Δύο ονόματα από τη Βρετανία, ο Peter Gabriel και οι Everything But The Girl, επανεμφανίζονται ύστερα από 23 χρόνια και 24 χρόνια αντίστοιχα.
Peter Gabriel
Panopticom
O κατάλογος των προσωπικών δίσκων του Peter Gabriel από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν δηλαδή άφησε τους Genesis, είναι πλούσιος και πολύτιμος. Οι ιδέες και οι ανησυχίες του σχετικά με την εξέλιξη, την τελειοποίηση αλλά και τη διανομή του ήχου είναι ανεξάντλητες και ο ίδιος έχει αποκτήσει το κύρος ενός μέντορα. Ωστόσο, η τελευταία φορά που απολαύσαμε πρωτότυπο υλικό του Gabriel ήταν το 2002, με τον αξιόλογο δίσκο που είχε τον τίτλο «UP».
Στο νέο του τραγούδι, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και αποτελεί τον προπομπό του νέου του δίσκου «i/o» (διαβάζεται «άι/όου»), η διακριτική χρήση του μπουζουκιού στην εισαγωγή, η ανυψωτική μελωδία και το θελκτικό ρεφρέν συνδυάζονται σε ένα φαινομενικά απλό τραγούδι, που όμως διαθέτει αρκετό «ψαχνό» σε επίπεδο παραγωγής. Από την πρώτη ακρόαση κιόλας του «Panopticom» φανερώνεται αυτή η κομψά καμωμένη ισορροπία ανάμεσα στο ουσιαστικό και το ευχάριστο. Ο πάντα ανήσυχος και τεχνολάγνος πειραματιστής ξεδιπλώνει όλη την τεχνοκρατική βιρτουοζιτέ του και μας υπόσχεται μέσα από το κανάλι του στο YouTube ότι θα κυκλοφορεί από ένα τραγούδι του επερχόμενου δίσκου σε ημερομηνία που θα έχει πανσέληνο.
Ο Gabriel, παρόλο που σταθερά και επίμονα θέλει να ακούγεται προοδευτικός, δεν διακατέχεται από κανένα άγχος προκειμένου να προλάβει το «τρένο» των τάσεων της εποχής του. Στον νέο του δίσκο επιστρατεύει τον σπουδαίο παραγωγό Brian Eno στην κονσόλα και εξακολουθεί να αφιερώνει μήνες ολόκληρους για να τελειοποιήσει ηχητικά τις ιδέες του στο στούντιο.
Είναι τουλάχιστον συγκινητική η παρουσία του 72χρονου πλέον μουσικού στη σημερινή βρετανική σκηνή, η οποία βρίθει από ονόματα που διχάζονται ανάμεσα στο αναχρονιστικό και το ψευδοαυθεντικό. Αν και η νέα δουλειά του Gabriel είναι εξ ορισμού αδύνατον να ταράξει τα νερά και να επηρεάσει στρατιές νέων μουσικών, όπως ο ίδιος είχε καταφέρει με το αριστουργηματικό «So» του 1986, η αίσθηση του οικείου παραμένει. Το «Panopticom» ηχογραφήθηκε στα στούντιο Real World στο Λονδίνο και το κομμάτι συνοδεύεται από ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο που σχεδίασε ο καλλιτέχνης David Spriggs.
Everything But The Girl
Nothing left to lose
Το ντουέτο των Everything But the Girl δημιουργήθηκε το 1982 από την Tracey Thorn και τον Ben Watt και έχει κυκλοφορήσει συνολικά 11 δίσκους (όλοι σημαντικοί και ιδιαίτεροι) μέχρι και το 1999. Αν και οι δύο μουσικοί έχουν κυκλοφορήσει και κάποιες προσωπικές δουλειές στο μεσοδιάστημα, ο ηχητικός πολιτισμός των Everything But The Girl επιστρέφει δυναμικά και στην ολότητά του τον προσεχή Απρίλιο, ύστερα από 24 χρόνια σιωπής, με έναν δίσκο που τιτλοφορείται «Fuse».
Το συγκρότημα προσφέρει ένα δείγμα στιλπνής και αφράτης pop για ακροατές με συναισθηματικές απαιτήσεις και σαφές αισθητικό προβάδισμα. Οι ερμηνείες της Tracey Thorn και το ιδιόμορφο μέταλλο της φωνής της την έχουν κατατάξει ανάμεσα στις πιο αξιαγάπητες τραγουδίστριες της γενιάς της, κι ας μην είχε ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο στους καταλόγους επιτυχιών και στην επικαιρότητα.
Στο τραγούδι «Nothing left to lose» που κυκλοφορεί ήδη, η Thorn ακούγεται αυθεντική και ενδιαφέρουσα, αν κάπως διαλλακτική στην έκφραση, τουλάχιστον συγκριτικά με τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν το συγκρότημα αποτελούσε κάτι σαν συναισθηματικό φάρο για τους ανήσυχους ακροατές που έψαχναν ανακούφιση στο τερέν της ηλεκτρονικής μουσικής της εποχής τους. Το «Nothing left to lose» προσφέρει μια γενναιόδωρη και εξωστρεφή μελωδία, που τιμά τη μοντέρνα αστική μουσική, ενώ η παραγωγή τους είναι ψύχραιμη, δίχως περιττά άγχη, με τον παλιό ρομαντικό ρεαλισμό να αναβιώνει.
«Φίλα με ενώ ο κόσμος αποσυντίθεται, φίλα με όσο παίζει η μουσική» λένε οι στίχοι και η Thorn ακούγεται ορεξάτη στο μικρόφωνο, αν και φαίνεται ότι ο χρόνος τής κόστισε σε κάτι από τις φωνητικές της διακυμάνσεις. Παραμένει βέβαια ζωντανό εκείνο το γνώριμο μπλαζέ ύφος στην ερμηνεία, κι ας ακούγεται λιγότερο εύκαμπτη σε σχέση με τα ένδοξα χρόνια της.
