Έφυγε από τη ζωή η Σόνια Ιλίνσκαγια. Ήταν η πιο ήρεμη, η πιο συγκρατημένη, η πλέον ευγενική παρουσία στα ελληνικά γράμματα του τελευταίου μισού αιώνα. Με ένα τεράστιο έργο, ερευνητικό, συγγραφικό, παιδαγωγικό, το οποίο επισφραγίστηκε με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, τη Ρωσία και το εξωτερικό. Ήταν επιφανής νεοελληνίστρια.
Είναι άγονο, όμως, να επαναλαμβάνουμε τις πληροφορίες που τις γνωρίζουν πολύ καλά όσοι ξέρουν το έργο της Σόνια Ιλίνσκαγια. Θα ήθελα να σταθώ σε ένα Άνθρωπο με γράμμα κεφαλαίο που έφυγε τόσο αθόρυβα και απαρατήρητα από τη ζωή. Σε έναν Άνθρωπο, στον οποίο ο ρωσόφωνος κόσμος ανά υφήλιο χρωστάει τη γνωριμία με τον Καβάφη, τον Ρίτσο, τον Σικελιανό, πολλούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές της γενιάς του ’70, με τα νεοελληνικά γράμματα γενικώς. Στη Σόνια Ιλίνσκαγια χρωστάμε όσοι στη Σοβιετική Ένωση αγαπήσαμε τη σύγχρονη Ελλάδα, τη λογοτεχνία, τη γλώσσα της και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη Δασκάλα μας σ’ αυτό το δρόμο. Ήταν η απαρχή των νεοελληνικών σπουδών στη Σοβιετική Ένωση.
Ήταν πάντα ανοιχτή για όλους. Έτοιμη να βοηθήσει, να συνδράμει, να εξηγήσει, να στηρίξει. Ήταν ταυτόχρονα μέντορας και συνάδελφος, χαιρόταν για την πρόοδο άλλων, κάτι τόσο σπάνιο για το συνάφι των γραμμάτων και γενικά δυσεύρετο στον ανθρώπινο κόσμο. Ήταν φίλη.
Ήταν ασυμβίβαστη, δεν έκανε εκπτώσεις ούτε στον εαυτό της, ούτε και στους άλλους. Ήταν δίκαιη. Δεν πρόλαβε να κάνει πολλά από αυτά που ήθελε. Το βασικό: να τακτοποιήσει το αρχείο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου και να γράψει βιβλίο γι’ αυτά που έζησαν αυτοί οι δύο ξεχωριστοί άνθρωποι. Αλλά και γι’ αυτά που μένουν. Είναι κενό που πρέπει να αναπληρωθεί.
Και αυτό το χρωστάμε εμείς στη Σόνια.
Αντίο, Σόνια...
