Όποιος δεν θαύμασε τον Κλιντ Ίστγουντ ή τον Λι Βαν Κλιφ να καθαρίζει στην καθισιά του πεντεξηεπταοκτώ «κακούς» πρέπει να τοποθετηθεί σε μια γυάλα και να επιδεικνύεται ως είδος σπανιότατον, ενδεχομένως στα πρόθυρα της εξαφάνισης... Στο σινεμά πολλά βλέπεις, όμως επίσης βλέπεις διάφορα στην καθημερινή ζωή, και μάλιστα υπό τις σημερινές συνθήκες. Γυναικοκτονίες, φόνους με τουφέκι, με τσεκούρι, παρ' ολίγον φόνους με πιστόλι, φόνους στη Μακεδονία και την Κρήτη. Κατά κάποιον τρόπο περάσαμε το ρεκόρ εκείνου το αλησμόνητου Φαρ Ελλάς της Λεύκας Αγρινίου, όταν ένας κτηνοτρόφος "πέτυχε διάνα" πέντε απίστευτους σκοτωμούς αντίπαλων ατόμων που διεκδικούσαν να κυνηγούν στα μέρη του.
Και τώρα, μέσα στη γενικότερη ένταση, μέσα στις πυρκαγιές και τις απειλούμενες πανδημίες, καταμετράμε τους "ιδιωτικούς" νεκρούς και σκεπτόμαστε πόσο μακριά μάς πηγαίνει η εικονική πραγματικότητα των έργων που εμπορεύονται την εικόνα του φόνου, των κατά συρροή κινηματογραφικών θανατώσεων, των καταιγιστικών ξυλοδαρμών, των ηλεκτρονικών πολεμικών παιχνιδιών. Κατά καιρούς η τραγωδία μάς επαναφέρει στην τάξη, μας επανοικειοποιεί με το νόημα του αλλότριου πόνου. Γιατί άραγε να χρειάζεται μια τραγωδία για να ανακτήσουμε αυτό το νόημα;
Εν τω μεταξύ, ενόσω διαδραματίζονται οι πραγματικές σκηνές, αφού βέβαια έχουμε ξεχάσει για τα καλά την τραγωδία της Αϊτής (που πρώτη απέστειλε χαιρετιστήριο στην Επανάσταση του 1821!), με τα χιλιάδες θύματα και τις εκατοντάδες χιλιάδες ξεσπιτωμένους, τείνουμε να θεωρήσουμε ως "φυσιολογική" ή "αναμενόμενη" τη μεγάλη τραγωδία που υφίσταται ο λαός του Αφγανιστάν.
Για την ακρίβεια, είναι μια τραγωδία που προσβάλλει ιδιαίτερα "το μισό του ουρανού", δηλαδή τις γυναίκες. Αυτά που μας έρχονται από διάφορες πηγές είναι φρικιαστικά: μπούργκες, γάμοι παιδιών με υπερήλικες, γυναίκες υποχρεωτικά συνοδευόμενες από άντρες για τα καθ' οδόν καθήκοντά τους. Και το χειρότερο απ' όλα: οι γυναίκες να στερούνται του δικαιώματος για οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, να εκβάλλονται από τράπεζες και γραφεία, να βλέπουν θλιμμένες το σπίτι σαν φυλακή.
Σίγουρα οι ευθύνες της Αμερικής είναι τεράστιες, η δε εμμονή του Τζο Μπάιντεν στην 31η Αυγούστου ως ημέρα αποχώρησης είναι θλιβερή. Όμως, ενώ μετράμε ακόμη και τα λεπτά μιας πρωτοφανούς εκστρατείας απεγκλωβισμού, υπάρχει και η 28η Αυγούστου, για την οποία οι Ελληνίδες και Ευρωπαίες φεμινίστριες προτίθενται να συγκαλέσουν διαμαρτυρίες και αλληλεγγύη στον λαό του Αφγανιστάν.
