Οι Μέντα σχηματίστηκαν το 1999 σαν ένα ροκ-ποπ τρίο με μέλη τον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη τότε Κώστα Βλάχα, που έκανε επίσης φωνητικά, τον μπασίστα και τραγουδιστή Νίκο Παπαδημητρίου και τον ντράμερ Πάνο Γαλάνη και έναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το πρώτο και αναμφίβολα ιστορικό για τα δεδομένα του ελληνικού ροκ άλμπουμ τους, ενώ στον δεύτερο δίσκο τους, του 2003, προστέθηκε και ένα τέταρτο μέλος, ο κιμπορντίστας Δημήτρης Λαϊνάς, και αυτή η σύνθεση παραμένει σταθερή μέχρι σήμερα.
Στο έκτο άλμπουμ τους όμως, το «Téléphérique» του 2015, έκαναν μία πολύ μεγάλη στροφή, καθώς ήταν οργανικό και επίσης με σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονικό ήχο. Στα ίχνη του ακολούθησε το «Polyend» του 2018, αλλά πριν λίγο καιρό οι Μέντα μας επιφύλασσαν μια δεύτερη έκπληξη. Ο όγδοος δίσκος τους έχει τον τίτλο «Τελεφερίκ» και ναι, είναι το «Téléphérique», αλλά αυτή τη φορά με προσκεκλημένη μια ομάδα εκλεκτών ομοτέχνων τους για να γράψουν στίχους και να τους ερμηνεύσουν μετατρέποντας τα οργανικά του τελευταίου σε τραγούδια!
Το να αποκτήσουν τα κομμάτια του «Téléphérique», που ήταν ο δίσκος ο οποίος σηματοδότησε τη στροφή σας στον ορχηστρικό ήχο, στίχους και φωνές δεν είναι λίγο σαν να ακυρώνετε την αρχική ιδέα του; Δεν θα μπορούσατε, ας πούμε, να γράψετε νέα κομμάτια και να προσκαλέσετε τους ίδιους και τις ίδιες να προσθέσουν στίχους και φωνές σ’ αυτά;
Όντως θα μπορούσαμε. Όμως ο Δημήτρης Λαϊνάς, που συνέλαβε την ιδέα του «Τελεφερίκ», επέμενε ότι από αυτό το πείραμα θα προέκυπτε κάτι ολοκληρωμένο και αυθύπαρκτο καλλιτεχνικά. Νομίζουμε ότι δικαιώθηκε.
Το κομμάτι με τον Σέργιο Βούδρη, που κυκλοφόρησε μόνο του και ανεξάρτητο για να προστεθεί τελικά στο «Τελεφερίκ», πώς προέκυψε; Ήταν μήπως και η αφορμή για ολόκληρο το «Τελεφερίκ»;
Το κομμάτι αυτό είχε μείνει εκτός της πρώτης κυκλοφορίας και ο Κώστας Βλάχας έκρινε ότι με αφορμή τη νέα τού άξιζε μια ευκαιρία για να ακουστεί. Ο Σέργιος το απογείωσε. Κατά τη γνώμη μας, είναι το πιο avant garde του άλμπουμ, αλλά δεν αποτέλεσε την αφορμή για τη νέα προσέγγιση. Είναι μέρος της.
Πείτε με μία πρόταση για κάθε περίπτωση ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε καθέναν και καθεμία από τους/τις συμμετέχοντες/ουσες.
Mε λίγα λόγια, οι συμμετέχοντες/ουσες είναι είτε μέντορες (Λένα Πλάτωνος, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης) είτε συνεργάτες επί μακρόν (Coti K., Xρήστος Λαϊνάς, Σέργιος Βούδρης) είτε τέλος σπουδαίες περιπτώσεις μουσικών (Νικόλας Καρίμαλης των Razastarr, Prins Obi, Naliysa Green, Danai Nielsen).
Ποια συμμετοχή σάς συγκίνησε περισσότερο και ποια, αντίστοιχα, σας άρεσε και σας ικανοποίησε περισσότερο αισθητικά;
Επέτρεψέ μας να μην ξεχωρίσουμε αισθητικά κάποιο από τα τραγούδια. Παρ’ όλα αυτά, καλό είναι να αναφέρουμε το πόσο συγκινητική ήταν η προσπάθεια του Νικόλα να ολοκληρώσει το «Ένα» παλεύοντας για καιρό με διάφορα έκτακτα προσωπικά ζητήματα. Όταν το παρέδωσε, επειδή ήταν και το τελευταίο, μας πλημμύρισε χαρά.
Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς υπήρχε ένα κομμάτι που δεν ήταν στον πρωτότυπο δίσκο, δεν μπήκατε στον πειρασμό να προσθέσετε και άλλο ένα επίσης, φυσικά με στίχους και φωνή, αλλά καθαρά δικό σας;
Ωραία ερώτηση! Μας απασχόλησε, αλλά τελικά αποφασίσαμε να αφήσουμε μόνο τους/τις προσκεκλημένους/ες να δημιουργήσουν τραγούδια αυτή τη φορά.
Καθώς ήρθε μετά από περίπου ενάμιση χρόνο πανδημίας και καραντίνας, θεωρείτε ότι το «Tελεφερίκ» αποτυπώνει κατά κάποιον τρόπο το κλίμα και την αίσθησή τους;
Σαφώς και είναι χρωματισμένο από τα στενόχωρα συναισθήματα της περιόδου της καραντίνας. Τα αφουγκραζόμαστε στους στίχους όλων των τραγουδιών.
Σε προσωπικό επίπεδο πώς αντιμετωπίσατε καθένας ξεχωριστά και ίσως και όλοι μαζί, σαν παρέα, αυτή την υγειονομική και εντέλει και κοινωνική κρίση;
Με αρκετή βαρυθυμία κάποιες φορές. Πρωτόγνωρη εμπειρία μα, ειδικά όταν έχεις μικρά παιδιά, όπως εμείς, πρέπει να ανταποκριθείς. Με υπομονή λοιπόν και αισιοδοξία το περάσαμε και το περνάμε.
Κοιτώντας περίπου είκοσι χρόνια πίσω, στο ξεκίνημά σας, τι θα είχατε να πείτε συγκρίνοντας από πλευράς ευκολιών και δυσκολιών για μια μπάντα το τότε με το τώρα;
Όσο πιο πίσω κοιτάζεις στη δισκογραφική ιστορία της χώρας όλο και πιο πολλές δυσκολίες μετράς για την εναλλακτική σκηνή. Τότε είχες ανάγκη τη δισκογραφική εταιρεία για να κυκλοφορήσει η δουλειά σου. Εμείς σύντομα βγήκαμε από αυτό το πλαίσιο και γίναμε μια πλήρως αυτοδιαχειριζόμενη μπάντα, μακριά από τις συνήθεις αγκυλώσεις των ελληνικών εταιρειών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν εξαιρέσεις, όπως η Inner Ear, που συστηματικά υποστηρίζει αυτό που κάνουν μουσικοί σαν εμάς. Όμως σήμερα, με τη βοήθεια των ψηφιακών μέσων προώθησης, δεν έχεις τόση ανάγκη τις εταιρείες.
Και αντίστοιχα, συγκρίνοντας την ελληνική ροκ σκηνή του τότε και του σήμερα από πλευράς δημιουργικότητας και ενδιαφέροντος;
Δεν είναι μόνο το ροκ, αλλά πολλά περισσότερα ιδιώματα που έχει να επιδείξει η σύγχρονη ελληνική εναλλακτική σκηνή. Θεωρούμε ότι η τελευταία πενταετία είναι η πιο ενδιαφέρουσα και πληθωρική από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στο παρελθόν.
Υποθέτω ότι το «Téléphérique» ξεκίνησε σαν ένα πείραμα, αλλά τι συνέβη στη συνέχεια; Χάσατε εντελώς τη διάθεσή σας να γράφετε τραγούδια;
Έχουμε αποκτήσει πλέον άλλη σχέση με την τραγουδοποιία. Δεν την έχουμε «αφορίσει», όμως είναι γεγονός ότι κρατάμε απόσταση από τον τρόπο που γράφαμε ποπ τραγούδια στα πέντε πρώτα άλμπουμ. Μέχρι βέβαια να προκύψει η ανάγκη να επανασυνδεθούμε με το τραγούδι…
To «Téléphérique» εγκαινίασε την δεύτερη φάση της διαδρομής σας, το «Polyend» τη συνέχισε. Τι είναι λοιπόν το «Tελεφερίκ»; Το τέλος αυτής της φάσης πριν αρχίσει η τρίτη ή απλώς ένας σταθμός της;
Σίγουρα δεν αποτελεί την ολοκλήρωση μιας τριλογίας ή μιας ενότητας. Θα συνεχίσουμε πάντως να κινούμαστε στις ράγες της ηλεκτρονικής μουσικής, χωρίς όμως να μπορούμε να περιγράψουμε τον επόμενο σταθμό, καθώς δεν έχουμε ακόμα αρκετό υλικό για να φτάσουμε εκεί.
Και σε πιο βραχυχρόνιο και πρακτικό επίπεδο, ποια είναι τα προσεχή σχέδιά σας;
Προγραμματίζουμε μια ζωντανή παρουσίαση του «Τελεφερίκ» στην Αθήνα.
Ας αρκεστούμε λοιπόν επί του παρόντος στο πολύ ενδιαφέρον «Τελεφερίκ» μέχρι οι Μέντα να επιβιβαστούν και πάλι σε μια -ηλεκτρονικά κατευθυνόμενη απαραιτήτως!- υπερταχεία με κατεύθυνση πάντα το τουλάχιστον ηχητικό μέλλον.
