρισε τη φήμη του μεγάλου Γιάννη Μαρή - ίσως γιατί κανένα βιβλίο του δεν έγινε ταινία. Παρ’ όλα αυτά, τα εκατό και πλέον μυθιστορήματά του τον κράτησαν στην επικαιρότητα κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες.
Ιnfo
Νίκος Μαράκης
«Οι άνθρωποι της κοκαΐνης»
Εκδόσεις RED n’ NOIR
Σελίδες: 184
Τιμή: 9,90 ευρώ
