Αφού έχουμε αλλαγή της κοινωνικής βάσης, αλλαγή των χαρακτηριστικών των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε και αλλαγή στα μέσα πειθούς. Αφού το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικό, η γλώσσα και τα μέσα απεύθυνσης θα πρέπει να είναι διαφορετικά. Ναι, αλλά έτσι μήπως προδίδουμε τα ιερά; Μήπως έτσι μεταβάλλουμε και την Αριστερά σε ένα καιροσκοπικό συνονθύλευμα που πάει με το ρεύμα; Μήπως καλύτερα να είμαστε συνεπείς στις γραφές μας κι ας γίνουμε μια μικρή ή μικρομεσαία μειονότητα; Να τα λέμε όπως παλιά στην Κουμουνδούρου, να ξενοικιάσουμε γραφεία και, επειδή δεν θα υπάρχουν χρήματα, να κλείσουμε ΜΜΕ, να κόψουμε έξοδα και υπηρεσίες, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να συνεδριάζουμε μόνο διαδικτυακά; Και μάλιστα «ομαδικές» στο Facebook. Μια ομοιογενής παρέα, να συμφωνούμε, να ξεδίνουμε. Να μαλώνουμε μόνο στα συνέδρια και στις εκλογές (κατά τις παραδόσεις του χώρου).
Ναι, αλλά υπάρχουν πολλοί και στον χώρο μας, και στη χώρα, πείσμωνες, πολύτιμοι και ανυποστήρικτοι. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που δελεάζονται, τέρπονται από την εξουσία, ενώ συγχρόνως ομνύουν στα ιερά. Μην τη πάμε προ τα κει τη συζήτηση. Όχι για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας, αλλά γιατί η ουσία δεν είναι στα ζύγια αριστεροφροσύνης και οπορτουνισμού, αλλά στο πού βρίσκεται η ελληνική κοινωνία και πού μπορεί να παρέμβει η Αριστερά. Ή καλύτερα στο ότι δεν είναι αυτοί οι πόλοι του ερωτήματος «Αριστερά της συνέπειας ή οπορτουνισμός;». Μακάρι να ξαναγυρίζαμε στη μεταφυσική των πλατειών και των ταβερνών του ‘70 και του ’80. Είμαστε όμως σε άλλη φάση. Στην απελπισμένη ωμότητα ενός πιτσιρικά που πάει στη Νέα Δημοκρατία για να βρει δουλειά, να τρυπώσει, έστω για να πάρει σημειώσεις με τα SOS. Σ’ αυτόν τι λέμε; Και πώς του απευθυνόμαστε; Σε αυταπασχολούμενο που δεν κόβει τίποτα και παίρνει όλα τα επιδόματα; Στον διορισμένο τεχνικό υπολογιστών σε δημόσια υπηρεσία που πληρώνεται μαύρα για να στηρίξει τους υπολογιστές των συναδέλφων του; Σε τύπους που σε κόβουν στην οδήγηση γιατί δεν τα έσκασες; Σε εταιρείες που σου βάζουν πέναλτι γιατί υπερέβης 3 λεπτά το καρτοσυμβόλαιο; Σε μαγαζάτορες που καρφώνουν τους ανταγωνιστές τους; Σε βενζινάδες που νοθεύουν, σε συνεργειάδες που γδέρνουν, σε εισαγωγείς που υπερτιμολογούν για τη μαύρη οικονομία στο πλάι του προσφυγικού τι λες; Σε συνδικαλιστές που προτιμούν την κατάπτωση για να επιβεβαιώνονται κ.λπ. τι λες; Πώς απευθύνεσαι; Πώς παρεμβαίνεις; Πού βρίσκονται και χωρούν οι γραφές σε ένα σύμπαν τέτοιας κοινωνικής καταστροφής και αλλοίωσης;
Ναι, αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Σίγουρα και ευτυχώς. Πριν απ’ όλους καταστρέφονται οι συνάδελφοί τους που φορτώνονται τον συμμοριτισμό ή που είναι διαυγείς και ξεκάθαροι - ήτοι άοπλοι. Οι νοθευτές όμως δίνουν το τέμπο. Αυτοί επιβάλλονται. Και μάλιστα αυτοί επιβεβαιώνονται από τα κόμματα εξουσίας. Στους χώρους εργασίας, στην Αυτοδιοίκηση, στη διοίκηση αλλά και στα κόμματα - δημόσιες υπηρεσίες αυτοί ελέγχουν. Γιατί ο άλλος πού να συγκρούεται - «Άσε μη με βάλουν στο μάτι. Ίσως να με εξυπηρετήσει αν τον χρειαστώ», τέτοια.
Η κυβέρνηση δεν είναι κακή επειδή είναι ιδεολογικά απέναντι, αλλά γιατί συνέβαλε, εξαρτάται και ταΐζει ένα τέτοιο παρασύστημα που δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει την οικονομία να αναπνεύσει, τη διοίκηση να λειτουργήσει, τη πολιτική αντιπαράθεση με κανόνες και δεοντολογία να ασκηθεί. Ποντικοί που τρώνε το σχοινί της ανεμόσκαλας.
Το πρόβλημα δεν είναι η σύγκρουση σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά στην επικρατούσα ηθική ως μορφή ιδεολογίας. Στην ιδεολογία της αποηθικοποίησης, της ζούγκλας. Και μάλιστα, συχνά, της glam ζούγκλας.
Η σύγκρουση είναι σε πιο αρχαϊκό επίπεδο από αυτό που οι λόγιες παραδόσεις ιχνογραφούν.
(Συνεχίζεται…)
