Καρά Τεπέ θα πει μαύρος λόφος. Και στην περίπτωση του στρατοπέδου, όπου στοιβάχτηκαν πρόσφυγες και κατατρεγμένοι εκεί στη Μυτιλήνη, αποδίδει με ακρίβεια το τι συμβαίνει. Καρά Τεπέ είναι ο μαύρος λόφος, ο Γολγοθάς ενός αναίτιου μαρτυρίου για χιλιάδες ανθρώπους. Ο Γολγοθάς που ακολούθησε το κολαστήριο της Μόριας. Χιλιάδες σταυρωμένες ψυχές -μια ντροπή και ατίμωση για την «πολιτισμένη» Δύση και τις περίφημες αξίες της- υφίστανται τερατώδη βία και ζουν ανήκουστη βαναυσότητα απλώς επειδή υπάρχουν! Επειδή ο τόπος τους φλέγεται, επειδή ο τόπος τους πεινάει και διψάει, επειδή τους κυνήγησαν η αρρώστια και ο θάνατος.
Και επειδή όλοι μαζί οι χείμαρροι της απώλειας τους ξέβρασαν εδώ: στο Καρά Τεπέ! Στον μαύρο Γολγοθά της οδύνης. Δεν είναι τόπος να σταθείς για να πάρεις μια ανάσα και να συνεχίσεις. Δεν είναι τόπος για να φας μια μπουκιά ψωμί, για να χαϊδέψεις το παιδί σου, τον γονιό σου, το σώμα της αγάπης. Δεν σε έφεραν εδώ για να ξαποστάσεις και να παρηγορηθείς. Το Καρά Τεπέ είναι ικρίωμα. Είναι ο μαύρος λόφος που σε έφεραν για να σε τσακίσουν ελπίζοντας πως θα πεθάνεις. Εδώ η βροχή δεν μετριέται με ήχο πάνω στα κεραμίδια, δεν μετριέται με το βλέμμα που γλυκαίνει κάτω από μια στέγη. Εδώ η βροχή μετριέται με την πλημμύρα, με τη λάσπη, μ’ ένα κρύο βρόμικο ώς τα μύχια του μυαλού και της ψυχής.
Εδώ το χιόνι δεν αντηχεί από γέλια. Δεν έχει χιονοπόλεμο. Εδώ το χιόνι είναι από πέτρα που δεν σπάει. Είναι φτιαγμένο από το ίδιο μολύβι που φτιάχνονται οι σφαίρες, ο αέρας σφυρίζει το ίδιο και σε κυνηγάει με την ίδια μανία. Ναι, Καρά Τεπέ είναι ο μαύρος λόφος του διωγμού. Του πιο άγριου από όλους τους διωγμούς, γιατί δεν είσαι πουθενά και είσαι «κανένας» και οι ανθρωποφάγοι του κέρδους σε διώχνουν ακόμα και απ’ αυτό το «πουθενά». Σε διώχνουν πιο μακριά κι απ’ το τίποτα.
Δεν πρόκειται για λάθος. Δεν πρόκειται για παραδρομή. Πρόκειται για συνειδητή στρατηγική επιλογή, που ονομάζεται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας «κρυμμένο» σε κοινή θέα. Μια ρουτίνα της φρίκης κυριολεκτικά. Ούτε στην Αππία Οδό δεν είχαμε τόσους σταυρωμένους και μάλιστα τιμωρημένους για μια εξέγερση η οποία ουδέποτε συνέβη. Κι από κοντά μια κοινωνία (ολόκληρη η κοινωνία της «πολιτισμένης» Δύσης) που συνήθισε τον ήχο των καρφιών και πια δεν τον ακούει. Που αποστρέφει το βλέμμα από τον μαύρο Γολγοθά των κυνηγημένων και δεν χαρίζει ούτε μια λέξη και δεν αποζητά ούτε ένα χέρι παιδιού για να του δώσει αυτή τη λέξη. Ένα μαρτύριο δίχως τέλος.
Δεν μιλάμε φυσικά για εκείνους που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια (και, ευτυχώς, δεν είναι λίγοι) για να περισώσουν κάτι, να το τραβήξουν από τις δαγκάνες του θανάτου και να το δώσουν πίσω στη ζωή. Μιλάμε για έναν ολόκληρο πολιτισμό που βυθίζεται στην ανυποληψία της απανθρωπιάς και τρίζει συθέμελα από την εξάχνωση των θεμελίων που τον δημιούργησαν. Κανένας πολιτισμός δεν υφίσταται όταν στηρίζεται στο μαρτύριο και στον θάνατο των άλλων. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα είναι εκείνα που αποκαλύπτουν τον σκοπό. Και η αθλιότητα που συμβαίνει στο Καρά Τεπέ δείχνει ότι ο σκοπός είναι άθλιος. Όταν όμως ένας πολιτισμός βυθίζεται στον τρόμο και στην αθλιότητα, αυτός ο πολιτισμός βαδίζει ολοταχώς στον θάνατό του.
Ας το έχουν υπόψη τους όσοι νομίζουν πως δεν υπάρχουν συνέπειες από την εξαχρείωση της συμπεριφοράς τους προς τους ανυπεράσπιστους. Ας το έχει υπόψη της και η κυβέρνηση, που φανερά παρανομεί υπό τα χειροκροτήματα της Ε.Ε. και της «πολιτισμένης» ισχύος. Διαπράττει ύβρη. Και μάλιστα ύβρη προς τους ικέτες. Η Δυσνομία όμως είναι μία από τις αδελφές της Άτης. Ας μην το ξεχνούν. Άλλωστε, κανένας Γολγοθάς δεν εμπόδισε την πτώση κάθε αυτοκρατορίας.
