Ουδέποτε μέχρι σήμερα, στο ¼ του αιώνα και πλέον που διακονούμε την κριτική από τη φιλόξενη σελίδα της εφημερίδας μας, υπήρξε περίσταση που ο καθυστερημένος σχολιασμός καλλιτεχνικών γεγονότων, αναγκαίος λόγω της πυκνής τους ακολουθίας, δεν εμπλούτισε -ίσως μάλιστα αλλοίωσε- την οπτική πρόσληψής τους τόσο δραματικά όσο μετά το χάσμα χρόνου που δημιούργησε η κυνική και αναίτια πολεμική επιδρομή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Η μεταβολή αυτή αγγίζει με υπαρξιακή ένταση τη δραστηριότητα καλλιτεχνών που ευδοκίμησαν στην επιτιθέμενη χώρα, με αποτέλεσμα ορισμένοι, όπως ο μαέστρος Tugan Sokhiev, να επιλέγουν την παραίτηση από αναθέσεις και των δύο κόσμων. Στην περίπτωση του Θεόδωρου Κουρεντζή, ο πόλεμος, μετά από τη διετή παρεμβολή της πανδημίας, περιορίζει περαιτέρω το διεθνές αποτύπωμα του αρχιμουσικού, σε καμπή που προσδοκούσαμε αλματώδη καρποφορία της δημιουργικότητάς του επί ευρωπαϊκού εδάφους, ιδίως μετά την αναγόρευσή του σε πρώτο αρχιμουσικό της διευρυμένης Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας της Νότιας Γερμανίας.
Υπό αυτές τις ακανθώδεις και ανησυχητικές συνθήκες αποτιμούμε ως προνόμιο το γεγονός ότι προλάβαμε να παραστούμε στην πρώτη από δύο συναυλίες του «ρέμπελου της Μουσικής», που δόθηκαν στις 19 και 20 Φεβρουαρίου 2022 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με μονοθεματικό πρόγραμμα την 9η συμφωνία του Μπετόβεν. Εικοσιτετράωρα μόλις πριν από την επαίσχυντη εισβολή στην ευρωπαϊκή χώρα, που συνέπεσε με τη γενέθλια ημέρα του μαέστρου, επιλεγείσα από τον ανύποπτο γαλλογερμανικό δίαυλο arte για τη διεθνή διαδικτυακή προσφορά του θεάματος! Ανίδεοι λοιπόν τότε για τη σαρκαστική αυτή σύμπτωση, αντλούμε από σημειώσεις ελεύθερες εξωμουσικών διογκώσεων, στις οποίες ούτως ή άλλως είναι ευεπίφορη η Ενάτη, ως κήρυγμα όχι απλώς παγκόσμιας ειρήνης, αλλά και αδελφοσύνης λαών και ανθρώπων.
Εν πάση περιπτώσει, η μεγάλης ακρίβειας και οικονομίας εκτέλεση από τη χορωδία και την ορχήστρα MusicAeterna, εμπλουτισμένη με επισφαλή ξύλινα και χάλκινα πνευστά εποχής, αλλά χωρίς φανατισμό για αγωγική διαχείριση εποχής, εξέπεμψε όλα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την τελειοθηρία μιας διεθνώς αξιοσημείωτης ερμηνείας. Η διεύθυνση του Έλληνα υπήρξε οραματικής οπτικής και ανάπτυξης, με βαθμό διαφάνειας που προσιδιάζει σε αντίληψη δωματίου, βασισμένη στο εξαιρετικά υψηλό επίπεδο πειθαρχίας των επίλεκτων μουσικών.
Σταχυολογούμε εύγλωττους διαλόγους εγχόρδων με πνευστά στο μέσον του α’ μέρους, αλλά και τον απειλητικό στροβιλισμό των πρώτων στην κατακλείδα του. Χαμηλότονης αλλά εφιαλτικής ατμόσφαιρας, η οικοδόμηση του molto vivace προσπόρισε πρωτόγνωρη εκφραστική ταυτότητα στην κίνηση αυτή χάρη στην ανατριχιαστικά υψηλή ανάλυση της χιλιοπαιγμένης παρτιτούρας. Αέρινο και κατ’ εξοχήν εκλεπτυσμένο, αν και όχι adagio molto συγκριτικά με τα προηγούμενα, το αργό μέρος αναδείχθηκε σε θαύμα πλαστικής διαχείρισης της φραστικής, ένας Μπετόβεν δαντελένιος και βιεννέζικος που έμοιαζε να ξεπηδά από τον Urwelt του «Ιππότη με το Ρόδο». Χωρίς αδύναμο κρίκο μεταξύ των μονωδών και μετά από μιαν έκθεση του δημοφιλούς θέματος αντάξια μελέτης για άσκηση διαχείρισης της δυναμικής, το φινάλε επέτυχε δαιμονιώδη αλλά πλήρως ελεγχόμενη ένταση, σε διονυσιακά μυσταγωγική μέθεξη του συμβολικού εναγκαλισμού των εκατομμυρίων.
