Η απροθυμία του 90% των δικαιούχων να ρυθμίσουν σε 72 ή 36 δόσεις τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, που ήταν να πληρωθούν ή δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο εφαρμογής των κυβερνητικών μέτρων κατά του κορωνοϊού, είναι εκ πρώτης όψεως περίεργη.
Είναι η πρώτη φορά που μια πολυετής ρύθμιση υποχρεώσεων δεν τυχαίνει ευνοϊκής υποδοχής από τους ενδιαφερόμενους. Η ρύθμιση τεχνικά είναι καλή, καθώς ενοποιεί τις παγωμένες μέχρι 31.1.2021 φορολογικές υποχρεώσεις με ήδη ρυθμισμένες του 2020 και του 2021. Είναι άτοκη για τις 36 μηνιαίες δόσεις (3 χρόνια) και έντοκη με κάπως αλμυρό επιτόκιο για τις 72 δόσεις (6 χρόνια).
Και όπως παγίως ισχύει για τις ρυθμίσεις της εφορίας, για να ισχύσουν πρέπει να πληρωθεί η πρώτη δόση εντός τριών εργάσιμων ημερών. Η ρύθμιση πρέπει να γίνει μέχρι 26 Ιανουαρίου.
Τι φταίει, λοιπόν, που από 700.000 δικαιούχους μόνο 70.000 έχουν ενταχθεί στη ρύθμιση;
Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι επαγγελματίες είναι στα όρια της πτώχευσης και αυτή η σιωπηλή αποχή μάλλον πρέπει να μεταφραστεί ως -βουβή έστω- προσδοκία, ή και απαίτηση, για "κούρεμα", καθώς περιμένουν να σκάσει σε λίγο και ο κυβερνητικός φετφάς για την αποπληρωμή των επιστρεπτέων προκαταβολών.
Το θέμα είναι ευρύτερο, καθώς, ενώ διεθνώς για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης υποστηρίζεται ότι χρειάζεται μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει σε καταστροφικές πολιτικές συρρίκνωσης του κράτους, της Υγείας συμπεριλαμβανομένης.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, η οποία δήλωσε ότι δεν είναι μόνο οι κεντρικοί τραπεζίτες που χρειάζεται να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό. Χρειάζεται να κινηθούν με παρεμβάσεις και άλλοι παράγοντες άσκησης πολιτικής στο μέτωπο τόσο της οικονομίας όσο και της Υγείας.
Αλλά τι υπάρχει δεξιότερα του ΔΝΤ; Σίγουρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη...
