Ετρεξαν πολιτικοί, επιστήμονες, στρατηγοί, ολόκληρη η διεθνής κοινότητα να τοποθετηθούν για το φαινόμενο που άλλο σαν αυτό δεν είχε ξαναδεί η ανθρωπότητα, αλλά ουδείς έκανε τον κόπο να το πάρει στα σοβαρά. Είναι, βλέπετε, και εκείνη η πρεσβυωπία της Γηραιάς Ηπείρου που δυσκολεύεται να δει τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη της, είναι και εκείνη η μυωπία του Νέου Κόσμου που δεν μπορεί να δει τι συμβαίνει έξω από την αυλή του, που κάνουν δύσκολη την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Κι έπειτα έρχεται και η επικαιρότητα, που ωθεί απαξάπαντες να ασχολούνται με την καθημερινότητα και να αφήσουν τα άλλα προβλήματα, μέχρι τα άλλα προβλήματα να γίνουν η καθημερινότητα και να ασχοληθεί ο κόσμος με αυτά, και έπειτα να εξαχθούν και εύκολα συμπεράσματα επί τη βάσει των εντυπώσεων.
Ο Μοχάμεντ, ο Παλαιστίνιος πρόσφυγας που μίλησε τις τελευταίες ημέρες στα κανάλια γι’ αυτή τη νέα εξέγερση στη Γάζα, κι έπειτα τον έκρυψαν τα κανάλια, είπε μια αλήθεια από αυτές που δύσκολα ακούγονται. Πως ο παλαιστινιακός λαός, που σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ θα έπρεπε να έχει δική του χώρα και δεν έχει, ζει υπό καθεστώς πολιορκίας από τις ισραηλινές δυνάμεις εδώ και πολλά χρόνια. Θύμισε πως νέα παιδιά που τόλμησαν να αντιμιλήσουν σε Ισραηλινούς στρατιώτες που βρίσκονταν πίσω από τις μπάρες που τους απαγόρευαν να μετακινηθούν από τη γειτονιά τους είχαν σκοτωθεί.
Είπε ότι οι παλαιστινιακές πόλεις είναι κυκλωμένες από πανύψηλα τείχη. Τέτοια, που αντί να φέρνουν τους δυο λαούς που ζουν στην ίδια γη τα τελευταία χιλιάδες χρόνια πιο κοντά, τους απομακρύνουν. Είπε, εν ολίγοις, πως οι θερμόαιμοι που άρπαξαν τα όπλα συνιστούν το ίδιο πρόβλημα με τους ψυχρόαιμους που στερούν το ρεύμα, το νερό, την περίθαλψη, την υγεία από την άλλη.
Κάποιοι αναλυτές συνέκριναν, μάλιστα, τις δύο καταστάσεις, υποστηρίζοντας ότι άλλο πράγμα είναι η Χαμάς και η βία της, και άλλο η βία από ένα αναγνωρισμένο κράτος. Λες και η ανθρώπινη ζωή έχει διαβατήριο, έχει καταγωγή. Λες και το ένα «μολύβι» είναι γλυκύτερο όταν σκίζει την ανθρώπινη σάρκα από το άλλο.
Ισως γι’ αυτό και ο Μοχάμεντ είπε σε εκείνη τη δημοσιογράφο, που εξαναγκάστηκε από την επικαιρότητα να αφήσει για λίγο το lifestyle, πως ντρέπεται διότι δεν μπορεί να ζητά από έναν καταπιεσμένο να καταδικάσει αυτόν που αντιτίθεται στον καταπιεστή του, ακόμα και αν διαφωνεί.
Ψιλά γράμματα οι υψηλές έννοιες, αλλά όπως είχε εννοήσει και ο Μπρεχτ, είναι απλούστερο να καταδικάζεις το ποτάμι που ξεχειλίζει, αντί τις όχθες που συχνά είναι και έργα ανθρώπων.
