Μια από τις μεγάλες περσινές θεατρικές εκπλήξεις, που από στόμα σε στόμα έκλεψε τις εντυπώσεις, ήταν η παράσταση «Blackberry trout face» (Μούρη γεμάτη μούρα), η οποία επιστρέφει δυναμικά στο Θέατρο Σταθμός για λίγες μόνο παραστάσεις από τις 25 Σεπτεμβρίου. Η Αθηνά Δελιάδη σκηνοθετεί το βραβευμένο έργο του Laurence Wilson, που ανεβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες, τρία ανήλικα αδέλφια ξυπνούν και ετοιμάζουν το πρωινό τους. Μέσα όμως στο κουτί των δημητριακών βρίσκουν ένα γράμμα που τους αποκαλύπτει ότι η ηρωινομανής μητέρα τους τα εγκατέλειψε και είναι πλέον μόνα.
Λίγο πριν την επιστροφή τους στη σκηνή οι συντελεστές της παράστασης μίλησαν στην ΑΥΓΗ για αυτή τη σκηνική εμπειρία.
Μαντώ Παπαρρηγοπούλου (Kerrie)
Σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος
Οι γέφυρες ενώνουν τα πάντα. Τα φέρνουν κοντά. Κι έτσι η Kerrie, όταν μεγαλώσει, θέλει να χτίζει γέφυρες για να ενώνει τους ανθρώπους και τους τόπους. Θέλει να χτίζει, κόντρα σε έναν κόσμο που γκρεμίζεται γύρω της. Θέλει να γίνει η ίδια μια μεγάλη τοξωτή γέφυρα που θα ενώσει την οικογένειά της και πάλι. Επιμένει στην ιδέα αυτή, της δεμένης και ευτυχισμένης οικογένειας -σχεδόν εμμονικά-, πασχίζοντας με νύχια και με δόντια. Θυμώνει, γίνεται άδικη, σκληρή μα και φροντιστική, αρνείται να μεγαλώσει και ταυτόχρονα υιοθετεί τον ρόλο της απούσας μάνας μέχρι να καταφέρει να τα βάλει όλα σε τάξη. Υπάρχει, όμως, αυτός ο κόσμος που ονειρεύεται; Και, κυρίως, μπορεί -πρέπει;- να τον επιβάλει στ’ αδέρφια της, που κι εκείνα με τη σειρά τους ονειρεύονται άλλα πράγματα, διαφορετικά; Τρία αδέρφια σε ένα ταξίδι απότομης ενηλικίωσης, γεμάτο χιούμορ και ένταση, παλεύουν μεταξύ τους, με τον εαυτό τους και με την κοινωνία, που για ακόμη μια φορά στέκεται απέναντι στους κατατρεγμένους.
Το σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο του Laurence Wilson ξεχωρίζει γιατί αρνείται να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά μιλώντας για μερικά από τα πιο σοβαρά θέματα. Με τον γρήγορο ρυθμό του και τα απανωτά «punch lines», χαρακτηριστικό της κοινωνίας του Λίβερπουλ, δεν σε αφήνει να βυθιστείς στο «οικογενειακό δράμα» που εκτυλίσσεται, αλλά σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος, και αυτό είναι και το στοίχημα για εμάς και για τη δουλειά μας. Με την καθοδήγηση της Αθηνάς και της Ελιάν προσπαθήσαμε να χτίσουμε γερές βάσεις στη σχέση μεταξύ των παιδιών και να κρατάμε ζωντανό τον ρυθμό του κειμένου.
Γιάννης Τσουμαράκης (Cameron)
Ένα έργο για αυτά που δεν έχουν ειπωθεί
Έξι άτομα παρόντα σε έναν χώρο βρίσκονται εκεί για να μιλήσουν για την απουσία. Οι τρεις ηθοποιοί, οι άλλοι τρεις, σκηνοθέτις, χορογράφος, μουσικός. Φτιάχνουν μια οικογένεια για να μιλήσουν για μια άλλη οικογένεια σε αποσύνθεση. Ο Jackey, η Kerrie και ο Cameron συνομιλούν με τον Ανδρέα, τη Μαντώ και τον Γιάννη, και οι τρεις τελευταίοι αναζητούν τρόπους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Η «Μούρη γεμάτη μούρα» είναι για μένα ένα έργο για αυτά που δεν έχουν ειπωθεί, για το πρόβλημα που δεν έχει ακόμα μιληθεί, για τις ανάγκες που δεν έχουν επικοινωνηθεί. Έτσι ξεκινάει μια πορεία που μέσα από τη σύγκρουση θα φτάσει σε ένα τέλμα. Και εκεί, στο τέλμα, οι άνθρωποι, αντιμέτωποι με την προσωπική τους αλήθεια αλλά και με την ανάγκη του άλλου, επιστρέφουν στον πυρήνα της σύνδεσής τους, την αγάπη, την -παιδική- ανάμνηση, το παιχνίδι.
Ανδρέας Γιαννακούλας (Jackey)
Με οδηγό το χιούμορ και το παιχνίδι
Η «Μούρη γεμάτη μούρα» αφηγείται την ιστορία τριών ανήλικων παιδιών σε μια φτωχογειτονιά στο Λίβερπουλ όταν ένα πρωί μαθαίνουν από ένα γράμμα που βρίσκουν ότι η ηρωινομανής μητέρα τους τα έχει εγκαταλείψει και πλέον πρέπει να επιβιώσουν μόνα τους.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά την περίληψη από τη σκηνοθέτιδά μας, την Αθηνά Δελιάδη, μου κίνησε τόσο πολύ την περιέργεια που ήθελα το συντομότερο να πάρω στα χέρια μου το έργο και να το διαβάσω. Όταν μου ανακοινώθηκε ότι επιλέχτηκα για τον ρόλο του Jackey έτρεξα να φωτοτυπήσω το έργο, το οποίο, διαβάζοντάς το, με παρέσυρε από τις πρώτες κιόλας προτάσεις. Ενθουσιάστηκα με τον ευφυή τρόπο του συγγραφέα να μας μυήσει σε έναν τόσο σκληρό και βίαιο κόσμο με οδηγό το χιούμορ και το παιχνίδι! Με αυτόν ακριβώς τον οδηγό πορευτήκαμε στις πρόβες που ακολούθησαν, εγώ στον ρόλο του Jackey, η Μαντώ στον ρόλο της Kerrie και ο Γιάννης στον ρόλο του Cameron, δοσμένοι ο ένας στον άλλον, υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας Αθηνάς Δελιάδη και της κινησιολόγου Ελιάν Ρουμιέ. Αυτή η συνεργασία θα μου μείνει αξέχαστη.
Ίσως τελικά το φάρμακο στην κρίση να είναι το παιχνίδι.
Ελιάν Ρουμιέ (κίνηση, βοηθός σκηνοθέτιδας)
Στόχος μας, να αφηγηθούμε μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί
Το «Blackberry trout face» είναι ένα έργο το οποίο θα μπορούσε να διαδραματίζεται καθημερινά σε ένα διαφορετικό διαμέρισμα της Αθήνας. Είναι ένα έργο με σκληρό χαρακτήρα, από το οποίο αναδύονται γλυκές και κωμικές ανθρώπινες στιγμές. Οι τρεις χαρακτήρες του έργου -τα ετεροθαλή αδέρφια Jackey, Kerrie και Cameron- καλούνται να αντιμετωπίσουν την εγκατάλειψη από τη μητέρα τους, ψάχνοντας τον εαυτό τους και βελτιώνοντάς τον, και εξελίσσοντας, πότε με χιούμορ, πότε χωρίς, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Με την Αθηνά Δελιάδη, σκηνοθέτιδα της παράστασης, συνεργαζόμαστε αρκετά χρόνια αναπτύσσοντας μία αλληλοσυμπληρούμενη σχέση. Ο ρόλος μου ως βοηθός σκηνοθέτιδας είναι για εμένα ένας υποστηρικτικός ρόλος, ο οποίος ενισχύει τη σκέψη και τη ματιά της Αθηνάς κατά τη δημιουργική διαδικασία. Όσον αφορά την κινησιολογία της παράστασης, το έργο ορίζει από μόνο του μια ρεαλιστική προσέγγιση, η οποία επιτρέπει παράλληλα έντονο παιχνίδι και πειραματισμό μεταξύ των ηθοποιών. Οι ήρωες του έργου είναι παιδιά που καλούνται να ωριμάσουν απότομα κατά την περίοδο της εφηβείας τους. Παιδί και παιχνίδι είναι έννοιες αλληλένδετες και έτσι αποφασίσαμε με την Αθηνά να χρησιμοποιήσουμε ως ερευνητικά και κινητικά εργαλεία πολλά από τα παιχνίδια που παίζαμε νεότεροι. Το κυνηγητό, τα μήλα, η παντομίμα και το Μάντεψε Ποιος γίνανε, ξανά, μέρος της καθημερινότητάς μας!
Νιώθω πολύ όμορφα που εξελίσσομαι καλλιτεχνικά μέσω της συνεργασίας μου με τους συντελεστές της παράστασης. Μαθαίνω καθημερινά από την ιδιαίτερη ματιά της σκηνοθέτιδας αλλά και την ευρηματικότητα και το ταλέντο των ηθοποιών. Η συνεργασία όλων είναι εξαιρετική, η επικοινωνία ουσιαστική και οι στόχος κοινός στο να αφηγηθούμε μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Τις προκλήσεις προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε παρέα, αφήνοντας παράλληλα χώρο στον καθένα να βρει το πιο πρόσφορο μονοπάτι για να υποστηρίξει τον ρόλο του σε αυτή την παραγωγή.
Johnie Thin (πρωτότυπη μουσική)
Το θέατρο είναι πρώτα απ’ όλα σημείο συνάντησης
Το θέατρο, όπως και πολλά άλλα πράγματα εδώ που τα λέμε, είναι πρώτα απ’ όλα σημείο συνάντησης. Οι άνθρωποι συναντιούνται με τα κείμενα, οι άνθρωποι συναντιούνται με άλλους ανθρώπους, οι άνθρωποι συναντιούνται με τον εαυτό τους. Όπως όλα τα ωραία πράγματα, η συνεργασία μου με την ομάδα του «Blackberry» ξεκίνησε στα πεταχτά πάνω από έναν καφέ. «Δεν γράφεις τη μουσική;» Πρώτα το κείμενο. Η εντύπωση που δημιουργεί. Δουλέψαμε τη μουσική έχοντας πολύ μικρή πληροφορία για το επί σκηνής συμβάν. Είχαμε, ωστόσο, συμφωνήσει στην ατμόσφαιρα που πρέπει να υπάρχει τόσο στο έργο εν συνόλω, όσο και σε κάθε στιγμή του χωριστά. Με αυτή τη χαρτογράφηση ξεκίνησα να δουλεύω κάποια μουσικά θέματα. Πρώτη ύλη το «Us and them» των Pink Floyd, το κομμάτι που λειτουργεί ως ύμνος ειρήνης και παρηγοριάς στο έργο. Στη συνέχεια, με τους -σάρκα εκ της σαρκός μου- Πέτρο Λαμπρίδη (μπάσο) και Νίκο Παπαβρανούση (ντραμς) αυτοσχεδιάσαμε πάνω σε αυτό το υλικό με μόνη οδηγία εκ μέρους μου την ατμόσφαιρα και τίποτε που να σχετίζεται με το έργο. Προέκυψε μουσική μιας ώρας και βάλε. Ήδη είχαμε το υλικό. Με τον άλλο πολύτιμο συνεργάτη και ακριβό φίλο, τον Κώστα Χρυσόγελο (digital alkemist), κόψαμε και ράψαμε το υλικό, προσθέσαμε samples και είχαμε τη μουσική του έργου. Όλα έγιναν γρήγορα, αλλά τίποτε βιαστικά. Όπως επέβαλε η υπέροχη ομάδα του «Blackberry»: η Ελιάν, ο Χάρης, ο Ανδρέας, η Μαντώ και ο Γιάννης, και βέβαια η Αθηνά. Πόση ευτυχία να είσαι μέρος αυτής της συμμορίας που πρόσθεσε ακόμη έναν όρο σε εκείνους της Kerrie, του Jackey και του Cameron: την εμπιστοσύνη.
