Ας το πω άλλη μια φορά, ότι αρκετά Δράματα του Ευριπίδη ανάγουν την πηγή τους στο έργο του μεγάλου προδρόμου του, Αισχύλου, το μεγαλειώδες όραμα του οποίου θαυμάζει ο διάδοχός του ζηλωτικά. Ο Ορέστης του Αισχύλου, έχοντας λάβει την εντολή του Απόλλωνα να σκοτώσει τη μάνα του, ανταποκρίνεται προσθέτοντας και τους δικούς του προσωπικούς λόγους να το κάνει, υπό την σκέπη, όμως, του «Τέλειου Δία» ως Θεού της πλήρους, ακέραιης δικαιοσύνης. Η Τριλογία του Αισχύλου, που αρχίζει ως δράμα εκδίκησης, μεταλλάσσεται, έτσι, σε τραγωδία της δικαιοσύνης. Ενώ ο Ορέστης δεν κρύβεται και δεν καλύπτεται πίσω από την εντολή και είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αντίθετα, στο δράμα του Ευριπίδη ο Ορέστης εξακολουθεί να «κρύβεται» πίσω από την εντολή του Απόλλωνα και να ζητάει επιμόνως την εμφάνισή του, για να τον σώσει. Ένα δραματικό πισωγύρισμα της ελευθερίας της βούλησης του ανθρώπου. Ευτυχώς, για την τιμή των όπλων, ο Απόλλων στο τέλος στέργει να εμφανιστεί. Και όλα αρχίζουν πάλι απ’ την αρχή. Διότι, αλλιώς, δεν θα είχαμε μια ελληνική Τραγωδία, αλλά ένα έργο του «παραλόγου», ας πούμε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων πρέπει να διευκρινίσω ότι ο «Ορέστης» του Ευριπίδη δεν είναι ειρωνικό δράμα, κρύβει, αντίθετα, βαθύτατο πόνο.
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στην ωραία, «επεξεργασμένη» μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, δίνεται, σωστά, ως ένα «σοβαρό» έργο που μεταδίδει την κατά τον Αριστοτέλη «οικεία ηδονή» του στο κοινό. Αριστοτέλης και Μπρεχτ εδώ είναι σύμφωνοι, και εμείς μαζί τους. Είδαμε μια παράσταση (στη γενική πρόβα), στρωτή, ευανάγνωστη, κλασική και σύγχρονη έως μοντέρνα, χωρίς άκαιρους «επικαιρισμούς» και με καλούς έως άριστους ηθοποιούς.
Στον συγκλονιστικό ρόλο του Τυνδάρεω, συναρπαστικός, μονολεκτικά, ο Γιώργος Ψυχογιός, σπαθί ξεγυμνωμένο, «κλέβει» την παράσταση. Ο Άρης Σερβετάλης (Ορέστης) είναι γενικά καλός, μέσα στο κλίμα, στις νηφάλιες στιγμές, αλλά η υπερβολικά ρεαλιστική, κατά το δοκούν, έκθεση των στιγμών της τρέλας μειώνει επικίνδυνα την προσπάθειά του. Η Μαίρη Μηνά τα βγάζει πέρα με έναν δύσκολο «διπλό» ρόλο, να είναι ταυτόχρονα μια ευριπιδική προστατευτική Ηλέκτρα - αδελφή και μια αισχυλική Κασσάνδρα - νύφη, που προκαλεί τον Θεό να εμφανιστεί. Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη δίνει εκλεκτά έναν υποδειγματικό αγγελιοφόρο με σωστές αποστάσεις ανάμεσα στις λέξεις. Ο Πυλάδης (Αιμιλιανός Σταματάκης) ανταποκρίνεται βασικά στις απαιτήσεις του ρόλου. Ο Μενέλαος του Πάνου Βλάχου, με το στίγμα περισσότερο ενός σύγχρονου ήρωα ψυχολογικού συζυγικού δράματος. Ο «Φρύγας» του Ζέρομ Καλούτα, μονολεκτικά έξοχος. Η Άλκηστις Ζιρώ (Ερμιόνη), με φυσική ομορφιά και χάρη. Ο χορός, με τα «σύγχρονά» του, μου άρεσε αρκετά. Δεν με έπεισε η τηλεοπτική μορφή και η αμφίεση της Ωραίας Ελένης, που συμπαρέσυρε και την ηθοποιό της, Νικολέττα Κοτσαηλίδου. Για τη μουσική του Γασπαράτου έχω πολλά συν, όπως και για τους φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου. Δεν συμφωνώ με τα σκηνικά - κοστούμια (Ηλένια Δουλαδίρη - Γιάννης Κακλέας) που απομάκρυναν ή αποπροσανατόλιζαν τη θέαση.
