Εσχάτως, η επαφή μας με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αναφέρεται όλο και συχνότερα σε -ομολογουμένως ευχερέστερα προσβάσιμες- εκδηλώσεις τρίτων φορέων, οι οποίες, έστω και χωρίς την επικάλυψη λάμψης που πλαισιώνει μετακλήσεις, στην καλύτερη περίπτωση παρουσιάζουν προγραμματικό ενδιαφέρον και παραλλήλως προμηθεύουν λυτρωτική χαλάρωση σε εποχές που αυτή αποτελεί αγαθό εν ανεπαρκεία. Παρόμοια εμβέλεια πέτυχε όχι μόνο στον συγκεκριμένο ακροατή, αλλά και σε ένα πολυπληθές και όχι τυπικό κοινό η συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ που δόθηκε το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής).
Ως συνεπείς ακροατές του Radio Clásica της Ισπανίας, ήμασταν προετοιμασμένοι για ένα μουσικό ταξίδι που δεν περιορίσθηκε σε σελίδες του ευρύτερα οικείου Manuel De Falla, αλλά επεφύλασσε επιπλέον αγαπημένες καταχωρήσεις από ισπανικές οπερέτες μεγάλων εκπροσώπων του πολυποίκιλου είδους, το οποίο έχει καθιερωθεί, μέχρι και στη μακρινή Κούβα, με το όνομα zarzuela. Επικοινωνιακός, με ζωηρά μουσικά αντανακλαστικά, ενισχυμένα από την εμπειρία του ως συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής, ο αρχιμουσικός Oscar Navarro ενέπνευσε διαδρομή γεμάτη χρώματα σε μουσικούς που έμοιαζαν να απολαμβάνουν όσο κι εκείνος αειθαλή, όπως το Ιντερμέτζο από τους «Γάμους του Λουϊς Αλόνσο» του Gerónimo Jiménez, το Fandango από την «Dona Francisquita» του Amadeo Vives και τη «La Revoltosa» του Ruperto Chapí, θαρθουέλες που φιλοξενούνται στο αρχείο μας σε χαράξεις με παγκόσμιας ακτινοβολίας Ίβηρες αστέρες του μελοδράματος.
Ενδεικτική της ποιότητας των σελίδων αυτών υπήρξε και η ευτυχής μείξη τους με μέρη από συμφωνικά έργα σαν την «Ισπανική σουίτα» του Isaac Albéniz ή τους «Φανταστικούς χορούς» του Joaquín Turina. Αν και η απόδοση της 1ης μόνον από τις κινήσεις της σύνθεσης «Νύχτες στους κήπους της Ισπανίας» του Ντε Φάγια, με την πιανίστα Αλεξία Μουζά, ξένισε, αποζημιωθήκαμε με την πλήρη 2η σουίτα από το μπαλέτο του ιδίου «Το τρίκωχο καπέλο», ενώ η συναυλία ολοκληρώθηκε με την πανελλήνια πρεμιέρα της «Ισπανικής φαντασίας» «Hispania» του μαέστρου, με σολίστ τους κιθαρωδούς Χρίστο Τζιφάκι και Πάνο Καρτίμπελη, καθώς και σειρά από εγερτήρια ανκόρ που επιστράτευαν ακόμη και φωνητική συνέργεια των θεατών!
Σε αντιδιαμετρικά εσωστρεφές πλαίσιο, τρεις ημέρες αργότερα, παρακολουθήσαμε μια ωριαία περίπου εκδήλωση εναλλασσόμενης μουσικής και απαγγελίας στην αίθουσα του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β.&Μ. Θεοχαράκη υπό τον γενικό τίτλο «Liszt-Wagner-Bulow: Μουσικές συγγένειες», καλλιτεχνική σύνοψη της παραδόπιστης πορείας του δεύτερου ως φίλου και εραστή. Αισθαντικές αναγνώσεις σονέτων κ.λπ. του Πετράρχη και του Δάντη από την έμπειρη ηθοποιό Μαρία Αλιφέρη εισήγαγαν μελοποιήσεις, με ιδιαίτερη σπανιότητα τη «Vision» του μαέστρου Χανς Φον Μπίλοφ και με κατάληξη τον «Θάνατο αγάπης» της Ιζόλδης. Μια διαδικασία που, παρά τις εγνωσμένες υψηλές καλλιτεχνικές προθέσεις της υψιφώνου Σοφίας Κυανίδου και του πιανίστα Δημήτρη Γιάκα, προσέκρουσε στους εγγενείς περιορισμούς ακουστικής του χαμηλοτάβανου υπόγειου χώρου, που ισοπεδώνει το εύρος δυναμικής της μουσικής και απογυμνώνει τις φωνές από την εύλογη κάλυψη της συνοδείας τους.
