Το αριστούργημα του Ντάριο Φο “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” επιλέγει ο Γιάννης Κακλέας να ζωντανέψει στη σκηνή του Θεάτρου Γκλόρια.
Ο Ντάριο Φο γράφει το 1970 ένα βαθιά αντιεξουσιαστικό έργο, εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα. Το 1969 στην Ιταλία μια σειρά από εκρήξεις βομβών σε διάφορα σημεία θα σκορπίσουν το θάνατο και θα αποδοθούν ψευδώς στους εξεγερμένους απεργούς εργάτες. Οι αρχές θα συλλάβουν και θα προσάψουν τις βομβιστικές αυτές επιθέσεις στον αναρχικό σιδηροδρομικό εργάτη Τζουσέπε Πινέλι, με την υπόθεση του οποίου ασχολείται ο Ντάριο Φο στο συγκεκριμένο έργο, φτιάχνοντας μια θεατρική ιστορία βασισμένη σε αυτά τα αληθινά γεγονότα.
Ο Κακλέας εμπνέεται ξεκάθαρα από τη δική μας πραγματικότητα, αρνείται τις αποκρύψεις και τα μισόλογα και καταφέρνει να κάνει τα λόγια του Ντάριο Φο να μοιάζουν γραμμένα χτες στις δικές μας αθηναϊκές γειτονιές. Η σκηνοθετική του τόλμη πάνω σε αυτή την αποστομωτική ιστορία, δημιουργεί μια απροσδόκητη οικειότητα στους θεατές με τα απόκρυφα γεγονότα, προκαλώντας αβίαστα χαμόγελα και γέλια που μετά από λίγο έχεις μετανιώσει όπως ακριβώς πρέπει. Ο Κακλέας όχι μόνο δεν φοβήθηκε το κείμενο όπως συνήθως συμβαίνει με αυτό το έργο, αλλά πάτησε με τόλμη στις λέξεις του, αφήνοντας μια ολόκληρη σημερινή, αληθινή πραγματικότητα να εισχωρήσει μέσα στη ματιά του. Έτσι κατάφερε να μετατρέψει τους θεατές, σε καταστασιακούς συνοδοιπόρους μιας εκρηκτικής ιστορίας που ξεκίνησε κάπου στην Ιταλία και δυστυχώς δεν θα τελειώσει ποτέ. Το τραγικό με το κωμικό εναλλάσσονται καταιγιστικά και δημιουργούν στιγμές τραγικής αμηχανίας και ξεκαρδιστικής παράνοιας.
Εκεί ακριβώς, μέσα σε αυτό το σκηνοθετικό κόσμο,ο Πάνος Βλάχος σηκώνει ένα βάρος ρόλων, που τους έκανε να μοιάζουν πούπουλα, πέφτει με απόλυτη αρμονία στη σκηνοθετική σαφήνεια του Κακλέα και αφήνει όλη του τη δεξιοτεχνία απλόχερα στα μούτρα μας. Ο Βλάχος ανεβαίνει, κατεβαίνει, αλλάζει ρούχα, χορεύει, τραγουδάει, μεταμφιέζεται, σωπαίνει, μιλάει, φτύνει λέξεις, καταστρώνει, εναλλάσσεται, εξαφανίζεται, εμφανίζεται και καταλαμβάνει τη σκηνή που έχει γίνει το απόλυτο κτήμα του. Ξεπηδά από τις σελίδες αυθεντικός, πολιτικά φορτισμένος, γκροτέσκο μα και γήινος, αληθινός και εξωπραγματικός, χτίζοντας ρόλους αγέννητους, δικούς του, χωρίς να τους γραφικοποιεί, επιτρέποντας στη σκηνοθεσία τόσο στις χαλαρές όσο και στις αυστηρά στιλιζαρισμένες της στιγμές να αναπνεύσει ελεύθερα. Είναι από αυτές τις στιγμές τις σπάνιες, που ένας ηθοποιός αναγκάζει τα μάτια σου να γίνουν κάμερες παρακολούθησης κάθε του κίνησης, κάθε του λέξης. Αυτή του η υποκριτική ετοιμότητα, νίκησε τις αμηχανίες των συντηρητικών θεατών, βάζοντας στα ρουθούνια τους μια εξεγερτική μυρωδιά έστω και για αυτές τις δύο ώρες.Οι στίχοι των τραγουδιών που του ανήκουν, εκπορεύονται και αυτοί από τον πυρήνα του έργου και της ιστορίας, χωρίς να παραλείψουν να συνομιλήσουν καυστικά και με τόλμη και με γεγονότα δικά μας, οικεία, εδώ της ευρύτερης “γειτονιάς μας”. Αν υπάρχει αυτό που λένε η στιγμή για έναν ηθοποιό, τότε σίγουρα μιλάμε για την απόλυτη θεατρική στιγμή του Πάνου Βλάχου.
Εκεί κάπου ανάμεσα, ισότιμος υποκριτικός συνοδοιπόρος ο Θοδωρής Σκυφτούλης, ξεπηδάει με την ίδια ελευθερία μέσα από τα σκηνοθετικά χέρια του Κακλέα, για να γεννήσει έναν ολόκληρο χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα και ένας ολόκληρος κόσμος. Πλησιάζει με υποκριτικό σεβασμό έναν ακραία αρνητικό ήρωα, καταφέρνοντας έτσι να τον γεννήσει κωμικά και τραγικά, χωρίς να τον καταστήσει εξωπραγματικό όπως συνήθως γίνεται για να τον απαλύνει και να τον δικαιολογήσει. Αντίθετα ο Σκυφτούλης φτιάχνει έναν ήρωα γνώριμο, που δυστυχώς υπάρχει, που τον έχουμε δει και ακούσει. Η μεταμόρφωση του είναι σοκαριστικά εύστοχη, σε σημείο που δυσκολευόσουν να τον αναγνωρίσεις, χωρίς να κρύβεται κάτω από καμιά δραστική ενδυματολογική μεταμφίεση. Έτσι γινόσουν μάρτυρας ενός ηθοποιού με εύρος, άνεση και ταχύτητα, που ενδυνάμωσε τις σκηνές και απασφάλισε καθοριστικά τη σκηνοθεσία.
Μέσα σε αυτό το υποκριτικό άρτιο σύνολο, αποτυπώθηκαν στα αυτιά και στα μάτια μας οι τραγουδιστικές και υποκριτικές ικανότητες του Φοίβου Ριμένα και η ξεκαρδιστική μάσκα του Στέλιου Πέτσου. Ο ετοιμοπόλεμος μουσικός και πάντα επί σκηνής Βάιος Πράπας που αρπάζει τα σινιάλα και τα μετατρέπει σε νότες στο πλάι της σκηνής και ο φανταστικός σκηνικός κόσμος που υπογράφει ο ίδιος ο Κακλέας με την Ηλένια Δουλαδίρη μέσα στον οποίο ζουν και αναπνέουν υποκριτικά ελεύθεροι όλοι οι ηθοποιοί, είναι το αποτέλεσμα ενός αθροίσματος που μας θυμίζει μέσα στη δυστοπία της πανδημίας που ζούμε, πως το θέατρο πρέπει και οφείλει να είναι μια πράξη επαναστατική. Όπως αυτή.
