Η αναβίωση τραγουδιών από το πλούσιο ρεπερτόριο του Γιάννη Μαρκόπουλου, μέσα από μια φρέσκια ματιά, μάλλον θα ακουγόταν εξαιρετικά καλή ιδέα στις πρώιμες συζητήσεις ανάμεσα στην κόρη του συνθέτη Λένγκα Μαρκοπούλου και στον Παύλο Παυλίδη, που ανέλαβε τις διασκευές. Άλλωστε και το ένστικτο του ίδιου του Μαρκόπουλου, που είναι… δερβέναγας στο project, έλεγε ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας ενδιαφέρον ηχητικός συγκερασμός.
Ομως τελικά η Ξεσσαλονίκη δεν συνάντησε το Αϊβαλί και ο δίσκος του Παυλίδη, μέσα στην αμηχανία του, σου ζητάει να συναινέσεις στην οκνηρία. Πώς αλλιώς να περιγράψουμε την υπερφορτωμένη παραγωγή που ποντάρει στο ότι το πιστό κοινό του Παυλίδη θα την αποδεχθεί από κεκτημένη; Ένα κοινό που δεν έχει προφανείς λόγους απορρίψει την άστοχη προσέγγιση στα κλασικά τραγούδια και δεν πάει η καρδιά του να την αμφισβητήσει.
Το «Πέρα από τη θάλασσα» ξεκινάει με άποψη, αλλά καταλήγει να προκαλεί άβολο μειδίαμα, ειδικά όταν ο Παυλίδης τραγουδάει για τη «Ρόζα τη ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά» ή για τα «μελισσόπουλα στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι» με μια αγουροξυπνημένη αυτοπεποίθηση και με μια μελαγχολία ανάμεσα στα φρύδια, χωρίς να τέμνεται πουθενά με το πνεύμα των τραγουδιών.
Φυσικά και οι στίχοι του Ελύτη και του Μάνου Ελευθερίου μπορούν και να αναβιώσουν μέσα από synth και λούπες, αλλά όσα είχε πετύχει ο Κωνσταντίνος Βήτα με το υπέροχο «Transformations» (2003), όταν διασκεύασε εμπνευσμένα τις μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι μέσα από ηλεκτρονικά ambient ηχοτοπία, πάνε στον βρόντο σ’ αυτόν το δίσκο, που σε εγκλωβίζει στην έντεχνη νηνεμία του.
Ο Παυλίδης προσπαθεί να βρει τρόπο να πατήσει πάνω στις καταξιωμένες μελωδίες, πασχίζοντας να μας υπενθυμίζει τακτικά και το ροκ παρελθόν του - όμως χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μας βυθίζει στην κινούμενη άμμο μιας μαλθακής electrofolk. Κρίμα…
Το αγέραστο punk αρχέτυπο επιστρέφει
Iggy Pop, «Every loser»
Με τον νέο του δίσκο, ο Iggy Pop πιάνει απροετοίμαστους τους κυνικούς που ίσως έπαψαν να ελπίζουν στη σαρωτική του ενέργεια και στα εμπρηστικά του φάλτσα. Σαν γνήσιο αρχέτυπο αλλά και σαν αποκαΐδι ταυτόχρονα της ιστορίας του rock, ο ίδιος μπορεί και χαίρεται με την καρδιά του αυτές τις νέες ηχογραφήσεις και ταυτόχρονα γιορτάζει την κατακτημένη -με τόνους ιδρώτα- φήμη τού πρώην σεσημασμένου της punk μυθολογίας.
Ο ίδιος άλλωστε ήταν πάντα μια μυθική φιγούρα και παραμένει το αμίμητο punk αρχέτυπο με το σκαμμένο, μα ευλύγιστο κορμί, που ακόμη χορεύει σαν λιπόσαρκο ιγκουάνα πάνω στη σκηνή. Και σε τραγούδια όπως το «Strung out Johnny» και το «Modern day ripoff» ακούγεται λες και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις μέρες που κυλιόταν ημίγυμνος πάνω σε σπασμένα μπουκάλια στη σκηνή.
Εχοντας για όπλα του την πειθώ και την αγέραστη έκφραση στο μικρόφωνο και με συνοδοιπόρους μέλη των Pearl Jam, των Janes Addiction και των Red Hot Chili Peppers μεταξύ άλλων, ο Iggy Pop αφήνεται στις συμπαγείς κιθάρες που τον πλαισιώνουν και εξαπολύει ένα άκρως ενδιαφέρον υλικό προς κάθε δυνητικό ακροατή. Χωρίς τάσεις για νοσταλγία και χωρίς ρετρό ύφος, ο αειθαλής Iggy καταφέρνει να τιθασεύσει τις κιθάρες και να ακουστεί αληθινά φρέσκος και υγιής. Αυτός είναι ο 19ος δίσκος του Iggy σύμφωνα με τα στατιστικά και σίγουρα ο καλύτερός του εδώ και τριάντα χρόνια. Το λες και συγκινητικό.
