Τρίτη ημέρα μετά από την επαφή της με επιβεβαιωμένο κρούσμα κι άρχισε να έχει τα πρώτα συμπτώματα. Έτρεξε για τεστ για να μάθει γρήγορα και τα νέα. Θετικό και με υψηλό ιικό φορτίο. Της κόπηκε η ανάσα - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Για μέρες θα έμενε μακριά από τον κόσμο.
Κυριολεκτικά: ξηρότητα στον λαιμό, δέκατα, κόπωση και στις ειδήσεις να ακούει όλες αυτές τις πληροφορίες για το πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις τον ιό. Πόσο εύκολα φαίνεται οι άνθρωποι να φεύγουν από μια λοίμωξη κατά δεκάδες κάθε ημέρα. Κι εκείνη δεν ήταν παιδί πια, ακόμα κι αν το παιδί μέσα της δεν την εγκατέλειψε ποτέ.
Ήθελε να είναι δυνατή, να αποκτήσει τον έλεγχο. Άρχισε να απαριθμεί αυτούς με τους οποίους είχε συναντηθεί τις τελευταίες ημέρες για να τους ειδοποιήσει. Μετά την ανάσα, της κόπηκαν και τα γόνατα. Ποιον να ειδοποιήσει πρώτα και τι να του πει; Φοβήθηκε τον υφέρπον κοινωνικό αυτοματισμό, πιο σωστά την υφέρπουσα φοβία. Αρκέστηκε σε μια ανάρτηση στο Facebook, ενημέρωση για όσους έπρεπε να γνωρίζουν και επίκληση για βοήθεια ταυτόχρονα. Να την έχουν όλοι στον νου τους.
Το αρχικό μούδιασμα διαδέχτηκε η ανασφάλεια για το μέλλον. Τα τηλέφωνα και τα μηνύματα δεν τη βοήθησαν να ξεχαστεί, παρότι υποστηρικτικά. Κάθε επικοινωνία μαζί με την υπόμνηση του ενδιαφέροντος και ακόμα μια υπόμνηση για τη δυσκολία που έρχεται.
Κλεισμένη στο σπίτι ένιωθε φυλακισμένη και ο κόσμος, οι φίλοι απέξω. Μόνος σύνδεσμος, το ανσασέρ της πολυκατοικίας, που μια φορά την ημέρα γέμιζε με τις απαραίτητες προμήθειες που φρόντιζαν να της στέλνουν χτυπώντας πρώτα το κουδούνι της πολυκατοικίας.
Η νέα καθημερινότητα : το οξύμετρο για να μετρά το οξυγόνο και τους παλμούς της, υγρά και βιταμίνες. D3, Vitamin C, Ωμέγα3, μέταλλα και ασπιρίνες για τον πυρετό και τον πονοκέφαλο, μουσικές και βιβλία για να «ταξιδεύει», όποτε δεν θύμωνε που έπρεπε να είναι ταυτόχρονα γιατρός και ασθενής. Ελλείψει κλινών.
Τα δύσκολα άρχισαν να περνάνε την πέμπτη ημέρα και κάπως αναθάρρησε, αλλά ο έντονος πόνος και η μεγάλη ξηρότητα σε λαιμό και μύτη παρέμειναν. Έπρεπε να περάσουν άλλες πέντε ημέρες για να κάνει την πρώτη έξοδο από το σπίτι. Βράδυ, μόνη της, στην πλατεία, και άλλες δέκα για να βρει την ανάσα της πάλι.
Το σήμα της εκπομπής έτρεξε: «Καλησπέρα φίλοι, είμαι καλά. Είστε συντονισμένοι…».
