Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα καθώς έκρινε ότι η χώρα μας απέλασε παράνομα γυναίκα στην Τουρκία, χαρακτηρίζοντας ως συστηματική τη χρήση συνοπτικών απελάσεων ή «επαναπροωθήσεων».
Το δικαστήριο του Στρασβούργου επιδίκασε αποζημίωση ύψους 20.000 ευρώ στην απελαθείσα, αφού το δικαστήριο έκρινε ότι απελάθηκε αδικαιολόγητα το 2019, αφού πέρασε τα ελληνοτουρκικά σύνορα, χωρίς να της δοθεί η ευκαιρία να υποβάλει αίτημα ασύλου.
Στην υπόθεση αυτή, που την A.E. εκπροσώπησε το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (GCR), η Ελλάδα καταδικάστηκε για παραβάσεις των άρθρων 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης), 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής), 5 παρ. 1, 2, και 4 (δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), ενώ αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία ότι δεν υπήρξε παραβίαση των άρθρων 2 και 3 όσον αφορά τη σχέση με τους κινδύνους που αντιμετώπισε το άτομο που επαναπροωθήθηκε κατά τη διάρκεια της επαναπροώθησης.
Judgment A.R.E. v. Greece - “Pushback” of Turkish national to Türkiye without examining risks she faced on her returnhttps://t.co/VbMiadD5CI#ECHR #CEDH #ECHRpress pic.twitter.com/wwMCayvQGD
— ECHR CEDH (@ECHR_CEDH) January 7, 2025
Στην απόφαση γίνεται αναφορά και στη «συστηματική πρακτική των επαναπροωθήσεων από την Ελλάδα προς την Τουρκία».
Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι υπήρξαν οι εξής παραβιάσεις:
Παραβίαση του Άρθρου 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης) και του Άρθρου 13 (δικαίωμα αποτελεσματικού ενδίκου μέσου) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εξαιτίας της «επαναπροώθησης» της αιτούσας στην Τουρκία. Το Δικαστήριο διαπίστωσε ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη συστηματικής πρακτικής «επαναπροωθήσεων» υπηκόων τρίτων χωρών από τις ελληνικές αρχές, από την περιοχή του Έβρου προς την Τουρκία. Ειδικότερα, σημειώθηκε ότι η αιτούσα επαναπροωθήθηκε στην Τουρκία – τη χώρα από την οποία είχε διαφύγει – χωρίς να προηγηθεί εξέταση των κινδύνων που αντιμετώπιζε, όπως απαιτεί το Άρθρο 3 της Σύμβασης, και χωρίς να ληφθεί υπόψη το αίτημά της για διεθνή προστασία.
Παραβίαση του Άρθρου 5 §§ 1, 2 και 4 (δικαίωμα στην ελευθερία και ασφάλεια), εξαιτίας της κράτησης της αιτούσας πριν από την «επαναπροώθησή» της στην Τουρκία. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η άτυπη κράτηση της αιτούσας αποτέλεσε προοίμιο της «επαναπροώθησης» και στερείτο νομικής βάσης.
Παραβίαση του Άρθρου 13 (δικαίωμα αποτελεσματικού ενδίκου μέσου) σε συνδυασμό με τα Άρθρα 2 και 3 (κίνδυνος για τη ζωή και κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της «επαναπροώθησης»). Το Δικαστήριο έκρινε ότι το εθνικό νομικό σύστημα δεν παρείχε αποτελεσματικό ένδικο μέσο για παραβιάσεις που σχετίζονται με τα Άρθρα 2 και 3 κατά τη διάρκεια της «επαναπροώθησης».
Το Δικαστήριο έκρινε επίσης, με πλειοψηφία (6 ψήφοι υπέρ και 1 κατά), ότι δεν υπήρξε παραβίαση των Άρθρων 2 και 3 (κίνδυνος για τη ζωή και κακομεταχείριση), λαμβάνοντας υπόψη ότι η αιτούσα δεν προσκόμισε επαρκή στοιχεία για να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς της.




