Όσα ξέραμε για τις εξετάσεις και τα απεργαζόμενα στην Παιδεία επιβεβαιώθηκαν με «πανηγυρικό» τρόπο από πρωθυπουργικά χείλη στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα: ένα προαποφασισμένο σφαγείο ήταν οι «εισαγωγικές» στο πανεπιστήμιο, με σαφές πρόσημο την αποχαλινωμένη αρπακτικότητα της τάξης που εκπροσωπεί. Βγαλμένος, λες, από τις καλύτερες στιγμές μιας στυγνής και αποτρόπαιας αυτοκρατορικής νοοτροπίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μόνο τον καταδικαστικό για τη ζωή των παιδιών αντίχειρα δεν έστρεψε προς τα κάτω. Όλα τα υπόλοιπα τα είπε.
Με πλήρη απουσία ενσυναίσθησης, χωρίς το ελάχιστο ίχνος συμπάθειας στην απόγνωση των παιδιών, που ο ίδιος και η κυβέρνηση του επέβαλαν, έκλεισε με πάταγο όλες τις πόρτες της ελπίδας, όλες τις διόδους διαφυγής, όλες τις δυνατότητες ελεύθερης επιλογής και ελεύθερης απόφασης για το μέλλον τους. Αυτό που είπε ο πρωθυπουργός ήταν πως το μέλλον είναι ένα πολύτιμο προϊόν, το πιο πολύτιμο απ’ όλα, που η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να το αφήσει στα απρόβλεπτα χέρια των «ψυκτικών Περιστερίου». Ανήκει στη «νομιμότητα» και την «κανονικότητα» των ιδιοκτητών του.
Αυτοί θα επεξεργαστούν το εμπόρευμα - μέλλον, αυτοί θα το πουλήσουν, αυτοί θα καθορίσουν την τιμή. Και, φυσικά, ένα τόσο πολύτιμο προϊόν έχει την ανάλογη με την αξία του τιμή στο χρηματιστήριο της ισχύος: η τιμή λοιπόν είναι η ίδια η ζωή των παιδιών μας. Αυτό είναι το σφαγείο (και όλα τα άλλα σκοτεινά) των φετινών εισαγωγικών: Η ζωή ως αντίτιμο για μια θέση στο μέλλον. Το πιο φρικτό εμπόριο στη θέση του πεδίου ελευθερίας. Έναν άπλετο χώρο, που αυτή η κυβέρνηση μετέτρεψε σε μαρτυρικό «πεδίο άσκησης των τοξοτών» πάνω στα κορμιά των παιδιών μας.
Πρόκειται για ύβρι. Και η ύβρις θα τιμωρηθεί από αυτά τα λαμπρά παιδιά, που μπροστά τους αναφαίνεται η πρωθυπουργική μηδαμινότητα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις επιστολές τους που είδαν το φως της δημοσιότητας. Μνημεία συγκροτημένου λόγου, αλληλεγγύης, ψύχραιμης εκτίμησης της κατάστασης, εμβάθυνσης στα αίτια, συνειδητής πεποίθησης για τη συνέχεια. Πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτά τα παιδιά, για τους δασκάλους που τα δίδαξαν, για τις οικογένειες που τα μεγάλωσαν. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να δούμε τα φώτα πορείας και να τα ακολουθήσουμε, βαθιά μέσα στο όνειρο των παιδιών. Εκεί που ποτέ δεν θα φτάσει ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε η Κεραμέως, ούτε άλλος από το είδος τους. Γιατί είναι ανίκανοι να ονειρευτούν και αυτή θα είναι η Νέμεσις.
Γράφει η Ελένη, μαθήτρια από το Αγρίνιο, στη συγκλονιστική επιστολή της: «Όμως έχετε ακούσει ποτέ τη λέξη όνειρο;». Όχι, Ελένη μου, ποτέ. Ποτέ τους δεν εθίστηκαν στο αχανές. Γιατί εθίστηκαν να «έχουν», σ’ ένα κόσμο περίκλειστο, φτιαγμένο αποκλειστικά από «προϊόντα». Και το όνειρο δεν ανήκει σ’ αυτά. Ούτε το μεράκι. Ανήκει στους μερακλήδες και στον καημό τους. «Πάντα» γράφεις και έχεις δίκιο «θα είστε στη συνείδησή μου ως εκείνη (σ.σ.: η υπουργός) που μου στερήσατε το ‘μεράκι’ μου».
Και ο πρωθυπουργός απαντά χωρίς συναίσθηση της γελοιότητας των λόγων του «Οι εξετάσεις είναι ένα ανταγωνιστικό σύστημα που επιβραβεύονται αυτοί που γράφουν καλύτερα».
Και τα λέει αυτά ποιος; Ο εκ γενετής πρωθυπουργός που δεν ανταγωνίστηκε ποτέ γατί όλοι οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί. Ο άνθρωπος που δεν έδωσε εξετάσεις ποτέ. Και μην ακούσω ότι πέρασε στο Πολιτικό της Νομικής. Αυτό δεν είναι επιτυχία, είναι το «Βατερλώ ενός γελοίου» με τις βοήθειες που είχε. Και πάντως δεν είναι αριστεία, ιδίως συγκριτικά με τους βαθμούς που συγκέντρωσαν τα παιδιά που έκοψε το σφαγείο του.
Μείνε, λοιπόν, με τα μεράκια σου, Ελένη μου. «Ο μερακλής ο άνθρωπος δεν ξέρει τι να κάνει» λέει ο μέγας Τσιτσάνης σ’ ένα τραγούδι. Γι’ αυτό τραγουδάει, χορεύει και ερωτεύεται: για να κάνει πράξη τον καημό του και να μάθει αυτό που δεν θα μάθουνε ποτέ οι ανεπίδεκτοι της ζωής, οι αλειτούργητοι από το όνειρο, οι ανέραστοι από τη βροχή. Αυτοί που δεν τους καταδέχτηκε ποτέ η λύπη. Τραγούδα και χόρευε, Ελένη. Μην τους ακούς. Έχεις μεγάλο χορό και μεγάλο τραγούδι μπροστά σου. Ξεκίνα.
