Κατάλληλα για άνω των πολλών ετών τα πλάνα που δείχνει η τηλεόραση με πόνο, αίμα και όπλα. Κι έτσι, παρά την αγωνία της και την περιέργεια, περιμένει να νυχτώσει και να σκεπάσει τα παιδιά στο ζεστό κρεβάτι για να πάρει μια εικόνα για το τι γίνεται στην άλλη γωνιά της Ευρώπης. Στην όχι και τόσο μακρινή γωνιά.
Η ενημέρωση σήμερα θυμίζει σοβιετικό Πρόγραμμα Ανάπτυξης. Εκείνο της μονοκαλλιέργειας, στο πλαίσιο ενός καταμερισμού εργασίας που έκανε τους αυτάρκεις να χαρακτηρίζονται αναθεωρητές ή αιρετικοί από τους ισχυρούς με τους αναγκαίους σχεδιασμούς.
Όλη την ημέρα πολύχρωμες εικόνες κινουμένων σχεδίων και δυτικών καρτούν και το βράδυ πόλεμος, ζόφος και ανθρώπινος πόνος.
Όπως η Κούβα με τα ζαχαροκάλαμα και τα πούρα, που ήρθαν να αντικαταστήσουν τα καζίνο και την ελευθεριότητα. Όπως η Ουκρανία τότε, στάρια και αεροπλοΐα με πολεμική βιομηχανία.
Όπως και η χώρα της, εστίαση, τουρισμός και διαμετακόμιση προς το κέντρο της Ευρώπης.
Τα μεγάλα άλματα προς τον εκσυγχρονισμό που παράγουν κυρίως νέα όπλα, νέες εκμεταλλεύσεις, νέα κέρδη, νέα θύματα.
Και στον αντίποδα, ψήγματα κανονικότητας για να βαφτίσουν την άρνηση της πραγματικότητας ηρωισμό και αντίσταση.
Οι αγορές του Κιέβου, τα οδοφράγματα της Οδησσού, το πλαφόν στις τιμές της ενέργειας, οι απεργίες πείνας των υγειονομικών.
Θυμήθηκε τις γκριμάτσες του μικρού γιου της κάθε φορά που τον πήγαινε στα τρένα τότε που ήθελε να γίνει μηχανοδηγός. Στα πέντε του. Που άλλοτε έδειχνε χαρούμενος και άλλοτε συνοφρυωμένος από τις “μούρες” των τρένων, που άλλοτε τα “μάτια” τους έδειχναν χαμογελαστά και άλλοτε θλιμμένα. Τα παιδιά πάντοτε έχουν έναν άλλον τρόπο να βλέπουν τις εικόνες και να διαβάζουν τα σχήματα και τα χρώματα.
Τράβηξε τη σόμπα κοντά στα πόδια της και σκέπασε τους ώμους της με την κουβέρτα για να ζεσταθεί.
Ο «Φίλιππος» ήταν προ των πυλών, όπως τα τανκς έξω από το Κίεβο και τη Μαριούπολη, όπως τα κρούσματα στα τμήματα επειγόντων σε κάποιο κεντρικό νοσοκομείο που εξακολουθούν να συρρέουν αφειδώς, αλλά σε άλλες κλίνες.
Πίεσε το πράσινο μπουτόν του τηλεκοντρόλ να σβήσει η τηλεόραση. Δεν πήγε όμως στο κρεβάτι της, αλλά στο παιδικό δωμάτιο.
Δεν ήταν ο φόβος που την οδήγησε εκεί ούτε η αγωνία να σκεπάσει τα παιδιά που σπάνια κρυώνουν.
Ήταν ο κόσμος που δεν είχε γίνει καλύτερος και η ζωή που έμοιαζε να είναι τόσο ακριβή για τους φτωχούς και τόσο φθηνή για τους πλουσίους. Με ή χωρίς άρματα μάχης, με ή χωρίς εντατικές.
