Ο 80χρονος θρύλος του art rock, John Cale επιστρέφει με έναν πειραματικό δίσκο υποβλητικής και καπνισμένης ατμόσφαιρας
John Cale, «Mercy»
Παραμένει βράχος ακλόνητος ο John Cale κι ας έχει κλείσει τα 80 του χρόνια. Εξακολουθεί να έχει σύγχρονες, φρέσκες ιδέες κι ας βρίσκεται στον 17ο προσωπικό του δίσκο. Μάλιστα, τραγουδάει με αυτήν την επιβλητική φωνή που δεν μοιάζει με τίποτα, βουτώντας κυριολεκτικά στην ψυχή του κάθε τραγουδιού. Ο Cale συνεργάζεται με επίκαιρα ονόματα, όπως οι Animal Collective, Actress, Weyes Blood και Blood Orange, γιατί του αρέσει να εμπνέεται από το αλισβερίσι ιδεών με συνεχιστές της φόρμας που υπηρέτησε στο παρελθόν με γοητευτική παρρησία.
Στο «Mercy» αναμοχλεύει τις μνήμες του trip hop και της πρώιμης ambient για να τις αναπλάσει σύμφωνα με τη δική του σημερινή αισθητική. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις έναν τόσο σημαντικό αρχιτέκτονα του ήχου να προκρίνει τη συναισθηματική του φύση πάνω από την ηχητική ατμόσφαιρα και να περνάει με θέρμη στον ακροατή το κυριολεκτικό, πικρό νόημα των τραγουδιών του.
Το πιο σημαντικό πράγμα που μας υπενθυμίζει το «Mercy» είναι ότι ο John Cale δεν τρώει από τα έτοιμα και δεν εμφανίζεται στο στούντιο με τα γυαλισμένα παράσημα από το ένδοξο παρελθόν του, που μετράει από την εποχή των Velvet Underground. Ποντάρει σε νέους πειραματικούς δρόμους, στη λεπτή χρήση του βιομηχανικού θορύβου και στη μορφωμένη εκδοχή του λυρισμού.
Η ποίηση έχει τον πρώτο λόγο εδώ και οι ανησυχίες του θρύλου της art rock βρίσκουν τον δρόμο τους στα τραγούδια. Κάτω από τα ανορθόδοξα μονοπάτια του «Mercy» υπάρχει η ανάγκη για σύνδεση. Είναι μια ανάγκη που δεν υποχωρεί καθώς γερνάς και εντείνεται όταν βιώνεις τον θάνατο των αγαπημένων σου προσώπων. Ο Cale αγκαλιάζει και περιγράφει μουσικά κάθε πτυχή αυτής της ανάγκης.
Φυσικά, κάποιες απόπειρες μένουν ημιτελείς, άλλες μελωδικές αναπτύξεις δείχνουν να κουράζονται προτού ολοκληρωθούν και οι ιδέες του δίσκου βαραίνουν περισσότερο στην ακρόαση απ’ ό,τι τα ίδια τα τραγούδια. Αλίμονο αν ο Cale έκανε θαύματα έπειτα από τόσες δεκαετίες πρωτοπορίας. Αλλά η υποβλητική, καπνισμένη ατμόσφαιρα του δίσκου και το δέος που μπορεί να προκαλέσει είναι αδιαμφισβήτητα.
Sam Smith, «Gloria»
Ένας σύγχρονος ερμηνευτής ραδιοφωνικής pop που σαγηνεύει τα εφηβικά ακροατήρια
Αυτή είναι μια κυκλοφορία που χαλάει κόσμο στα εφηβικά ακροατήρια. Λίγα χρόνια μετά την επιτυχία του με το τραγούδι για το «Spectre» του Τζέιμς Μποντ, ο Sam Smith κατάφερε να αναδειχθεί στο πιο δημοφιλές όχημα της σημερινής queer pop. Άλλωστε, καταφέρνει και καλύπτει τις ανάγκες για ένα ακροατήριο μεταξύ 18 και 25, που είναι δύσκολο να κερδηθεί, στο οποίο ούτε οι χορευτικές υπερπαραγωγές της Beyonce ούτε οι εξομολογητικές υπερεπιτυχίες της Taylor Swift μπορούν εύκολα να φτάσουν με αξιώσεις. Το «Gloria» είναι ένα όχι ιδιαίτερα προοδευτικό, αλλά σίγουρα ποικιλόμορφο σύνολο πολύχρωμων pop τραγουδιών από έναν καλό ερμηνευτή, που για χρόνια δήλωνε απλώς non-binary και τώρα ανοίγει τα φτερά του.
Το αποτέλεσμα μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες και δεν απευθύνεται μόνο σε ειδήμονες της σύγχρονης queer ιστορίας, που ξέρουν κάθε ατάκα της RuPaul, κάθε ταινία της Divine και έχουν στον τοίχο τους αφίσα του «Paris is burning». Τουναντίον, περιέχει μπόλικα mainstream ραδιοφωνικά τραγούδια που μπορούν να ευχαριστήσουν κάθε ραδιοφωνικό ακροατή. Τον σοφιστικέ μεσήλικα που όταν γυρνάει από τη δουλειά θα δυναμώσει στα ηχεία του αυτοκινήτου το «Six shots». Τον φοιτητή που χρειάζεται το «I’m not here to make friends» στα ακουστικά του για να γίνει πιο υποφερτή η διαδρομή στο μετρό. Το μελαγχολικό κορίτσι που θα αποσπάσει σχόλια στα social media όταν θα ανεβάσει το «Lose you». Ακόμα και το ζευγάρι που θα ακούει επανειλημμένα το «How to cry» για να θρέψει το ερωτικό του ειδύλλιο.
Ο Sam Smith, ως μια συναισθηματικά γενναιόδωρη ντίβα, έχει κάτι για όλους. Κι ας μην είναι ολοκληρωμένη η περσόνα του ως καλλιτέχνη, καθώς έχει ακόμη ανάγκη μια σχεδιασμένη από τους ατζέντηδες συνεργασία με τον Ed Sheeran σε μια μελό, συντηρητική μπαλάντα, όπως το «Who we love» που κλείνει τον δίσκο, για να καλοπιάσει το ευρύ κοινό.
