Συναντηθήκαμε με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Θοδωρή Βουτσικάκη στο Θέατρο Τέχνης στην οδό Φρυνίχου με αφορμή τη μουσική παράσταση «Στην οδό Φρυνίχου... ξανά», στην οποία δανείζει τη φωνή του ο Θοδωρής Βουτσικάκης υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου. Εκεί, στα άδυτα του ιστορικού θεάτρου και λίγο πριν την τελευταία πρόβα, κάθησαν απέναντι στον φωτογραφικό φακό του Παύλου Παρασκευά για να ξεκινήσει η κουβέντα μας. Και ήταν από αυτές τις κουβέντες που στην πραγματικότητα δεν χρειάζεσαι καμιά αφορμή και καμιά αιτία. Το να συναντάς τη Λίνα Νικολακοπούλου δίπλα σε έναν νέο ερμηνευτή, τον Θοδωρή Βουτσικάκη, είναι από μόνο του μια ιστορική στιγμή, γιατί γίνεσαι και εσύ άθελά σου μάρτυρας μιας αδιάκοπης δημιουργικής κίνησης. Με φοβερή ταχύτητα η Νικολακοπούλου έγινε η Λίνα και ο Βουτσικάκης έγινε ο Θοδωρής, δίπλα-δίπλα, να υποδέχονται ο ένας τα λόγια του άλλου με σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη. Μας μίλησαν για την παράσταση, σχολίασαν αναπόφευκτα την επικαιρότητα και μας έδωσαν τα πρώτα στοιχεία του νέου τους δίσκου, με τα λόγια της Λίνας να εισχωρούν για ακόμα μια φορά μέσα στις μουσικές του Άρα Ντινκτζιάν μετά από τόσα χρόνια, αυτή τη φορά με τη φωνή του Θοδωρή Βουτσικάκη. Αυτή είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Αυτός είναι ο Θοδωρής Βουτσικάκης.
Τι θα δούμε φέτος στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης;
Νικολακοπούλου: Για μένα η φετινή χρονιά εδώ μέσα είχε τη σκέψη να υπηρετήσουμε μελωδίες και τραγούδια και δεκαετίες από το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, τα οποία να μπορούν να τα υπερασπιστούν οι δύο σολίστες που έχουμε, που είναι το πιάνο με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη και τα ανοιχτά όργανα, δηλαδή το μαντολίνο, το ούτι με τον Βαγγέλη Μαχαιρά. Όταν ξέρεις ότι οι ήχοι που θα παράξεις έχουν συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και δυναμική, διαλέγεις ποια τραγούδια μπορείς να υπηρετήσεις με αυτή τη συνοδεία. Επιλέξαμε από κάθε δεκαετία τραγούδια τα οποία θεωρούμε ότι είναι πάντοτε κεντρικά σημεία αναφοράς σε κάθε γενιά και γύρω από αυτά συντονίζουμε και το άμεσο παρόν, αλλά και τα απολύτως καινούργια μας τραγούδια τα οποία θα πρωτακουστούν εδώ. Δεν είναι πάνω από τρία, αλλά είναι αρκετά για να σημάνουν το πού πάμε τώρα με τον Θοδωρή. Εγώ σαν δημιουργός και ο Θοδωρής σαν ερμηνευτής. Η φετινή συλλογή μας διατρέχει τη ζωή μας από το τώρα, κάνοντας βόλτες στο ’80, στο ’70 και πιο παλιά, σε ό,τι θεωρούμε κλασικό. Τι ιδιαίτερο φέτος είναι ότι έχουμε μαζί μας έξι φοιτητές της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, οι οποίοι τραγουδάνε υπέροχα. Σαν άνθρωποι. Ενώ είναι ηθοποιοί, τα συναισθήματά τους είναι ανάγλυφα και το βλέπεις, τραγουδάνε σαν άνθρωποι. Είπα του Θοδωρή, θα είναι η πλατεία σου η σκηνή. Εκεί που συνήθως πας όταν θέλεις να σωπάσεις ή να βάλεις τον εαυτό σου στο τώρα με τη φαντασία σου. Κάθε 5 με 6 τίτλους θα παίρνουμε μια πληροφορία από σημαίνουσες προσωπικότητες του πολιτισμού μας. Θα ακούμε κάποιους προβληματισμούς από τα χρόνια που έχουν περάσει, που είναι σημαντικό να ακουστούν χρόνια μετά.
Θοδωρή, πώς είναι αυτή η συνάντηση με τη Λίνα;
Βουτσικάκης: Μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια που είμαι στο ελληνικό τραγούδι και που συνεργάζομαι με τη Λίνα, αυτό που έχουμε δημιουργήσει στο Θέατρο Τέχνης στην Οδό Φρυνίχου νιώθω ότι είναι η πιο προσωπική μου στιγμή μέχρι τώρα. Ένιωσα από πέρσι όλα τα κομμάτια του Θοδωρή σε αυτή την πλατεία που ονόμασε πολύ ωραία η Λίνα και από την ώρα που μου το είπε είναι σαν να μου άνοιξε ακόμα ένα δωμάτιο. Την ώρα της πρόβας ένα μου κομμάτι νιώθω ότι έχει κόσμο από κάτω ενώ δεν έχει και την ώρα της παράστασης ένα μου κομμάτι νιώθει ότι κάνει πρόβα.
Γράφεις ένα τραγούδι για τον Θοδωρή με τίτλο «Όμορφη ζωή». Με όλα αυτά που συμβαίνουν τελικά σας ρωτώ, είναι όμορφη η ζωή;
Νικολακοπούλου: Δεν το συζητώ. Η ζωή είναι όμορφη, άλλο αν την κάνουμε εμείς μαντάρα. Και επειδή είναι όμορφη, αξίζει να είμαστε συνειδητοί. Και όταν αξιωνόμαστε να έχουμε φίλους ακριβούς, έναν άνθρωπο στη ζωή μας που όταν έρχεται ξέρουμε ότι θα έχουμε μαζί του πορεία, ακόμα κι αν δεν κρατήσει μια ολόκληρη ζωή, θα έχουμε συνοδοιπορία. Τα δώρα που μας κάνει η δύναμή μας, τα νιάτα μας, αυτό που νιώθει το σώμα μας όταν είμαστε νέοι άνθρωποι, ότι θα τα νικήσουμε όλα, θα τα καταφέρουμε όλα. Αυτό δεν πρέπει να το αναχαιτίζει τίποτα. Πάντα πάνω στον κόσμο όμως υπάρχουν οι στιγμές που ειδικά οι νέοι άνθρωποι κλαδεύονται. Εμείς πάθαμε τον απόλυτα μεγάλο κραδασμό με τα Τέμπη και τα παιδιά που χάσαμε άδικα των αδίκων από ανυπόληπτους μηχανισμούς, μηχανικούς, σταθμάρχες. Σκεφτόμουνα πάντα μια ομοιοκαταληξία με αυτό που λέγανε οι πυγμάχοι, το κροσέ. Ένα κροσέ λοιπόν και στον ΟΣΕ και στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ και σε οτιδήποτε. Το κροσέ αυτό που τώρα θα αναγκαστούν να το ρίξουν από την πίεση του κόσμου. Είναι πληρωμένο με αίμα αυτό που θα εξυγιανθεί. Στον σεισμό στην Τουρκία πόσες χιλιάδες ψυχές φύγανε; Στην Ουκρανία 250.000 νεκροί, 60.000 νεκροί παραδίπλα. Εγώ τον κραδασμό τον παίρνω από όλον αυτόν τον περίγυρο.
Και επιμένετε ότι είναι όμορφη ζωή;
Νικολακοπούλου: Η ζωή είναι μεγάλο δώρο. Σημασία έχει τι κάνει κανείς και πόσο μάχεται για να του επιτρέψουν να ονειρευτεί, να φανταστεί, να ερωτευτεί, να δημιουργήσει. Το δράμα είναι ότι στην ομορφιά της ζωής οι μηχανισμοί που κατορθώνουν με τα χρόνια να εδραιώνουν τρόπους χειριστικούς, απαγορευτικούς, σε βάζουν σε μια μικρότερη διάσταση του τι είναι η ζωή. Η Τέχνη λοιπόν έρχεται να σου θυμίσει το πόσο πλατιά είναι η έννοια της ομορφιάς της ζωής. Αυτό είναι αναγκαίο. Ποιος θα στο θυμίσει; Στο ρεφρέν το τραγούδι λέει «ίσως δεν πιστεύεις πια και αν σου λέω η ζωή πως είναι απέραντη ομορφιά. Όμως είμαι δίπλα σου εγώ, το σκοτάδι θα τελειώσει, θα ξανάρθει η ξαστεριά». Έχω βάλει το αντίδοτο μέσα εκεί. Δεν είναι στον αέρα. Έχω βάλει τη δυσκολία τού να πιστέψει ένας άνθρωπος που έχει χτυπηθεί.
Βουτσικάκης: Είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ πια συνειδητά να πω ότι με ελκύει το φως. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ακλόνητος. Η Λίνα απέδωσε μοναδικά ένα αίσθημα που εγώ τουλάχιστον είχα νιώσει όταν άκουσα αυτές τις νότες, όταν είδα τη σκηνή που ο Ρομπέρτο Μπενίνι έκανε το παιχνίδι με τον γιο του για να του δώσει μια άλλη διάσταση, να του δημιουργήσει ένα παράλληλο σύμπαν σε σχέση με αυτό που συνέβαινε. Ήρθε λοιπόν η Λίνα, έβαλε αυτά τα λόγια και μου δημιούργησε το αντίδοτο να μπορέσω να είμαι αληθινός, να πιστεύω το κάθε της γράμμα.
Νικολακοπούλου: Ο κάθε άνθρωπος έχει ζήσει πολλά. Δεν είμαστε κομμένες κεφαλές. Ποιο σπίτι δεν είχε μια απώλεια; Και γενιές ολόκληρες ξεκληρίστηκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Εμφύλιο μετά, και μετά σηκώθηκαν όρθιοι πάλι. Αρχίζεις να αμφισβητείς ότι η ζωή είναι όμορφη επειδή έχεις το τράτο στην εφηβεία να μην φοβάσαι. Έχεις την πολυτέλεια να θλίβεσαι όταν είσαι έφηβος. Γιατί μέσα σου έχουν αφήσει όλα αυτά και όσα βλέπεις γύρω σου δεν σου αρέσουν. Τα θεωρείς ψεύτικα, ανελεύθερα. Γιατί είσαι νέος. Εκείνη την ώρα η λύπη είναι η μύηση ότι αφήνεις την παιδικότητα και μπαίνεις στον ρόλο των ενηλίκων. Σε περιμένει δηλαδή μια ζωή που πρέπει να τη σηκώσεις στους ώμους γιατί τελειώνει το νιάτο. Εκείνη την ώρα έχεις την πολυτέλεια να μελαγχολείς. Όταν ενηλικιωθείς, δεν έχεις άλλη πολυτέλεια.
Λίνα, έχεις κάνει ένα φοβερό άπλωμα λέξεων προς ανθρώπους νέους. Τι είναι αυτή η ανάγκη;
Νικολακοπούλου: Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι είναι ωραίο να ανανεώνονται όλοι. Να κρατιούνται οι συνεργασίες που είναι συνειδητά συνοδοιπορίες ζωής. Αν κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ακόμα αλληλοεκφράζονται, αυτό δεν υπάρχει λόγος να το διαταράξει τίποτα. Όταν όμως μέσα στη διαδρομή νιώθεις ότι αυτό δεν είναι αρκετό πλέον και για κάποιο λόγο ο καθένας πάει από δω και από κει, είναι καλό να τους αφήνεις τους ανθρώπους. Μέσα στη σαραντάχρονη πορεία λοιπόν κλείνουν κύκλοι. Άλλοι κλείνουν φυσικά και άλλοι κλείνουν μετά από απόφαση, όχι βίαια, συνειδητά. Μπορεί και σιωπηλά και ευγενικά. Αλλά κλείνουν. Εκείνη την ώρα δεν θέλει ούτε αγωνίες, ούτε να γυρίσεις πίσω να στριμωχτείς σε κάτι που πια δεν σε περιέχει και δεν σε κουβαλάει. Πρέπει να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι όταν ξεκίναγες δεν είχες συναντήσει κανέναν από όλους αυτούς. Ήσουν εσύ, η ψυχή σου, το ταλέντο σου, η αιτία σου. Άρα ξαναγυρνάς στην πρωταρχική σου αιτία. Αυτή είναι που θα βγάλει το καινούργιο χορτάρι, την καινούργια πρασινάδα. Εκεί συνήθως έρχεται η επόμενη γενιά και ανταμώνεις γιατί κι εσύ μέσα σου είσαι στην αναμονή, σε μια αφετηρία και λες θα κάτσω εδώ τώρα να δούμε πού πάει το λεωφορείο. Πάντως θέλω να συνεχίσω. Πιστεύω ότι άντεξα χωρίς να έχω δογματισμό, αλλά έχοντας ένα συνεχές αισθητικό πλαίσιο και μέσα εκεί οι νέοι άνθρωποι αβίαστα μπορούν να συνεννοηθούν μαζί μου. Δεν τους βάζω ρούχα που δεν είναι δικά τους. Μπορώ να τους υποδείξω ανάλογα με το χρώμα της φωνής τους ή την προσωπικότητά τους τι θα μπορούσαν από τα προηγούμενα ρεπερτόρια να πούνε με προσωπικό τρόπο, αλλά κυρίως με ενδιαφέρουν σαν τωρινές προσωπικότητες και πώς μπορώ αυτό να τους το δώσω σε ένα τραγούδι.
Έχω στον νου μου ένα τρίπτυχο που λέγεται Νικολακοπούλου, Κραουνάκης, Πρωτοψάλτη. Πού πήγε; Πού είναι τώρα;
Νικολακοπούλου: Τώρα είναι εκεί που είναι τα πρόσωπα που απάρτιζαν το τότε. Τότε που βγήκαν αυτά, αυτά τα πρόσωπα συμπορεύονταν. Οι κύκλοι κλείσανε. 20 χρόνια συνοδοιπορίας και συνεργασίας, κάποια στιγμή αυτές οι δυνάμεις θεώρησαν με ποσοστά διαφορετικά αιτίας το καθένα ότι τραβάει ο ένας από δω κι άλλος από κει και ο άλλος παραπέρα. Αυτά που φτιάξανε μαζί είναι ζωντανά. Οι άνθρωποι που τώρα αναρωτιόμαστε είναι ζωντανοί και πορεύονται. Χωριστά, αφού αποφάσισαν ο ένας να πάει από δω κι ο άλλος από εκεί. Όταν κάτι κάνει τον κύκλο και σταματάει, πάει να πει ότι εκείνη τη στιγμή δεν έχει άλλη αιτία. Αν ξαναδημιουργηθεί αιτία και μπορούν, αυτοί οι άνθρωποι θα ξανασμίξουν. Ειδάλλως δεν θα ξανασμίξουν. Επειδή η Τέχνη είναι κάτι πολύ ευάλωτο και θέλει δόσιμο πολύ, όλη η δικαιοσύνη είναι ότι δεν μπορείς να το παράξεις αν δεν είσαι μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Δεν γίνεται. Φανταστείτε δυο ανθρώπους οι οποίοι ας πούμε σμίξανε, έκαναν τα παιδιά και κάποια στιγμή θεωρήσανε ότι τους βαραίνει αυτό και είπαν θα πάμε αλλού. Δηλαδή δεν γίνεται να παραχθούν αυτά τα πράγματα αν οι τρεις άνθρωποι δεν είναι δοσμένοι στο ίδιο όνειρο. Δεν γίνεται. Οπότε, τέλος. Είναι σκληρό για τους ακροατές, είναι σκληρό και για τους δημιουργούς, απλώς πρέπει να είσαι αληθινός, να το καταλάβεις και να πεις ευχαριστώ για το μέχρι εδώ. Αφού εδώ που έχουμε φτάσει ο καθένας έχει άλλο αίτημα, για μένα είναι δίκαιο το τέλος. Πρέπει να υπάρχει αγάπη και σεβασμός στα μέλη τα οποία κάποτε ήταν ομάδα. Μετά γίνανε ο καθένας πρωταγωνιστής άλλης δημιουργίας. Το απαραίτητο όμως είναι να κρατάνε τον πήχη ψηλά και να σέβονται ο ένας τον άλλον.
Θοδωρή, με τη Λίνα δίπλα σου σε όλο αυτό το ταξίδι έχεις νιώσει και ένα παραπάνω βάρος ευθύνης;
Βουτσικάκης: Η εμπιστοσύνη δεν έχει μόνο το παράσημο που κουβαλάει αυτό το αίσθημα. Γιατί έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που πριν τη συναντήσω τη θαύμαζα, την είχα στη ζωή μου με τα τραγούδια. Την ώρα που εγώ ενηλικιώνομαι ήταν στη χρυσή της δεκαετία και όταν ήρθε η δική μας συνάντησης, η οποία πέρα από συνεργασία έγινε και συνοδοιπορία, εννοείται ότι δημιουργεί ευθύνη αλλά και ανάγκη να αφουγκραστώ τον τρόπο της. Καμία σχέση δεν μπορεί να εξελιχθεί και δεν μπορεί να είναι ουσιαστική και αληθινή αν δεν προσπαθήσεις να αφουγκραστείς και έναν άλλον τρόπο. Η ευθύνη αυτή είναι τροφοδοτική.
Προεδρικό Διάταγμα, Τέμπη και μια σκληρή πραγματικότητα. Υπάρχουν λέξεις για όλα αυτά;
Νικολακοπούλου: Τα τελευταία χρόνια αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στην κοινωνία δηλώνουν ότι η κοινωνία είναι άρρωστη. Οπαδική βία, γυναικοκτονίες, δολοφονίες, οι πυροβολισμοί στις καφετέριες. Πας να πιεις έναν καφέ και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σπίτι σου. Που σημαίνει ότι όλες αυτές οι δυνάμεις γνωρίζουν ότι έχουν περιθώριο να κάνουν αυτά που κάνουν ατιμώρητα. Κάτι βράζει, και σημαίνει ότι αυτά που θα θέλαμε να είναι λύσεις στη ζωή μας δεν είναι. Όταν βλέπεις ότι τόσο νέοι άνθρωποι δεν ψήνονται μ’ αυτό που συμβαίνει και θέλουν να νιώσουν ζωντανοί και το βγάζουν μέσα από βία, πάει να πει ότι κάτι δεν είναι αληθινό στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας. Τα τελευταία χρόνια, από την οικονομική κρίση μέχρι εδώ, έχουμε προσπαθήσει να ψηφίσουμε ή να ζητήσουμε ή να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει στη σχέση μας με την Ευρώπη. Αν ήταν καλό που μπήκαμε στην Ευρώπη ή αν χαντακωθήκαμε. Όλα αυτά δεν είναι ακόμα σαφή. Ήταν πολλές οι αλλαγές οι οποίες δεν έχουν χωνευτεί ακόμα. Μας αρέσει να είμαστε δικαιωματικά Ευρωπαίοι. Άλλα το προσφυγικό και το παιχνίδι εις βάρος ανθρώπινων ψυχών;
Και φτάνουμε στο τώρα, με τα Τέμπη, που είναι το δραματικότερο όλων. Και αναρωτιέμαι. Πρέπει να πληρωθεί τόσο ακριβά η ευθύνη της Πολιτείας να ελέγχει; Να ελέγχει δομές, οργανισμούς, να ελέγχει καθήκοντα; Είναι τόσο δυσβάστακτο; Πέσαν τα Μνημόνια, θες να πουλήσεις. Ποιος ελέγχει; Ποιος έλεγξε αυτά τα ρημάδια τα τρένα που είχανε για πέταμα οι Αυστριακοί και οι Ελβετοί και οι Γερμανοί; Τα πήραμε εμείς και τα βάλαμε στις ράγες. Από πού να ζητήσουμε αυτή τη στιγμή καθολικά ευθύνες; Δεν λέω εγώ ότι ήτανε αιμοβόροι και δολοφόνοι αυτοί που ήτανε στα πόστα. Αλλά όλη η δημοσιογραφία, η έρευνα πάει σε ένα κανάλι που είναι να μην χάσουμε τηλεθέαση, να αυξήσουμε το κουτσομπολιό, να αυξήσουμε το φάγωμα, την κοκορομαχία στα παράθυρα. Αν δεν είχαμε και τα σόσιαλ μίντια, μπορεί να μην μαθαίναμε ποτέ ότι είχαν στείλει οι εργαζόμενοι όλα αυτά που είχαν στείλει. Για ποια διαφάνεια μιλάμε; Στην πλάτη τη δική μας έρχονται όλα αυτά. Αυτοί από πάνω μπορεί να θέλουν, και καλά κάνουν, να κρύβουν τα πάντα κάτω από το χαλί. Και δεν μιλάω μόνο για τους τωρινούς. Πάει αρκετά μακριά. Για μένα, που διαβάζω τα σημάδια, η κοινωνία έχει αρρωστήσει. Να ψάξουν να βρούνε γιατί. Οι θεσμοί και οι δομές θέλουνε ξετίναγμα, γκρέμισμα.
Βουτσικάκης: Νιώθω ως νέος άνθρωπος πως κανείς δεν είναι ευχαριστημένος. Ούτε οι νεότεροι ούτε οι μεγαλύτεροι. Κάτι συμβαίνει, το οποίο δεν είναι κοντά στην ανθρώπινη φύση. Η κοινωνία μας νοσεί και την έχουμε φέρει σε ένα σημείο οριακό. Νιώθω πως ζω σε μια κοινωνία που δεν τα έχουμε καταφέρει. Το ότι ακόμα συζητάμε έπειτα από το δυστύχημα στα Τέμπη ότι είχαν προειδοποιήσει ή έχουν ασκηθεί πιέσεις από συμφέροντα για να μην εκσυγχρονιστούν τα τρένα μου δημιουργεί οργή και θλίψη. Εγώ αυτή την κοινωνία την απορρίπτω. Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση και η αντιδραστικότητα των νεότερων όπως έχει εκφραστεί. Δεν είναι μια ξαφνική αντίδραση. Βλέπουμε μια βία η οποία κλιμακώνεται. Και δεν ξέρω και πού θα οδηγηθεί, διότι αυτή την ώρα δεν βλέπω μια καθαρή πρόθεση να αφουγκραστούμε τις πιθανές λύσεις για όλα αυτά.
Με το Προεδρικό Διάταγμα νιώθω πως δεν έχει εξηγήσει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις ή δεν μπορεί κανείς από αυτούς να κατανοήσει αυτά που τους έχουν εξηγήσει για το ποιος είναι ο ρόλος των ανθρώπων που σπουδάζουν τις Τέχνες και το πώς αυτό μπορεί να κατοχυρώνεται ακαδημαϊκά σε μια χώρα που έχει δημόσια εκπαίδευση. Γιατί δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την Ελλάδα με άλλες χώρες, που αρθρώνονται μόνο από ιδιωτικούς φορείς ακαδημαϊκά. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι μπορεί ένα παιδί να σπουδάζει 14 χρόνια για να γίνει σολίστας στο βιολί ή να σπουδάζει χρόνια σε μια δραματική σχολή με υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και αυτό για το ελληνικό κράτος να έχει μηδενική αξία. Και το οξύμωρο τώρα. Εγώ, επειδή έχω πτυχίο Νομικής, αναγνωρίζομαι από το ελληνικό κράτος, οπότε αύριο μεθαύριο μπορώ να κάνω τα χαρτιά μου για μια θέση στο Δημόσιο ή οπουδήποτε με μουσική κατεύθυνση και το χαρτί που θα με κατοχυρώνει για αυτή μου την κατάθεση είναι το πτυχίο Νομικής. Δηλαδή έχει μεγαλύτερη αξία το πτυχίο Νομικής για τη μουσική μου ιδιότητα. Είναι παράλογο εντελώς.
Συναντιέστε ξανά με τον Άρα Ντινκτζιάν ύστερα από τόσα χρόνια για τον καινούργιο δίσκο του Θοδωρή.
Νικολακοπούλου: Τότε έγραψα στίχους, το «Μένω εκτός», το «Δυνατά», το «Παράπονο-Ξενιτιά», πάνω στις μουσικές του χωρίς να τον έχω συναντήσει. Άρα αυτή τη στιγμή θα τον συναντήσω ζωντανά κι εγώ έπειτα από όλη αυτή την επιτυχία. Οπότε πιστεύω ότι και τώρα, με αυτή τη συνάντηση, θα δημιουργηθούν πιο γερές βάσεις. Θέλω να είναι μπροστά ο συνθέτης. Είναι τελείως άλλη η γέννα. Γιατί ο ένας εμπνέει τον άλλον.
Βουτσικάκης: Νιώθω πολύ τυχερός και νιώθω τυχερός, γιατί μεγάλωσα συναισθηματικά με τα τραγούδια αυτά μέχρι να τη συναντήσω. Τώρα θα τους δω μαζί ξανά τριάντα χρόνια μετά και θα έχω την τύχη να δώσω τη φωνή μου για αυτό που γεννιέται. Για μένα αυτή η συνάντηση είναι κάτι πολύ ευνοϊκό για τη ζωή μου. Το ότι δηλαδή θα έχω κάτι της Λίνας με τον Άρα είναι μια πολύ τυχερή φωτεινή στιγμή για τη ζωή μου.
Νικολακοπούλου: Παραμένω στις επάλξεις όσο θα είμαι εις θέσιν. Γιατί μέσα μου έχει αιτία το ελληνικό τραγούδι να συνεχίσει. Όταν λέω το ελληνικό τραγούδι, δεν εννοώ το εργοστασιακό, εννοώ το χειροποίητο. Και αυτό που προσπαθούν να κάνουν χιλιάδες παιδιά και δεν ξέρουν ποιος να τους ακούσει. Γι’ αυτό και είμαι παρούσα, για να κρατάω νόμιμα την οδό διέλευσης και χωρίς διόδια.
