Είναι αυτή η φωτογραφία που με στοίχειωσε χθες. Ένας πατέρας να κλαίει πεσμένος στο οδόστρωμα περικυκλωμένος από οπλισμένους ένστολους και να ρωτάει τα ΜΑΤ «εμένα θα πάρετε; Την ώρα που ο γιος μου κινδυνεύει θα πάρετε εμένα;». Μια εικόνα που ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Μια εικόνα που αποτυπώνει το τι σημαίνει ρατσιστικό μίσος. Είναι η εικόνα των επιβραβευμένων με το πρωθυπουργικό μπόνους των 600 ευρώ να ξυλοκοπούν και να επιχειρούν να συλλάβουν τον πατέρα του Κώστα Φραγκούλη κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για τον βαρύτατο τραυματισμό του 16χρονου και της ακραίας αστυνομικής βίας έξω από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Είναι μια εικόνα που με στοιχειώνει γιατί με ξεπερνά. Γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πόνο βαθύτερο και αβάσταχτο από τον πόνο ενός γονιού που το παιδί του χαροπαλεύει με μια σφαίρα στο κεφάλι. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο άγριο και εξοργιστικό από μια εξουσία που στήνει στον τοίχο έναν γονιό που ξεσπά για τη ζωή του παιδιού του.
Ας έρθουμε στη θέση αυτού του πατέρα και ας αναλογιστούμε τον πόνο και την οργή του. Θα μπορούσαμε, αν αυτός ο πατέρας ήταν σαν κι εμάς. Αν ήταν πολίτης πρώτης κατηγορίας και όχι δεύτερης. Γιατί αυτός ο πατέρας είναι Ρομά, είναι γύφτος, είναι Τσιγγάνος. Γι’ αυτό και ο πόνος του δεν μετρά. Γι’ αυτό και θα βρεθεί χτυπημένος στην άσφαλτο. Γιατί δεν είναι σαν εμάς. Ούτε σαν τους αστυνομικούς. Την πρωτοφανή αγριότητα των ΜΑΤ σε βάρος του πατέρα προσπάθησαν να σταματήσουν άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί, ωστόσο οι αστυνομικοί παρέμειναν επιθετικοί και έσπρωχναν με τις ασπίδες όποιον τους πλησίαζε παρότι γνώριζαν ποιον χτυπούσαν. Γνώριζαν ποιον είχαν ρίξει στην άσφαλτο. Γνώριζαν σε ποιον ήθελαν να βάλουν χειροπέδες. Στον πατέρα του γύφτου.
