Πρόκειται για φάπα επικών διαστάσεων.
Είναι η περίπτωση που λες ότι πόνεσε ο σβέρκος μας. Αν όμως το πεις αυτό στην ΑΥΓΗ, αρχίζουν όλοι οι τιτάνες τα πολύ πρωτότυπα σεφερλίδικα λογοπαίγνια με τον Σβέρκο, τα οποία έτσι κι αλλιώς προκαλούν βαρύτατο εγκεφαλικό πόνο, αλλά σ’ αυτή τη συγκυρία είναι παντελώς αφόρητα. #αριστερός_σεφερλισμός
Οταν έχεις χάσει με 20 μονάδες από τον αντίπαλό σου…
Οταν έχεις χάσει 12 μονάδες από τη δύναμή σου στις προηγούμενες εκλογές ενώ ήσουν αξιωματική αντιπολίτευση - κάτι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά…
Οταν έχεις χάσει πανηγυρικά στις κοινωνικές ομάδες (λαϊκά στρώματα, νεολαία) τις οποίες κατεξοχήν εκπροσωπείς…
Οταν έχεις χάσει από μια κυβέρνηση η οποία έχει ακολουθήσει μια ακραία ταξική πολιτική και έχει κάνει κουρέλι τους κανόνες της Δημοκρατίας…
Οταν νομίζεις πως φτάνεις όπου να ’ναι Νέα Υόρκη, αλλά κατευθύνεσαι με τα χίλια προς το παγόβουνο…
…τότε δεν μπορείς να πεις καμιά δικαιολογία για να κρυφτείς από την ευθύνη. Γι’ αυτό και ορθά ο Τσίπρας είπε στην Κεντρική Επιτροπή ότι «Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ένα οδυνηρό σοκ. Και η ευθύνη είναι δική μας. Πρωτίστως δική μου». Έτσι είναι. Και προς τιμήν του το ότι δεν κρύφτηκε από την ευθύνη. #no_excuses
Προφανώς τα ΜΜΕ παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης και στον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας. Και σε μια φάση που τα ΜΜΕ λειτουργούν με «σοβιετικό» τρόπο υπέρ του Επιτελικού (για την ακρίβεια λειτουργούν ως όργανά του), η Νέα Δημοκρατία διαθέτει στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των άλλων κομμάτων. #λίστα_Πέτσα
Ωστόσο, αυτή η μονοκρατορία του Επιτελικού στα ΜΜΕ δεν συνιστά εξήγηση για την επική φάπα. Τα ΜΜΕ είναι μέρος του προβλήματος που καλείται να λύσει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η εξήγηση της αποτυχίας του να το κάνει. #media
Εξίσου προφανές είναι ότι οι κυρίαρχες αξίες μιας αστικής κοινωνίας στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού είναι ακριβώς οι αντίθετες από αυτές της Αριστεράς. Ωστόσο, ούτε αυτό εξηγεί την αποτυχία στις εκλογές. Γιατί ο ατομισμός, η ιδιώτευση και το βόλεμα συνιστούν επίσης μέρος του προβλήματος που πρέπει να αντιμετωπίσει η Αριστερά και όχι την αιτία της αποτυχίας της να το κάνει. #values
Πρέπει, λοιπόν, να ψάξουμε τις αιτίες του προβλήματος και όχι να επαναλαμβάνουμε τις παραμέτρους του. Αλλά πριν τις ψάξουμε, πρέπει να έχουμε στον νου μας ότι η απαρχή για την επίλυση κάθε προβλήματος είναι η κατανόηση ότι υπάρχει πρόβλημα. Στη δική μας περίπτωση, η ηγεσία, ο κομματικός μηχανισμός και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν αντιληφθεί ότι το καράβι κατευθυνόταν στο παγόβουνο. Αυτή η έλλειψη κατανόησης της κατάστασης οφείλεται από τη μια μεριά στη μετατροπή των επιθυμιών των ζαίων σε πραγματικότητα και από την άλλη στην απροθυμία του πολύ κόσμου να εκφραστεί πολιτικά - βλέπετε, ο Επιτελικός θεωρείται «μικρότερο κακό», οπότε ο άλλος δεν αισθάνεται και σούπερ να λέει δημοσίως ότι θα τον ψηφίσει. #επιθυμίες_και_πραγματικότητα
Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν πίστεψε κανείς στην Κουμουνδούρου τις δημοσκοπήσεις που την έβλεπαν τη φάπα να έρχεται (αν και όχι σ’ αυτές τις διαστάσεις). Η απάντηση είναι ότι υπήρχαν τα προηγούμενα του δημοψηφίσματος και των εκλογών του 2019, όπου οι δημοσκοπήσεις είχαν πάει κουβά. Ωστόσο, αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά - δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ. #polls
Τι έφταιξε λοιπόν;
Το πρώτο είναι ότι υπάρχει έλλειμμα αξιοπιστίας. Για κάνει γκελ η όποια γραμμή, πρέπει ο άλλος να θεωρεί πως ισχύει αυτό που του λες. Και πολύς κόσμος δεν πίστευε τον ΣΥΡΙΖΑ παρά τη σοβαρή προγραμματική πρότασή του. Συνήθως λέμε ότι αυτό οφείλεται σε όσα συνέβησαν το 2015. Κάτι τέτοιο είναι εν μέρει σωστό. Όντως, για πολλούς προοδευτικούς πολίτες το 2015 είναι ταυτισμένο με τη διάψευση της μεγάλης ελπίδας. Ωστόσο, από το 2015 έχουν περάσει οκτώ χρόνια και σήμερα δεν είναι αλλαγμένος μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ελληνική κοινωνία. Πολύ αλλαγμένη, όπως πιστοποιεί το αποτέλεσμα της Νέας Δημοκρατίας και των διάφορων «γνήσιων εκφραστών του “Όχι”». Το κυρίως ζήτημα λοιπόν είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να εξηγήσει όχι μόνο τις μείζονες επιλογές του (με κύρια την αποδοχή του Μνημονίου για να μείνουμε στο ευρώ), αλλά και το ότι είναι ένα κόμμα που έχει προσαρμοστεί στη σύγχρονη πραγματικότητα παραμένοντας τοποθετημένο στην Αριστερά. Σ’ αυτό το πεδίο δεν έγινε η δουλειά που απαιτούνταν γιατί το σχετικά θετικό αποτέλεσμα του Ιουλίου του 2019 (που ακολούθησε την καταστροφή των ευρωεκλογών) παρερμηνεύτηκε οδηγώντας στον εφησυχασμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμισε ότι χιλιάδες «δανεικές» ψήφοι αποτελούσαν μέρος της μπετόν αρμέ βάσης του. Το έλλειμμα αξιοπιστίας ήταν όμως ένα σαράκι που υπέσκαπτε την προσπάθεια του κόμματος. #αξιοπιστία
Το δεύτερο αίτιο είναι η αποτυχία της στρατηγικής της απλής αναλογικής - εδώ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για προοδευτική κυβέρνηση έτρωγε πόρτα από παντού - τόσα νογάνε οι σύντροφοι της αντίπερα όχθης... Ωστόσο, το να αποτυγχάνουν οι πολιτικές στρατηγικές είναι μέρος του παιχνιδιού. Το ζήτημα πάντα είναι να διορθώνεις εν κινήσει κάτι που δεν τραβάει. Και αυτό δεν έγινε. #απλή_αναλογική
Το τρίτο αίτιο ήταν η αποτυχία της στρατηγικής τού ανοίγματος προς το Κέντρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ άφηνε κενό στα αριστερά του την ίδια ώρα που δεν κέρδιζε από τα δεξιά του. Δεν γίνεται να ντύνεις με φόρμα που θυμίζει αντιμνημόνιο ένα νεοσοσιαλδημοκρατικό πολιτικό περιεχόμενο. #αντιφάσεις
Τέλος, η καμπάνια απέτυχε πλήρως. Πέρα από τη χαμηλή αισθητική της, το μήνυμα ήταν συγκεχυμένο και δυσνόητο. #καμπάνια
Αναλυτικά η όλη ιστορία θα συζητηθεί μετά τις 25 Ιουνίου. Για να έχει νόημα η συζήτηση, όμως, πρέπει το βράδυ της 25ης να μην μας έχει πάρει παραμάζωμα ο Επιτελικός. Αλλιώς θα πρόκειται περί νεκροψίας. Όπως έχει πει και ο μέγας θεωρητικός του μαρξισμού Πάμπλο Γκαρσία «Επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς».
