Μια καλλιτεχνική pop αστοχία από τη δεκαετία του 1990, ένας φόρος τιμής στο αμερικάνικο μπλουζ από έναν σπουδαίο Αμερικανό ρόκερ και ένα εγχώριο ροκ διαμάντι.
Bjork
«Fossora»
Οσοι παρακολουθούμε την πορεία της αλλόκοτης Ισλανδής ντίβας, ελπίζουμε σε κάθε δισκογραφική της επιστροφή ότι αυτή θα είναι η φορά που θα ανακοπεί η ελεύθερη καλλιτεχνική της πτώση. Μια πτώση στην οποία έχει παραδοθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το σοβαρό πολιτιστικό εκτόπισμα που είχε στο ξεκίνημά της είναι πλέον εξαφανισμένο. Σαν να έκλεισε ξαφνικά η στρόφιγγα της έμπνευσης με την αλλαγή της χιλιετίας. Η αβάν-γκαρντ ματαιοδοξία της κυριαρχεί και χαρακτηρίζει απόλυτα τον νέο της δίσκο που φέρει τον τίτλο «Fossora». Πρόκειται για την πρώτη της ολοκληρωμένη κυκλοφορία ύστερα από το απροσπέλαστο και αναιμικό «Utopia» που είχε προηγηθεί το 2017.
Οι μουσικές ιδέες του δίσκου εκτοξεύονται άτσαλα προς πάσα κατεύθυνση και εξατμίζονται από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η ίδια δείχνει να μη νοιάζεται στο ελάχιστο για τον άμοιρο ακροατή της, ο οποίος καλείται να αποδεχθεί και να αφομοιώσει όλα τα χαοτικά έγχορδα, τους πειραματισμούς στα πλήκτρα και το εκβιαστικό δράμα που κουβαλάνε τα ημιτελή τραγούδια που απαρτίζουν το σύνολο του δίσκου.
Ωστόσο, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η ασυλία που εξακολουθεί να απολαμβάνει η Bjork από το σύνολο σχεδόν του μουσικού Τύπου. Επιπλέον, πολλοί φανατικοί ακροατές που μεγάλωσαν με τους πρώτους δοξασμένους δίσκους της θα εξακολουθούν πεισματικά να πίνουν νερό στο όνομά της. Δεν έχει σημασία. Εμείς οι υπόλοιποι ας προσπεράσουμε διακριτικά.
Bruce Springsteen
«Only the Strong Survive»
Είναι συγκινητικός ο τρόπος που συνεχίζει ακάθεκτος να δοξάζει τις soul και blues ρίζες του ο σταθερά παραγωγικός Μπρους Σπρίνγκστιν. Ο αειθαλής θρύλος, έχοντας μισό αιώνα εμπειρίας στην πλάτη του, αποφασίζει να αντλήσει υλικό από τη λαϊκή μουσική κληρονομιά της Αμερικής και να αναβιώσει τραγούδια που στιγμάτισαν τη νιότη του. Ο ίδιος μάλιστα επιμελείται το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής του 21ου επίσημου δίσκου του, που αποτελείται εξ ολοκλήρου από διασκευές. Η τρυφερή soul της Φιλαδέλφεια, η γλυκύτητα της Motown, το πονεμένο μπλουζ του Νότου και οι εργατικές καταβολές του αυθεντικού ροκ εντ ρολ, συνυπάρχουν στις φετινές ηχογραφήσεις του «Αφεντικού».
Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα του Σπρίνγκστιν σε σχέση με τους ομογάλακτούς του είναι πως ο ίδιος θέλει να κρατηθεί σε επαφή με το σήμερα και δεν επιτρέπει να τον απορροφήσει η τάση για νοσταλγία για τις παλιές καλές ημέρες. Επίσης δεν τον αφορά η εξαργύρωση του μύθου του. Εκεί που οι συνομήλικοί του ξεκινούν παγκόσμιες τουρνέ σερβίροντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους στον κόσμο που θέλει τα ακούσει τα κλασικά, ο ίδιος ψάχνει να βρει τα νέα τραγούδια που θα του ανοίξουν την όρεξη και θα τον στείλουν να «οργώσει» για άλλη μια φορά τη σκηνή.
Οι ερμηνείες του στα τραγούδια που επέλεξε για το «Only the Strong Survive» ακούγονται πιο φρέσκιες από ποτέ, καθώς το πάνω χέρι παίρνει η αυθεντική αγάπη για το υλικό που διασκευάζει. Μοναδική ένσταση είναι ο αχρείαστα «μάτσο» και κλισέ τίτλος. Όμως μπορούμε εύκολα να τον συγχωρέσουμε για κάτι τέτοιο.
Bazooka
«Κάπου αλλού»
Η βολιώτικη μπάντα των Bazooka επιστρέφει με την πιο ολοκληρωμένη της δουλειά, τρία χρόνια μετά το εξίσου καταπληκτικό «Zero Hits». Ο Ξάνθος Παπανικολάου (φωνητικά, κιθάρα), ο Άρης Ράμμος (μπάσο), ο Γιάννης Βούλγαρης (τύμπανα) και ο Βασίλης Τζελέπης (κιθάρα) προσφέρουν ένα καλοδουλεμένο σύνολο τραγουδιών μέσα από εθιστικούς ρυθμούς, διαβολεμένα φωνητικά και με τις σφοδρές κιθάρες που είναι σε θερμοκρασία βρασμού σε κάθε τραγούδι. Είναι εντυπωσιακός ο ενθουσιασμός με τον οποίο παίζουν τις καλά μελετημένες συνθέσεις τους οι νεαροί μουσικοί. Το κάνουν με την ορμή μιας ομήγυρης που θέλει να εξαπολύσει οργανωμένη ροκ επίθεση προς τα ασφαλή σαλόνια μας.
Το «Κάπου αλλού» πραγματικά σε παρασύρει σε μια φρενήρη ακρόαση υπέροχα παιχνιδιάρικων ρυθμών. Το συγκρότημα επιμένει να επικοινωνεί σε ελληνικό στίχο, εξακολουθεί να διαθέτει γοητευτικό θράσος και μας καλεί έμμεσα να αυξήσουμε την ένταση στον ενισχυτή μας.
Οι Bazooka απευθύνονται τόσο στον ακροατή που εγκατέλειψε το τρένο του ελληνικού ροκ από την εποχή του Σιδηρόπουλου, γιατί δεν βρήκε τίποτα να τον συγκινήσει από την εποχή της νιότης του, όσο και στον ανήσυχο σημερινό έφηβο που ψάχνει απεγνωσμένα στις μουσικές πλατφόρμες για ένα συγκρότημα να ταυτιστεί. Οι πιασάρικοι μεν, ουσιαστικότατοι δε εν προκειμένω, ρυθμοί συνοδεύουν στίχους που εκφράζουν μια αγωνία για τη ζωή στο γκρίζο αστικό τοπίο και τη συνολική απελπισία μιας γενιάς που ψάχνει από κάπου να κρατηθεί. Οι Bazooka τραγουδούν για τα παιδιά «με τρελά μυαλά και πολύχρωμα μαλλιά», όπως χαρακτηριστικά λένε οι στίχοι, και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι έχουν τη σαρωτική δύναμη που είχαν οι Τρύπες στα τέλη της δεκαετίας του '80. Ανυπομονούμε για το επόμενο βήμα τους και για τις επερχόμενες συναυλίες τους.
