Για τους νεοφιλελεύθερους θεωρητικούς, η ύπαρξη συνδικάτων είναι ισοδύναμη με την ύπαρξη... καρτέλ. Οι προσφέροντες το «εμπόρευμα» εργατική δύναμη συνενώνονται και επιβάλλουν κοινή τιμή πώλησής του.
Από την άλλη, για τη συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων εργοδοτών ο συνδικαλισμός, ειδικά στον χώρο εργασίας, ισοδυναμεί με «κατάρα».
Είτε στην «ευγενική» εκδοχή των θεωρητικών είτε στην brutal των εργοδοτών, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: κατάργηση της συλλογικής δυνατότητας διαπραγμάτευσης των εργαζομένων για τις αμοιβές τους.
Τα υψηλά στελέχη έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται καλές αμοιβές, όχι όμως και οι πολλοί. Βρίθουν αγγελιών τα ηλεκτρονικά δίκτυα που ζητούν σωρηδόν «πρακτικάριους» με πτυχία και μεταπτυχιακά. Δηλαδή νέα παιδιά με υψηλά προσόντα που θα δουλέψουν τζάμπα είτε για εκδοτικές εταιρείες είτε για εταιρείες Πληροφορικής είτε, είτε, είτε. Με το πρόσχημα της πρακτικής και της προϋπηρεσίας. Για πρόσληψη, αργότερα επ’ αμοιβή 150 και 200 ευρώ για εξάωρο ή οκτάωρο...
Επί Σαμαρά - Βρούτση - Χατζηδάκη με 40% - 60% ανεργία των νέων και θεσμοθετημένο τον λεγόμενο υποκατώτατο μισθό, πάνω από 467.000 Έλληνες -σύμφωνα με τον ΣΕΒ- έφυγαν στο εξωτερικό. Δηλαδή το 4,6% του ενεργού πληθυσμού, Από αυτούς, το 51,4% ήταν μεταξύ 25 και 44 ετών και το 70% είχε πτυχίο ΑΕΙ, με το Δημόσιο να είχε δαπανήσει άνω των 4 δισ. ευρώ για την εκπαίδευσή τους, όπως κατέγραψε ο ΣΕΒ σε σχετική του έρευνα.
Τώρα, με το επικείμενο εργασιακό νομοσχέδιο και τους νέους άθλους Μητσοτάκη – Χατζηδάκη, πόσοι νέοι θα φύγουν ακόμη; Ή μήπως... πόσοι θα μείνουν;
