Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα στο τουίτερ ότι «το εργασιακό νομοσχέδιο του Χατζηδάκη μαθηματικά θα ψηφιστεί, όσο μαζική και αν είναι η απεργία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν τις πολιτικές δυνάμεις που όχι μόνο θα αντιπαλέψουν αλλά και που μπορούν να αλλάξουν αυτούς τους αντεργατικούς νόμους ως κυβερνητική πλειοψηφία». Το τουίτ ενόχλησε ιδιαίτερα συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, ο Ριζοσπάστης μάλιστα έγραψε και άρθρο γι’ αυτό το τουίτ και το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ, δι’ αυτού του τουίτ μάλιστα, σαμποτάρει την απεργία. Και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου από τη Ν.Δ. μόνη της αφού της φτάναν τα κουκιά, όπως έλεγε και το επάρατο τουίτ, στο ΚΚΕ κ.λπ. το γύρισαν λέγοντας ψευδώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το νομοσχέδιο. Κατάπιαν δηλαδή αμάσητη τη γραμμή του Χατζηδάκη, χωρίς να αλλάξουν ούτε κόμμα.
Πιστεύω ότι δεν ήταν η αναφορά στην απεργία που ενόχλησε αλλά η αναφορά σε «κυβερνητική πλειοψηφία που μπορεί να αλλάξει τους αντεργατικούς νόμους». Αυτό είναι ένα απαγορευμένο θέμα, δεν επιτρέπεται να τίθεται στο ΚΚΕ αλλά και στο ΜέΡΑ25 και σε διάφορους άλλους αριστερούς. Θα το βάλει όμως η ζωή. Θα πει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ηθικά να κάνει αυτά που του έκαναν όταν ήταν μικρό κόμμα. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει εγκατασταθεί ως ο δεύτερος πόλος ενός νέου δικομματισμού και να εκμεταλλευτεί ένα σύστημα ενισχυμένης αναλογικής. Τότε όντως θα έκανε εκβιασμό και θα έπαιζε με τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε στρατηγικά και νομοθέτησε την απλή αναλογική, γνωρίζοντας ότι οδηγεί σε κυβερνήσεις συνεργασίας και με την αισιοδοξία ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα στον αριστερό και προοδευτικό χώρο. Μια προοδευτική πλειοψηφία στη Βουλή φραγμός στη Δεξιά και με ένα μίνιμουμ προγραμματικό πλαίσιο σε αριστερή κατεύθυνση. Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι το αντίπαλο στρατόπεδο δεν θα προβληματιστεί ιδιαίτερα. Αν η Ν.Δ. χρειαστεί τις έδρες του Βελόπουλου, θα το επιτύχει «για να μην έρθουν οι κομμουνιστές»
Έχει ενδιαφέρον το ότι αν οι εκλογές του 2019 γίνονταν με απλή αναλογική, οι έδρες θα κατανέμονταν ως εξής: Ν.Δ. 130, ΣΥΡΙΖΑ 103, ΚΙΝ.ΑΛΛ. 26, ΚΚΕ 18, ΕΛ.ΛΥΣΗ 12, ΜέΡΑ25 11. Η Ν.Δ. δεν θα είχε πλειοψηφία, θα χρειαζόταν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. ή μέρος του και τον Βελόπουλο ή μέρος του. Από την άλλη, εάν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν πήγαινε με τον Μητσοτάκη, αυτομάτως υπήρχε δυνατότητα αντιδεξιάς κυβέρνησης, για την οποία θα χρειάζονταν απαραιτήτως οι έδρες του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25.
Είναι προφανές ότι η ζωή μπορεί να βάλει διλήμματα σχεδόν υπαρξιακά. Μπορούν τα κόμματα της Αριστεράς που δεν επιθυμούν συνεργασίες να σηκώσουν το βάρος τού να εγγυώνται στη Δεξιά ότι ποτέ δεν θα μπουν σε κυβέρνηση εναντίον της; Λογικά όχι.
