10 Απόφαση φυγής (Decision to leave)
Το αστυνομικό θρίλερ του Παρκ Τσαν-Γουκ μπορεί να διαθέτει δαιδαλώδη αφήγηση, αλλά ξέρει να φυλάει τα μυστικά του για το καταιγιστικό φινάλε. Ο ντετέκτιβ που ερευνά μια υπόθεση φόνου θα ερωτευτεί τη μυστηριώδη σύζυγο του θύματος. Η ιστορία μοιάζει με αξεδιάλυτο κουβάρι και η περίτεχνη αφήγηση του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη θα πάρει απρόσμενη τροπή πριν από το ντελίριο του τελευταίου μέρους. Έξι χρόνια μετά την «Υπηρέτρια», ο Παρκ Τσαν-Γουκ παίζει πονηρά με τα σκόρπια στοιχεία ενός αστυνομικού παζλ. Αυτός ο φιλμικός γρίφος απαιτεί την απόλυτη προσοχή του θεατή προκειμένου να γίνει κατανοητός και να φανερώσει τη ρομαντική του φύση, διαφορετικά μοιάζει απροσπέλαστος και άλυτος, σαν ένα τέλειο έγκλημα.
9 Εγκλήματα του μέλλοντος (Crimes of the future)
Η επιστροφή του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ δεν αντιμετωπίστηκε θερμά, όμως οι πιο απαιτητικές ταινίες τού Καναδού σκηνοθέτη χρειάζονται χρόνια για να βρουν τους θεατές που θα τις αποκρυπτογραφήσουν. Ο παράδοξος κόσμος της ταινίας είναι γεμάτος ανησυχητικές προφητείες για τις αρχές της βιοφυσικής κατασκευής του σώματος και μέσα από τη βραδυκίνητη εξέλιξη της εκκεντρικής ιστορίας ξεπηδούν φόβοι για την εξέλιξη της σάρκας. Ο Κρόνενμπεργκ καταρρακώνει κάθε στεγανή αντίληψη για τις μεταλλάξεις του ανθρώπινου είδους και ποτίζει το φιλμ με ένα δυσοίωνο αίσθημα αποξένωσης τόσο μεταξύ των χαρακτήρων όσο και με τα ζωτικά τους όργανα. Τα «Eγκλήματα του μέλλοντος» είναι δογματικά ενταγμένα στον ψυχοσεξουαλικό κόσμο του «Videodrome». Ακόμη κι αν δεν έχει τη φρεσκάδα του πρώιμου σινεμά του, ο Κρόνενμπεργκ ξέρει να περιγράφει την παθολογικά άρρωστη κοινωνία.
8 Licorice pizza (Πίτσα γλυκόριζα)
Δύο έφηβοι μεγαλώνουν και ερωτεύονται στο Σαν Φέρναντο Βάλεϊ το 1970. Τόσο απλά. Όμως το φαινομενικά απλό ρομάντζο δεν προσφέρει απλώς νοσταλγία ούτε ξοδεύεται στην εξιδανίκευση της εποχής. Ο Πολ Τόμας Άντερσον προσεγγίζει με καλειδοσκοπικό τρόπο τα πάθη, τις αβλεψίες και την ορμή της εφηβείας σε μια εποχή που επέτρεπε κάθε είδους ελευθερία και ρίσκο. Ο φακός επικοινωνεί με το μυαλό και θρέφεται από την αδρεναλίνη των ηρώων του. Η επιχειρηματική ασυδοσία, η πολιτική ρητορεία, η σαρωτική τηλεοπτική ψυχαγωγία και το χρεοκοπημένο όνειρο του χιπισμού αποτελούν ένα μεγάλο καζάνι που βράζει. Οι ήρωες πασχίζουν να έρθουν κοντά ενώ βρίσκονται εν βρασμώ ψυχής. Η νεανικές καρδιές πάλλονται, τα όνειρα δουλεύουν υπερωρίες και τα σώματα τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις χωρίς το μυαλό να έχει τα ερμηνευτικά εργαλεία να τις κατανοήσει.
7 Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο (All quiet on the western front)
Δεν κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτή η νέα εκδοχή του κλασικού βιβλίου του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, αλλά βρήκε στέγη στο Netflix. Πρόκειται για μία από τις πιο καλοφτιαγμένες, ουσιαστικές και μεστές αντιπολεμικές δημιουργίες, που συνδέεται νοηματικά και αισθητικά με ταινίες όπως το «Σταυροί στο μέτωπο» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το «Η νύχτα και η ομίχλη» του Αλέν Ρενέ, αλλά και το «1917» του Σαμ Μέντες. Η ιστορία είναι σκηνοθετημένη σαν μια κάθοδος στην κόλαση, με ήρωες που τους καταπίνουν η απόγνωση και ο φόβος, δίχως τους ηρωισμούς που συναντάμε σε αμερικάνικες παραγωγές, με σκηνές που είναι βουτηγμένες στον ζόφο και τον θάνατο.
6 Αισθάνομαι ζωντανός (Living)
Ο Βρετανός Όλιβερ Ερμάνους διασκευάζει την ταινία «Ikiru» (1952) του Ακίρα Κουροσάβα και δίνει στον Μπιλ Νάι την ευκαιρία για έναν ρόλο ζωής. Πολύ σπάνια η ανθρώπινη μοναξιά προσεγγίζεται με τέτοια μαεστρία, καθώς ο Ερμάνους τονίζει την αξιοπρέπεια και την αρχοντιά στο βλέμμα του Νάι. Βρισκόμαστε στην καρδιά της περιόδου όπου αναδομείται η μεταπολεμική Αγγλία, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ένας τυπικός τζέντλεμαν που διεκπεραιώνει μια τυπικά γραφειοκρατική δουλειά μαθαίνει ότι του απομένει λίγος χρόνος ζωής εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας. Η ραφινάτη και μινιμαλιστική ανδρική ερμηνεία φέρνει μνήμες από την ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς στα «Απομεινάρια μιας μέρας». Σπάνιας ποιότητας ανθρωποκεντρική ταινία, με αληθινή καρδιά.
5 Aftersun
Μια γυναίκα ανακαλεί μνήμες από τις διακοπές που είχε πάει σε ένα θέρετρο στην Τουρκία μαζί με τον πατέρα της στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σάρλοτ Γουέλς γινόμαστε μάρτυρες σε ένα κουβάρι σκόρπιων αναμνήσεων που απέκτησαν ειδικό βάρος με το πέρασμα του χρόνου. Η σχέση ενός πατέρα και της ανήλικης κόρης του που προσπαθούν να έρθουν κοντά, ύστερα από έναν οικογενειακό χωρισμό, εξετάζεται στωικά, μέσα από ένα πρίσμα διακριτικής νοσταλγίας. Το «Aftersun» είναι μια μελαγχολική, σχεδόν χειροποίητη ταινία που μιλάει για την αξία της μνήμης και για τη δοκιμασία της αφοσίωσης και η Σάρλοτ Γουέλς επιχειρεί με ελάχιστα μέσα να αναδείξει τον νατουραλισμό και την ειλικρίνεια σε κάθε πλάνο.
4 Κορσές (Corsage)
Βρισκόμαστε στο 1877 και η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Σίσι γίνεται 40 ετών. Θεωρείται πλέον μεγάλη γυναίκα και καλείται να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και στις προσωπικές της ανάγκες. Επιτέλους, μια ταινία εποχής που δεν στέκεται μόνο στην ενδυματολογία και στα σκηνικά, αλλά είναι σοφά φτιαγμένη, απευθύνεται σε μυαλωμένο κοινό, είναι υπαινικτικά σαρδόνια και το κυριότερο: είναι αληθινά φεμινιστική. Πλήρως ισορροπημένο και μορφωμένο δράμα που διαχειρίζεται το ταξικό προνόμιο, τον γυναικείο ρόλο σε θέση εξουσίας, τις αυταπάτες της ελευθερίας και την αέναη μάχη με τις πληγές και απωθημένα που αφήνει ο χρόνος. Εξαιρετική ερμηνεία της Βίκι Κριπς.
3 Drive my car
Μια πολυεπίπεδη σύγκρουση κοινωνικών ρόλων σε ένα κομψοτέχνημα αφοπλιστικής γοητείας. Η προδοσία του παρελθόντος, η ανθρώπινη επιθυμία και η σχέση της ζωής με την τέχνη θρέφουν την ταινία του Γιαπωνέζου Ριουσούκε Χαμαγκούτσι. Ένας σκηνοθέτης πέφτει σε υπαρξιακή κρίση όταν μαθαίνει ότι η γυναίκα του, πριν πεθάνει, είχε σχέση με έναν άλλον άνδρα. Όταν αργότερα ο ίδιος θα μεταβεί στη Χιροσίμα για να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο, θα συνδεθεί με τη λιγομίλητη οδηγό του. Η πολιτιστική κληρονομιά του Τσέχοφ, η αδιέξοδη επικοινωνία και η δύσκολη συμφιλίωση με το παρελθόν ανοίγουν τον δρόμο για ένα διαφορετικό είδος ερωτικού πάθους, με πολλαπλές και αβέβαιες ερωτικές ταυτότητες πίσω από το τιμόνι.
2 Το γεγονός (Happening)
Σε μια γαλλική επαρχία της δεκαετίας του 1960, μια νεαρή γυναίκα θα πάρει την απόφαση να κάνει έκτρωση σε μια εποχή που ήταν απαγορευμένη από τον νόμο ακόμα και η αντισύλληψη. Τη μέρα που «Το γεγονός» βραβευόταν στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας με τον Χρυσό Λέοντα, έφταναν στον κόσμο τα νέα για τους ανατριχιαστικούς νόμους εναντίον των αμβλώσεων που ψηφίστηκαν στο Τέξας. Η θέαση της ταινίας της Οντρέ Ντιγουάν έγινε έτσι απαραίτητο σωσίβιο ανθρωπιάς απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα. «Το γεγονός» είναι στην ουσία ένα ανθρώπινο θρίλερ που προκρίνει το θάρρος και την ατομική αντίσταση απέναντι στον αντιδραστικό συντηρητισμό του κλειστού οικογενειακού περίγυρου και της πολιτείας.
1 Ο άγνωστος (The stranger)
Ενας λιγομίλητος άντρας και ένας μικροκακοποιός θα γνωριστούν τυχαία. Η συζήτησή τους θα εξελιχθεί σε φιλία και μαζί θα συνεργαστούν σε δουλειές μιας οργάνωσης του υποκόσμου. Ωστόσο, κανείς τους δεν είναι αυτός που δείχνει. Συγκλονιστικά σκηνοθετημένο αρσενικό δράμα από την Αυστραλία που στέκεται στα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού. Η αληθινή ιστορία της απαγωγής και της άγριας δολοφονίας ενός 13χρονου αγοριού γίνεται το καύσιμο για ένα καθηλωτικό αστυνομικό θρίλερ, με ήρωες παραδομένους στο βάρος του καθήκοντος. Ο ελεγειακός τόνος που πετυχαίνει ο σκηνοθέτης Τόμας Μ. Ράιτ, οι άψογες εξωτερικές σεκάνς και τα νευρώδη, κλειστοφοβικά πλάνα καθιστούν την ταινία ένα μικρό αριστούργημα στο είδος της.
Σύντομα
Καλύτερο ντοκιμαντέρ
Φυγή (Flee)
O Aμίν, ο οποίος έφυγε από το Αφγανιστάν σε μικρή ηλικία και ζει πλέον στη Δανία μαζί με τον σύντροφό του, θα εξομολογηθεί το πονεμένο παρελθόν του. Μια εξαιρετικά προσωπική αφήγηση που εξελίσσεται σαν φαντασιακή αναπαράσταση και στοχεύει στην καρδιά του θεατή. Δίκαια βραβευμένη ταινία τεκμηρίωσης με μια ιστορία που αποδίδεται σχεδιαστικά, μαζί με αρχειακό live action υλικό το οποίο εμπλουτίζει την εξομολόγηση.
Οι τρεις χειρότερες ταινίες της χρονιάς
Men
Ενα κακόγουστο και υπερφίαλο αστείο από τον Άλεξ Γκάρλαντ («Annihilation», «Ex machina»). Μια γυναίκα αποσύρεται στην αγγλική ύπαιθρο για να ξαναβρεί τον εαυτό της έπειτα από μια απώλεια. Ο Γκάρλαντ νομίζει ότι κάνει βιβλική αλληγορία ρεαλιστικού τρόμου βάζοντας τους άνδρες του χωριού να έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου σε έναν δήθεν συμβολικό κήπο της Εδέμ. Στην πραγματικότητα κάνει ένα εκνευριστικά πατερναλιστικό φιλμ, με τα γκροτέσκο προσωπεία του Ρόρι Κινίαρ να προκαλούν αμηχανία και ενίοτε γέλιο.
Blonde
Ο σκηνοθέτης Άντριου Ντόμινικ μοιάζει να ζήλεψε τη φήμη του Πάμπλο Λαρέν («Jackie», «Spencer»), ο οποίος αρέσκεται να παρατηρεί τη συναισθηματική πτώση διάσημων γυναικών σε κενά νοήματος ψυχοδράματα. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να ρίξει φως στον μύθο της Μέριλιν Μονρό με το «Blonde», μια φλύαρη εικονογραφία της εμβληματικής σταρ του Χόλιγουντ. Όμως εκεί που θα όφειλε να υπάρχει εμβάθυνση και διακριτικότητα, υπάρχει σκέτο κουτσομπολιό. Στις σκηνές που θα έπρεπε να υπάρχει καλλιτεχνική προσέγγιση, υπάρχει εφετζίδικη βιρτουοζιτέ πάνω στη φόρμα. Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν στωικότητα και συγκροτημένο σενάριο, υπάρχουν ασπόνδυλες σκηνές, φτιαγμένες με θρασύτητα.
Αμστερνταμ
Η μεγαλύτερη εισπρακτική αποτυχία της χρονιάς - και δίκαια. Περίπου 100 εκατομμύρια έχασε η 20th Century γι’ αυτό το βαρυκόκαλο, άγαρμπο και αφόρητο έργο που δεν ξέρει τι θέλει να είναι, τι θέλει να πετύχει και ποια είναι τελικά η ιστορία του. Πλειάδα αναξιοποίητων ηθοποιών πρώτης γραμμής (Κρίστιαν Μπέιλ, Ντε Νίρο, Ράμι Μάλεκ, Τέιλορ-Τζόι, Ζόι Σαλντάνα, Κρις Ροκ, Μάικλ Σάνον κ.ά.) που πληρώθηκαν αδρά για να περιφέρονται τρεις ώρες άσκοπα, χωρίς να ξέρουν τι ρόλο έχουν και πώς να χρησιμοποιήσουν το σώμα τους. Μνημείο ανύπαρκτης σκηνοθεσίας, έλλειψης ρυθμού και άτσαλου μοντάζ.
