Καθώς πλησιάζουμε τα πενήντα χρόνια από την πτώση της χούντας και την εδραίωση της κανονικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ολοκληρώνεται με δραματικό τρόπο το τέλος αυτής της μεταπολιτευτικής περιόδου για την Ελλάδα.
Και πρόκειται για τέλος, καθώς όλες οι κατακτήσεις για τη δημιουργία σύγχρονου κράτους με κοινωνικές υπηρεσίες ξεπουλιούνται στους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες, τους εφοπλιστές και τις μεγάλες επιχειρήσεις των χωρών που ελέγχουν τα δάνεια που δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει η χώρα μας.
Εκπρόσωπος και δράστης αυτού του πολιτικού και κοινωνικού εγκλήματος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατέλαβε το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δημιουργώντας μια κυβέρνηση αφοσιωμένων εκτελεστών για το έργο που του ανέθεσαν εκείνοι που τον εκτόξευσαν στην εξουσία.
Όλοι αυτοί, ντόπιοι και ξένοι, δεν επιθυμούσαν και δεν είχαν συμφέροντα από μια πραγματικά ανεξάρτητη χώρα με δημοκρατία, ισονομία και κοινωνική ευαισθησία. Εκείνοι που τρόμαξαν με την «πρώτη φορά Αριστερά» στην εξουσία και συνασπίστηκαν ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ αυτό το ενδεχόμενο.
Δεν τρόμαξαν με την πολιτική της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τα αυστηρά περιοριστικά Μνημόνια δεν επέτρεπαν τομές στην οικονομική πολιτική, όσο με τη δυσκολία που έβρισκαν -πλέον- τα παραδοσιακά «κονέ» για να κάνουν τη δουλειά τους όπως πάντα.
«Κονέ» που ξάφνιασαν τον άπειρο Κώστα Καραμανλή όταν διαδέχτηκε τον Σημίτη και ήρθε αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις εκείνων που ονόμασε «νταβατζήδες». Και για να μείνει στην εξουσία συμβιβάστηκε αναλαμβάνοντας όλες τις επαφές μαζί τους ο Γιώργος Σουφλιάς.
Το 1981, όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Ανδρέας Παπανδρέου βρήκε 119 (!) δημόσιες επιχειρήσεις. Σήμερα, μετά τα ξεπουλήματα που ξεκίνησε ο Σημίτης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μηδενίζει κυριολεκτικά το κοντέρ. Τα ελληνικό κράτος -πλέον- δεν διαθέτει κανένα εργαλείο για να παρεμβαίνει στην ομαλή λειτουργία της ζωής των πολιτών, είτε αυτό αφορά την οικονομία είτε την εργασία είτε την Υγεία είτε την ασφάλιση είτε την Παιδεία είτε την ενέργεια. Τα πάντα όλα, που θα έλεγε και ο Αλέφαντος, ξεπουλιούνται.
Ουσιαστικά εφαρμόζεται ένα σκληρό δογματικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο τύπου Πινοσέτ σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και μάλιστα σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θεός η αγορά, που υποτίθεται ότι θα αυτορρυθμίζεται προς όφελος των καταναλωτών. Θα μπορούσε πιθανώς να λειτουργήσει, εφόσον υπήρχαν ανεξάρτητες αρχές για τον έλεγχο των κανόνων.
Αρχές που υπάρχουν και λειτουργούν σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατικές χώρες. Ακόμα και για να γίνει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας χρειάζονται κανόνες, διαιτητής και επόπτες να εφαρμόζουν τους κανόνες τίμια. Διαφορετικά προκύπτει ζούγκλα με μοναδικό δίκαιο αυτό του ισχυρότερου.
Πλην όμως, όλες αυτές οι αρχές υποδουλώθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου και στην αγορά βιώνουμε συνθήκες αρπαγών με καρτέλ να ρυθμίζουν σχεδόν τα πάντα. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που η Ελλάδα είναι η ακριβότερη χώρα της Ε.Ε. σε κόστος ηλεκτρικής ενέργειας, φυσικού αερίου και τηλεπικοινωνιών και σε όλη σχεδόν την αγορά αγαθών και υπηρεσιών.
Και για να γίνουν εύκολα όλα αυτά, οι χορηγοί και συνεταίροι στην πολιτική εξουσία κατέλαβαν, απουσία κανονιστικού αντιμονοπωλιακού πλαισίου, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης για να προστατεύουν τον εκλεκτό τους, να χειραγωγούν την κοινή γνώμη και να λογοκρίνουν ακόμα και διεθνείς ειδήσεις όταν οι συνεντεύξεις του πρωθυπουργού σε διεθνή μέσα είναι ζημιογόνες! Τεράστια ποσά διοχετεύτηκαν επιλεκτικά σε όσα άλλα μέσα και δημοσιογράφους για να ολοκληρώνουν τη συγκεκριμένη προστασία.
Υποβάθμισαν και μετέτρεψαν την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος σε αγέλη που εγκρίνει και αποδέχεται χωρίς ενδοιασμούς τα πάντα, ακόμα και αν είναι αντισυνταγματικά. Μείωσαν μισθούς, αφήνοντας τους εργαζόμενους απροστάτευτους, περιόρισαν τον συνδικαλισμό, σχεδόν απαγορεύουν τις απεργίες.
Μιλούν για νόμο και τάξη εννοώντας ως τάξη την προστασία της εξουσίας τους. Οι μοναδικές υπηρεσίες της αστυνομίας που λειτουργούν είναι εκείνες που αποκρούουν και διαλύουν βίαια τις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Σε όλους τους άλλους τομείς γίνεται χαμός. Συμμορίες, δολοφονίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, απογείωση ανεμπόδιστα της αγοράς ναρκωτικών, του λαθρεμπορίου, του τζόγου, της πορνείας.
Με τι εφόδια λοιπόν μπορούν επόμενες κυβερνήσεις να απαλλάξουν τη χώρα από το μητσοτακικό έγκλημα; Πόσοι έχουν αντιληφθεί τους κινδύνους;
