Με τον Ο’Νηλ, τον Άρθουρ Μίλλερ, τον Τέννεση Ουίλλιαμς, τον Έντουαρντ Άλμπι, τον Ντέιβιντ Μάμμετ, το αμερικανικό θέατρο μέσα σε πενήντα χρόνια κατόρθωσε να διατυπώσει σε σκηνικό λόγο και να αρθρώσει την απελπισία του ατόμου που πνίγεται μέσα στη μάζα. Να δώσει φωνή στον ταξιδιώτη που χάθηκε στον λαβύρινθο των πόλεων και να μας κάνει γνωστή τη δική του ανεπίσημη αλλά έγκυρη εκδοχή της ιστορίας του: ο Ο’Νηλ διαπιστώνει την ύπαρξη ρωγμής στο αστικό οικοδόμημα, ο Μίλλερ καταγγέλλει την απάτη της εργολαβίας με σαθρά, ληγμένα υλικά, ο Ουίλλιαμς αγωνιά μαζί με τους ενοίκους που βρίσκονται υπό έξωση, ο Άλμπι καταγράφει σε έναν λεπτότατο μηχανισμό τους κραδασμούς της κατάρρευσης που είναι πια αναπότρεπτη. Ο Μάμμετ, τέλος, έρχεται να δώσει την τελική ώθηση στο ετοιμόρροπο κτήριο ενός πολιτισμού χωρίς ρίζες.
Στους πέντε αυτούς συγγραφείς παρακολουθούμε το ιδεώδες του Νέου Κόσμου, όπως βγήκε μέσα από τα ματωμένα σπλάχνα της Γηραιάς Ηπείρου, να «στοιχειώνει» στην άλλη ακτή του ωκεανού: νέα τάξη, θρίαμβος του δικαίου επάνω στη βαρβαρότητα και απέραντη αισιοδοξία. Μάταιες ελπίδες. Κάτω στο κλειδωμένο υπόγειο φρυάζουν οι αγνοημένες Ερινύες.
Παρακολουθούμε συγχρόνως την εξέλιξη μιας θεατρικής φόρμας που γίνεται όλο πιο αφαιρετική, προσπαθώντας να φθάσει στον γυμνό πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής, παγιδευμένης μέσα στην «αμαρτία που την ονόμασαν αρετή» και δεν διαφέρει διόλου από τον στείρο καλβινιστικό ηθικολογικό πουριτανισμό που απαγορεύει στον άνθρωπο την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας, την απόλαυση κάθε χαράς, γεννώντας καταλυτικές ενοχές, αυτοκτονικούς ιδεασμούς, καταστροφικές τάσεις.
Η «Ευαίσθητη ισορροπία» μας αφηγείται την υποδειγματική ιστορία έξι προσώπων, τέσσερα μέλη μιας αστικής οικογένειας και ένα φιλικό ζευγάρι, «άβουλων και μοιραίων στην πλάνη της ευημερίας», που ένα τυχαίο γεγονός τούς εκτρέπει από την καθημερινή μακαριότητα για να τους ρίξει στην κόλαση της αδυναμίας επικοινωνίας, στην άβυσσο της τρέλας και στον αλληλοσπαραγμό.
Η παράσταση της «Θεατρικής Σκηνής», στη σκηνοθεσία του έμπειρου και ικανού Αντώνη Αντωνίου, διαθέτει μεταξύ άλλων το πλεονέκτημα της γρήγορης ροής πλάνων και εναλλαγής εικόνων, που αποσπούν το έργο από την στατικότητα ενός οικογενειακού πορτραίτου και αναδεικνύουν την ποιητική του φύση, σώζοντας το πρόσχημα αλλά και το σχήμα των προσώπων του εν δράσει. Η σκηνοθεσία του Αντωνίου στην εύχυμη μετάφραση της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου δεν αρκείται να φωτίσει το πρώτο επίπεδο, της μιλημένης γλώσσας, αλλά αφήνεται στο βαθύτερο, σκιασμένο ρεύμα του λόγου. Με σιωπές, να λάμπει μέσα τους το κενό, με παύσεις, να δείχνουν την ασυνέχεια, με χάσματα, να επιμετρούν την απόσταση των ηρώων από το σκοτάδι.
Οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται άμεσα, χωρίς προσπάθειες «λείανσης» των ρόλων. Ο Αντώνης Αντωνίου, πάτερ φαμίλιας, Τομπίας, αποδεικνύεται πάλι ένας εξαιρετικός ισορροπιστής ανάμεσα στον ρεαλισμό του ονείρου και στη δίχως όνειρα πραγματικότητα… Η Νατάσα Ασίκη χτίζει μεθοδικά, ψηφίδα με ψηφίδα, το σκληρό συζυγικό προσωπείο της Ανιές, που όμως κρύβει μια ευαίσθητη, λαβωμένη ψυχή. Η Στέλλα Παπαδημητρίου δίνει εύσχημα τον δικό της ρόλο, της Έντνα, σαν αρνητικό αποτύπωμα απογοητευμένης γυναίκας στην πηχτή λάσπη της ύπαρξης. Ο Ηλίας Κατέβας εκθέτει με αυτοθυσία υποκριτικής όσα απέμειναν από το αγγλοσαξωνικό μοντέλο του «ανωτέρου ανθρώπου». Η Ειρήνη Κονίδου δίνει εμφατικά τον δικό της ρόλο της νευρωτικής αδελφής, η Ελένη Κούστα συμπληρώνει πλάγια (ντάμα κούπα) το καρέ της οικογένειας, ως νευρωτική κόρη. Το πλούσιο «ορθόδοξο» σκηνικό και τα κοστούμια του Νίκου Κασαπάκη, οι λοξοί φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη, στηρίζουν τη σκηνοθεσία.
