Κάποια πράγματα στη ζωή δεν τα θες ακόμα κι αν εκ πρώτης αναγνώσεως σου κάνουν καλό. Δεν τα θες γιατί, πρώτον, μακροπρόθεσμα το κόστος είναι μεγαλύτερο από το όφελος ή/και, δεύτερον, αντιβαίνουν σε ταυτοτικά χαρακτηριστικά σου. Στην περίπτωση των (τουλάχιστον στις ευρωεκλογές) ορφανών ψήφων των Σπαρτιατών ισχύουν και τα δύο. Ευτυχώς, είναι ξεκάθαρες οι θέσεις των προοδευτικών κομμάτων. Παραβλέποντας ορισμένες παραφωνίες και κάποιες ανούσιες επιθέσεις για το ζήτημα, είναι θετική η συμφωνία σ’ αυτό το επίπεδο.
Κάπου εκεί γύρω υπάρχει και η Νέα Δημοκρατία. Επίσημη θέση του κόμματος φαίνεται να μην υπάρχει, αφού το κάθε στέλεχος λέει την προσωπική του άποψη. Ο Θεοδωρικάκος αφήνει την πόρτα ανοιχτή, ο Εξαδάκτυλος την κλείνει, η Χριστοφιλοπούλου τοποθετείται πιο καθαρά υπέρ των ακροδεξιών ψήφων κ.ο.κ. Ας αφήσουμε όμως τα λόγια κι ας περάσουμε στην πράξη. Εξάλλου, το μόνο τεκμήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Οι πολιτικές της κυβέρνησης αποτελούν ένα ισχυρό προσκλητήριο στην ακροδεξιά ψήφο. Έβρος, καταστολή, ασφάλεια, Μπελέρης είναι μόνο κάποιες περιπτώσεις που η Νέα Δημοκρατία αφήνει στην άκρη τον κεντρώο μανδύα της και τροφοδοτεί το ακροδεξιό ακροατήριο με επιχειρήματα, αλλά -το πιο σημαντικό- με θεσμικό/κυβερνητικό άλλοθι.
Πολλοί αναρωτιούνται «και τελικά πού θέλουμε να πάνε αυτές οι ψήφοι;» υπό τον φόβο μην γιγαντωθεί ξανά το ποσοστό της Ν.Δ. ή μην ανέβουν κι άλλο τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων ή μην φυτρώσουν κι άλλα αντίστοιχα μορφώματα (βλ. Λατινοπούλου). Οι ψήφοι των Σπαρτιατών ή οποιουδήποτε κόμματος δεν είναι ένα συνεκτικό σώμα. Υπάρχουν και οι μετανοημένοι, οι μπερδεμένοι, οι εξαπατημένοι. Μάλλον το 2024 είναι λίγοι αυτοί, αλλά ας υποθέσουμε πως υπάρχουν. Οι υπόλοιποι όμως, οι αμετανόητοι εθνικιστές, αν πάνε να ψηφίσουν τη δική μας μπάντα…, να τους κοπεί το χέρι. Η πολιτική αξιοπρέπεια έχει κόστος, αλλά δεν πειράζει.
