Κατά γενική ομολογία, η Άννα Διαμαντοπούλου συνιστά ζωντανό παράδειγμα «σημιτισμού». Υπήρξε πάντοτε υποστηρίκτρια των πιο επιθετικών μεταρρυθμίσεων, από την αντικατάσταση των σχολικών βιβλίων με φωτοτυπίες έως την περίφημη «flexicurity» (η ίδια επιχείρησε να τη λανσάρει με τον ανυπόφορο όρο «ευελφάλεια»), που πρακτικά σημαίνει να πέφτεις για ύπνο το βράδυ και να μην ξέρεις αν θα έχεις δουλειά την επόμενη μέρα το πρωί. Ακριβώς γι’ αυτό απέτυχε να εδραιωθεί στο πολιτικό σύστημα. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η Ν.Δ. του Μητσοτάκη είχαν μια θέση γι’ αυτή στις γραμμές τους, καθώς, ως θαρραλέα και τολμηρή μεταρρυθμίστρια, έδιωχνε πολύ περισσότερο κόσμο από όσον μπορούσε να προσελκύσει.
Η άβολη αλήθεια για τη διακυβέρνηση Σημίτη
Υπό το φως των παραπάνω, το Δίκτυο της Άννας Διαμαντοπούλου ήταν ο καταλληλότερος φορέας να αναλάβει την οργάνωση μιας τιμητικής εκδήλωσης για τον Κώστα Σημίτη, τον μεγάλο μεταρρυθμιστή statesman, που ανέλαβε να συγκρουστεί με τις προκαταλήψεις και τις παρωχημένες ιδεοληψίες μας και να μας ξεβλαχέψει. Το ΠΑΣΟΚ, εξ όσων θυμόμαστε, δεν ανέλαβε ποτέ να σηκώσει το πολιτικό βάρος μιας τέτοιας εκδήλωσης για τον πρώην αρχηγό και το όραμά του, καθώς με το πέρασμα των χρόνων έχει αντιληφθεί ότι όσο μεγαλύτερες αποστάσεις κρατάει από την περίοδο εκείνη και τους πρωταγωνιστές της τόσο καλύτερα για το προφίλ του. Αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να παριστάνει -εκ του ασφαλούς- το θιγμένο για όσα δήλωσε προχθές ο Στέφανος Κασσελάκης.
Δεν είναι απολύτως σαφές πώς σκέφτηκαν οι διοργανωτές της προχθεσινής εκδήλωσης και προσκάλεσαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην εκδήλωση για τον Σημίτη, βάζοντας μάλιστα το όνομά του σε μια καρέκλα της πρώτης σειράς. Η απάντηση του Κασσελάκη ήταν πάντως ακριβής. Μίλησε για χαμένα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού, για διαπλοκή και επίπλαστο εκσυγχρονισμό. Και η αλήθεια είναι ότι η περίοδος Σημίτη έχει μείνει στην Ιστορία για τη μεγάλη λεηλασία του Χρηματιστηρίου, για το φαγοπότι στα δημόσια έργα, για το ακόμα μεγαλύτερο φαγοπότι στις προμήθειες του Δημοσίου, και ιδιαίτερα στα εξοπλιστικά, για την εδραίωση της διαπλοκής, για το ξέφρενο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων, για την υπερχρέωση όλων των Ελλήνων με καταναλωτικά δάνεια. Όποιος θέλει να τιμήσει τον Σημίτη θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να τα ακούσει αυτά. Και να πάρει θέση. Όχι να πετάει την μπάλα στον Πολάκη και σε όποιο άσχετο θέμα βρει, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ.
Η ανάγκη για προοδευτικές συγκλίσεις
Από την άλλη, βέβαια, αυτά είναι κατανοητά. Το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να κουβαλήσει τις παρακαταθήκες Σημίτη θέλει δεν θέλει. Ας ελπίσουμε μόνο πως κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα είναι σε θέση να συζητήσει και για πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως η ανάγκη για συγκλίσεις πάνω σε ένα προοδευτικό πρόγραμμα. Γιατί υπάρχουν σήμερα τεράστια προβλήματα που ζητούν απαντήσεις: η προοπτική του κοινωνικού κράτους, και ιδιαίτερα της Υγείας και της Παιδείας, η προστασία της εργασίας, η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, η αποδέσμευση της πράσινης ανάπτυξης από τον έλεγχο και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, η παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα, η στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, η προστασία των θεσμών και του Κράτους Δικαίου, η φορολόγηση της αισχροκέρδειας και ένας σωρός άλλα. Αν μπει σε σοβαρή συζήτηση για τις βάσεις ενός προοδευτικού προγράμματος, το ΠΑΣΟΚ ίσως καταλάβει τι ζόρι τραβάει τόσος πολύς κόσμος με τη διακυβέρνηση Σημίτη.
Πέρα από όλα αυτά, και μόνο το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης τσακίστηκε να πάει στην εκδήλωση για τον Κ. Σημίτη λέει πάρα πολλά για την περίοδο της διακυβέρνησής του. Δεν χρειάζεται να σπαταλάμε χρόνο και ενέργεια σε περεταίρω αναλύσεις.
