Η δισκογραφική επιστροφή της Monika δεν φανερώνει μία τραγουδοποιό που δείχνει περήφανη, αλλά μια τραγουδίστρια που δεν συγκινείται με τίποτα, παρά μόνο με την προοπτική της δόξας της. Από τον προσποιητό λυρισμό του «Listen Close» που ανοίγει τον δίσκο και το φιλόδοξα γλυκερό «If you become a hero», μέχρι την υπερβατική μελαγχολία του «Griffith Park» που τον κλείνει, η Monika σε κάνει να αισθάνεσαι ότι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό της ότι κάθε τραγούδι πρέπει πάση θυσία να μπορεί να μπει στους τίτλους τέλους μιας κινηματογραφικής υπερπαραγωγής. Όμως η ίδια ακούγεται σαν να μην τη νοιάζει καθόλου τι ύφους ταινία θα μπορούσε να είναι αυτή και σε ποιο κοινό απευθύνεται, επομένως τα τραγούδια της ξεφουσκώνουν εντυπωσιακά γρήγορα, αμέσως μετά την ολοκλήρωσή τους. Οποιαδήποτε υποψία ζωής μπορεί να υπάρχει στους πιανιστικούς ρυθμούς κομματιών όπως το «Undo You» πνίγονται μέσα στην ίδια τους τη χαρμολύπη, οι στίχοι εκφράζουν αβασάνιστες σκέψεις και οι ερμηνείες μοιάζουν βγαλμένες από ακολουθία σε έναν απροσδιόριστο επιτάφιο αισθημάτων.
Η Monika από τον δεύτερο κιόλας δίσκο της, το «Exit» του 2010, είχε έτοιμες τις βαλίτσες της για να χριστεί πολίτης του κόσμου, όμως κάθε ελπίδα για διεθνή πορεία εξανεμίστηκε μετά την τελευταία της δουλειά, το ελληνόφωνο «Ο κήπος είναι ανθηρός», ένα άλμπουμ που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα «χατζιδακικό» κακέκτυπο.
Από την ατμοσφαιρικότητα, στην τουριστική ελαφρότητα
Η Monika, στον φετινό της δίσκο, έχεις την αίσθηση ότι νοιάζεται μόνο να παριστάνει τη σπουδαία και την ατμοσφαιρική, χωρίς όμως να ξέρει τι είναι αυτό που επικοινωνεί. Έτσι λοιπόν φαντασιώνεται ξένοιαστα πάρτι και καλιφορνέζικες βόλτες στο τραγούδι «In LA», αλλά και σε ένα τόσο ποπ θέμα καταφέρνει και ολισθαίνει στην τουριστική ελαφρότητα. Απ’ την άλλη, νιώθει ότι είναι σπαρακτική στο «I’m nothing without you» και τραγουδάει με έπαρση, λες και κρέμονται απ’ τα χείλη της οι πληγωμένοι εραστές αυτού του κόσμου. Και μετά έρχονται τα «Gaya» και το «The Prayer», τραγούδια που θα ήθελαν να στέκονται δίπλα στις θρησκευτικές μπαλάντες του Nick Cave, αλλά μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο Κατηχητικό.
Ολα τα καινούργια τραγούδια της η Monika τα σερβίρει σαν να τα παίζει στο πιάνο για τους κοσμοπολίτες καλεσμένους που έχει στο σαλόνι της, ενώ ενδιάμεσα τους μοιράζει θολά χαμόγελα. Δεν είναι πως δεν έχει καθόλου μελωδικές ιδέες η τραγουδοποιός, απλώς επιμένει σε ένα περισπούδαστο ύφος που δεν λειτουργεί ευεργετικά. Για παράδειγμα, στο ομώνυμο «Proud» υπάρχει μια ρυθμική κλιμάκωση, με τα όργανα να μας οδηγούν σε ένα σχετικά επικίνδυνο χείλος, όμως και αυτά τα μουσικά σχήματα δεν πείθουν. Αυτός ο δίσκος τελικά φτιάχτηκε μόνο για τα προσχήματα και για να γίνουν ορισμένες τεχνοκρατικές ασκήσεις στην παραγωγή, στον ήχο και στα εφέ. Δυστυχώς, όμως, οι παραγωγοί της ηχογράφησης ξόδεψαν χρόνο και ενέργεια που δεν έπιασαν τόπο. Είναι δύσκολο ακόμη και ο ακροατής που έχει τοποθετήσει χαμηλά τον πήχη των απαιτήσεων να παρασυρθεί από τον παλμό του δίσκου. Η Monika τελικά μπορεί να έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανη, όπως λέει στον τίτλο του άλμπουμ, όμως κι εμείς που τη στηρίξαμε στο ξεκίνημά της έχουμε πολλούς περισσότερους λόγους να νιώθουμε απογοητευμένοι από αυτή την εξέλιξη.
