9ος μ.Χ. αιώνας, Ινδία. Ο Τζινάσενα είναι τζαϊνιστής λόγιος μοναχός. Ανήκει στους Ντιγκάμπαρα. Όπως δηλώνει η ονομασία τους («κεκοσμημένοι τον ουρανό»), ζουν γυμνοί, σε αντίθεση με τους λευκοφορεμένους Σβατάμπαρα. Ο αυστηρός κώδικας ζωής τους απαγορεύει κάθε μορφή ιδιοκτησίας. Πιστεύεται ότι πρόκειται για τους Γυμνοσοφιστές στους οποίους αναφερόταν επτά αιώνες νωρίτερα ο Πλούταρχος. Συγκρίνοντας στους «Βίους Παράλληλους» τον Αλέξανδρο με τον Ιούλιο Καίσαρα, ο Βοιωτός ιστορικός συγγραφέας αναφέρθηκε και στη συνάντησή του με τους γυμνούς φιλοσόφους στον Ινδό ποταμό. Στους Γυμνοσοφιστές αναφέρθηκαν και άλλοι Έλληνες, όπως ο γεωγράφος Στράβων, ο θεολόγος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο ιστοριογράφος Διογένης Λαέρτιος, που έγραψε για την επίδρασή τους στον Ηλείο φιλόσοφο Πύρρωνα.
Ο Τζινάσενα συγγράφει στα σανσκριτικά το έπος Άντι Πουράνα για τη ζωή τού μυθικού Ρισαμπανάθα, του πρώτου από τους 24 πνευματικούς ηγέτες Τιρτανκάρα, έχοντας θέμα την απελευθέρωση από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων. Όταν ο Ρισαμπανάθα, πρώτος δάσκαλος του Τζαϊνισμού, αποφάσισε να γίνει μοναχός, μοίρασε το βασίλειό του στους 100 γιους του. Ο Μπαράτα πήρε τη Βινίτα, τη γενέθλια πόλη του θεού Ράμα και σημερινή Αγιόντια, και ο Μπαχουμπάλι την Πονταναπούρ, τη γνωστή ως Τάξιλα.
Επιστρέφοντας από τις κατακτήσεις του, ο Μπαράτα ζήτησε από τα αδέλφια του να του παραχωρήσουν τα βασίλειά τους. Οι 98 δέχθηκαν, ο Μπαχουμπάλι όμως τον κάλεσε σε τριπλή μονομαχία, όπου αναδείχθηκε νικητής. Στην τρίτη μονομαχία, το αγώνισμα πάλης, πήγε να σκοτώσει τον αδελφό του, αλλά συγκρατήθηκε την τελευταία στιγμή διαπιστώνοντας ότι δεν άξιζε να του στερήσει τη ζωή για ένα βασίλειο. Αηδιασμένος με την αρχική σκέψη τής αδελφοκτονίας, εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Έναν χρόνο αργότερα ο Μπαράτα ήρθε να προσκυνήσει τον μοναχό πια Μπαχουμπάλι, που κατανίκησε οργή, προσκόλληση, υπερηφάνεια και ιδιοκτησία επιτυγχάνοντας τη νιρβάνα.
983. Ο 43χρονος Τσαμουνταράγια, ποιητής, αρχιτέκτονας, στρατιωτικός διοικητής της δυναστείας των Γκάνγκα στη νοτιοδυτική Ινδία (οι ιστορικοί θα τους ονομάσουν Δυτικούς Γκάνγκα για διάκριση από τους Ανατολικούς Γκάνγκα στην Ορίσα στα ανατολικά της Ινδίας) και υπουργός του βασιλιά Ρατσαμάλλα Δ' Σατυαβάκια δίνει εντολή να κατασκευαστεί ένα μονολιθικό, από μόνο μία πέτρα, άγαλμα του Μπαχουμπάλι. To άγαλμα θα πάρει το όνομα Γκοματεσβάρα. Στήνεται στον έναν από τους δύο λόφους της Σραβαναμπελαγκόλα, τον Καλμπάπου, που σημαίνει «Μεγάλος Μαύρος Λόφος», που θα ονομαστεί αιώνες αργότερα Βιντιαγκίρι. Ο άλλος λόφος, ο Τσαντραγκίρι, αφιερωμένος στον Μπαράτα, ήδη φιλοξενεί τζαϊνιστικά ιερά.
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008. Πρωί αναχωρώ από την πόλη της Καρνατάκα Μαϊσόρ και πριν τις 12 φθάνω στην Σραβαναμπελαγκόλα έχοντας αλλάξει δύο λεωφορεία. Στις 5 του περασμένου Αυγούστου, σε δημοσκόπηση των Times of India για τα Επτά Θαύματα της Ινδίας, πρώτη ψηφίστηκε με 49% η Σραβαναμπελαγκόλα με επίκεντρο το άγαλμα του Γκοματεσβάρα, αφήνοντας πίσω τον Χρυσό Ναό των Σιχ στο Αμριτσάρ με 26%, το Τατζ Μαχάλ, το Πανεπιστήμιο Ναλάντα και τους Ναούς σε Χάμπι, Κατζουράο και του Ήλιου στο Κονάρκ.
Το ύψους 17 μέτρων μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα στον κόσμο φαίνεται από 30 χιλιόμετρα απόσταση. Η στάση τού ανυπόδητου σώματός του ονομάζεται καγιοτράγκρα, «απόρριψη του σώματος». Αποτελεί, μαζί με την καθήμενη της γιόγκα, βασική στάση διαλογισμού των τζαϊνιστών. Στα πόδια του αναρριχώνται σκαλισμένοι κισσοί. Μεγάλωσαν, λένε, καθώς διαλογιζόταν όρθιος ακίνητος για έναν χρόνο. Γύρω από αυτά μια μυρμηγκοφωλιά συμβολίζει την αυτοθυσία. Το γυμνό άγαλμα του Γκομετεσβάρα έχει τεράστια αυτιά, ορθάνοιχτα μάτια, κυματιστά μαλλιά, χαμόγελο, φαρδείς ώμους και χέρια εκτεταμένα προς τα κάτω.
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010. Επισκέπτομαι για δεύτερη φορά την Σραβαναμπελαγκόλα, διανύοντας ξανά τα 158 χιλιόμετρα από την Μπάνγκαλορ για να δω το γρανίτινο άγαλμα του τζαϊνιστή αγίου.
Φθάνοντας μπροστά στο άγαλμα του Γκομετεσβάρα, μου κάνει εντύπωση η άνεση με την οποία κυκλοφορεί γυμνός ένας περιπλανώμενος τζαϊνιστής ασκητής με γυαλιά και ομπρέλα για τον ήλιο κι ακόμη περισσότερο η άνεση με την οποία δύο γυναίκες στέκονται δίπλα στους συνοδούς τους που έχουν πιάσει κουβέντα με τον γυμνό ασκητή χωρίς να σκανδαλίζονται, μολονότι πρόκειται για συντηρητική παραδοσιαρχική κοινωνία. Φαίνεται πως το θρησκευτικό υπόβαθρο είναι τόσο ισχυρό, που καλύπτει τα όποια κοινωνικά ταμπού.
Αναχωρώντας, σκέπτομαι να ξανάρθω σε μια Μαχαμαστακαμπισέκαμ, τη μεγάλη γιορτή που τελείται κάθε δώδεκα χρόνια, οπότε οι πιστοί λούζουν το άγαλμα του Γκοματεσβάρα με γάλα, βούτυρο, κρόκο και χρυσά νομίσματα.
