Με ένα άκρως ζωηρό και έντονα ανταγωνιστικό πρόγραμμα, που ήταν γεμάτο από ηχηρά ονόματα και πολυαναμενόμενες παραγωγές, ολοκληρώθηκε με την τελετή βράβευσης το βράδυ το Σαββάτου (ώρα που η εφημερίδα τυπωνόταν) το φετινό διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών. Αν μη τι άλλο, η επιτυχία της φετινής διοργάνωσης πιστώνεται στον καλλιτεχνικό διευθυντή, Τιερί Φρεμό, κυρίως για τη διαχείριση των κρίσεων αλλά και για τις επιλογές του. Με τις ταινίες των παλαίμαχων σκηνοθετών (Κόπολα, Σορεντίνο, Κρόνενμπεργκ, Σρέιντερ) να μην στέκονται αντάξιες των προσδοκιών, ήρθε ένα καλλιτεχνικό μιούζικαλ διά χειρός Ζακ Οντιάρ να κλέψει τις εντυπώσεις.
Η ταινία που αγάπησε ο περισσότερος κόσμος στην Κρουαζέτ δεν είναι άλλη από το «Emilia Pérez» του σπουδαίου και πάντα τολμηρού Ζακ Οντιάρ. Πρόκειται για ένα αναπάντεχο queer μιούζικαλ με ποπ ευαισθησία και αδάμαστη ανάγκη για πληθωρικές εικόνες, δοσμένες με υπερβατική χάρη και έμπνευση. Η ταινία διαδραματίζεται στο Μεξικό, όπου μια δικηγόρος, η Ρίτα, δέχεται μια απροσδόκητη προσφορά να βοηθήσει τον Μανίτας Ντελ Μόντε, βαρόνο ενός καρτέλ, να αποσυρθεί από τις επιχειρήσεις του κάνοντας φυλομετάβαση σε γυναίκα, σε συνθήκες άκρας μυστικότητας, κάτι που ήταν πάντα το όνειρό του. Ολόκληρο το φεστιβάλ υποκλίθηκε στους σύνθετους χαρακτήρες, στη δημιουργική τρέλα και στο λυτρωτικό μελόδραμα που επικοινωνεί μια ταινία που ίσως και να γίνει το «Rocky Horror Picture Show» των διανοούμενων θεατών στα επόμενα χρόνια.
Κόπολα: Να επενδύετε στους φίλους σας
Μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια ανάπτυξης, ματαιώσεων και μετασχηματισμού, το όνειρο ζωής του 85χρονου Φράνσις Φορντ Κόπολα με τίτλο «Megalopolis» προκάλεσε μεγάλο θόρυβο και εξαιρετικά αρνητικές κριτικές. Ο Κόπολα επένδυσε σχεδόν όλη την περιουσία του για τη χρηματοδότηση τού magnum opus του καθώς κανένα στούντιο ή υπηρεσία streaming δεν ανέλαβε το ρίσκο ενός τόσο πειραματικού, φιλοσοφικού και ιδιοσυγκρασιακού σεναρίου που αναφέρεται σε έναν αρχιτέκτονα που σταματάει τον χρόνο και θέλει να σχεδιάσει μια ουτοπία για την ανθρωπότητα με βάση την αρχαία Ρώμη. Το αφηρημένο και προκλητικό σε ιδέες και αισθητική έργο, παρ' όλο που φέρει την υπογραφή του δημιουργού τού «Αποκάλυψη Τώρα!», θεωρήθηκε φιάσκο. Για την επιλογή του ο σκηνοθέτης δήλωσε χαρακτηριστικά «Δεν με νοιάζει. Όλα τα παιδιά μου έχουν χτίσει τις καριέρες τους και δεν έχουν ανάγκη. Και εμένα δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα. Το λέω σε όλους σας: τα χρήματα δεν έχουν σημασία. Σημασία έχουν οι φίλοι μας. Σε αυτούς να επενδύετε».
Πολ Σρέιντερ - Ρίτσαρντ Γκιρ, 43 χρόνια μετά
Ενα ακόμη αντισυμβατικό τέκνο της δεκαετίας του '70, ο Πολ Σρέιντερ, παρουσίασε το «Oh Canada» με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ, με τον οποίο είχε συνεργαστεί πριν από 43 χρόνια στο αλησμόνητο «American Gigolo». Η ταινία αναφέρεται σε έναν από τους χιλιάδες αρνητές στράτευσης που κατέφυγαν στον Καναδά για να αποφύγουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Το σενάριο, που βασίζεται στο βιβλίο «Foregone» του Ράσελ Μπανκς, αναμειγνύει τη φαντασία με την τεκμηρίωση και τη μνήμη με την εξαπάτηση, με χλιαρά αποτελέσματα.
Πρόσχημα για χάζι στη δροσερή «Παρθενόπη»
Ολοι περίμεναν ότι η νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο θα ήταν χάρμα οφθαλμών (κυριολεκτικά), όμως ο στυλίστας εικονογράφος στην «Παρθενόπη» υποκλίνεται στο κάλλος και αποθεώνει την ομορφιά, πασπαλίζοντας τα ερωτοχτυπημένα κάδρα του με λίγη φιλοσοφία για να συνοδεύουν οι λέξεις την οπτική σαγήνη. Ο χαρισματικός Ιταλός σκηνοθέτης, σαν άλλος Μπερτολούτσι όταν χάζευε την «Κλεμμένη Ομορφιά» της Λιβ Τάιλερ, παρ' όλο που αποθεώνει την ακαταμάχητα πανέμορφη Σελέστ Ντάλα Πόρτα, δεν έπεισε το κοινό για τον τρόπο που έδεσε το προσωπικό βίωμα, το κοινωνικό και γεωγραφικό σχόλιο και τον φιλοσοφικό στοχασμό και οι περισσότεροι κριτικοί συμφώνησαν πως το σενάριο ήταν ένα πρόσχημα για χάζι στην δροσερή Παρθενόπη.
Γουέστερν εποποιία από τον Κέβιν Κόστνερ
Το κενό του παραδοσιακού Χόλιγουντ και των κλασικών ιδεών της αμερικανικής κινηματογραφίας κάλυψε ο Κέβιν Κόστνερ, με το πρώτο μέρος της γουέστερν εποποιίας του, με τίτλο «Horizon: An American Saga», που θα ολοκληρωθεί σε τέσσερα μέρη. Αρκετές δεκαετίες μετά το «Χορεύοντας με τους Λύκους» (1990) ο Κόστνερ μένει στάσιμος σε θεματολογία, πιο φιλόδοξος από ποτέ και σκηνοθετεί τον εαυτό του (φυσικά) σε ένα «Ιστγουντικής» αισθητικής γουέστερν που ψάχνει τη τη γοητεία της Παλαιάς Δύσης και τις συνθήκες που διαμορφώσαν την ταυτότητα των ΗΠΑ μέσα από το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα των ετών του Εμφυλίου Πολέμου, σε ένα φιλμ που δεν θέλει να απευθυνθεί μόνο στους νοσταλγούς του Τζον Γουέιν.
Απ’ τον Μαστρογιάννι στον Τραμπ
Οι βιογραφικές ταινίες άφησαν ανάμεικτες έως κακές εντυπώσεις. Η Κιάρα Μαστρογιάνι, η κόρη ενός μυθικού ζευγαριού -της Κατρίν Ντενέβ και του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι- και μούσα του Κριστόφ Ονορέ, αντιμετωπίζει τα φαντάσματα της ζωής της από προνομιούχα θέση και βαυκαλίζεται με την κληρονομιά που την βαραίνει στο «Marcello Mio». Η περιβόητη θυγατέρα με τα κοκάλινα γυαλιά και το καπέλο του πατέρα της ξεκινάει ένα υπαρξιακό ταξίδι από ένα συντριβάνι που είναι απομίμηση της Fontana di Trevi στη Ρώμη, που περνάει από παλιούς συνεργάτες, ερωμένες και τοπόσημα που χαρακτήρισαν την καριέρα του Μαρτσέλο, μέχρι το σπίτι τους στο Παρίσι όπου μεγάλωσε για να αντιμετωπίσει την Ντενέβ σε μια αυτάρεσκη ψυχαναλυτική δραμεντί. Τον τίτλο του αμφιλεγόμενου ριάλιτι που παρουσίαζε ο Ντόναλντ Τραμπ χρησιμοποίησε ο Αλί Αμπάσι για να αφηγηθεί την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ την εποχή που αποφάσισε να μην είναι απλά ο γιος του αυταρχικού πατέρα του αλλά να δανειστεί ένα τεράστιο ποσό για να ασχοληθεί με το αμερικάνικο real estate. Οι σκιώδεις πρακτικές διαφθοράς και αδιαφάνειας που διδάχθηκε από έναν απατεώνα δικηγόρο (και πρώην σύμβουλο του γερουσιαστή ΜακΚάρθι), τον Ρόι Κον, που ήταν δικτυωμένος με τους πιο αδίστακτους Ρεπουμπλικανούς και τη μαφία, θα αποτελούσαν ένα πρώτης τάξεως υλικό για μια ακτινογραφία στην εποχή που ο αμοραλισμός στον κόσμο των επιχειρήσεων έστρωσε το χαλί για την έλευση του Ρέιγκαν και προκάλεσε την τερατογέννηση των πρώτων γιάπηδων της αμερικανικής κουλτούρας, όμως ο ιρανικής καταγωγής Δανός σκηνοθέτης δεν επιδεικνύει την ιδεολογική συγκρότηση για να εμβαθύνει, παρά την ερμηνεία του Σεμπάστιαν Σταν, και στέκεται σε υπερβολικά ευκολοχώνευτα ψυχαναλυτικά συμπεράσματα.
Καλλιτεχνικά στοιχήματα
Coralie Fargeat, Γιώργος Λάνθιμμος, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Κιρίλ Σερεμπρένικοφ έδωσαν άλλον αέρα στο φεστιβάλ
Οι σπονδυλωτές «Ιστορίες Καλοσύνης» του Γιώργου Λάνθιμου έλαμψαν για την εξεζητημένη και με παραπανίσιες δόση κυνισμού σπουδή στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Με την οσκαρική χρυσόσκονη του «Poor Things» να μην έχει ακόμη καθίσει και την πρόσφατη ανακοίνωση της επόμενης ταινίας του με τίτλο «Bugonia» να ξεκινάει γυρίσματα σε δύο μήνες, ο Λάνθιμος εμφανίστηκε στο κόκκινο χαλί με τη μούσα του Έμμα Στόουν, τον Τζέσε Πλέμονς και τον Γουίλεμ Νταφόε. Στην παρέα του ήταν και η Μάργκαρετ Κουόλι που συμπρωταγωνιστεί με την Ντέμι Μουρ σε μια σοκαριστικά διασκεδαστική ταινία σωματικής φρίκης με τίτλο «The Substance». Πρόκειται για μια ανατριχιαστική φεμινιστική παραβολή γύρω από την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος, μέσα από μια αιματοβαμμένη ιστορία. Στο δυστοπικό της σύμπαν, μια υπηρεσία επιτρέπει σε ανθρώπους να ζουν στο σώμα νεαρότερων και ομορφότερων κλώνωνς τους, ανά μία εβδομάδα. Το «Substance» είναι μια ταινία που η τοποθέτησή της στο διαγωνιστικό τιμάει το ίδιο το φεστιβάλ, που δείχνει ότι δεν στέκεται μόνο στους auteur και ανοίγεται, όταν υπάρχουν σοβαρές προτάσεις, σε ταινίες είδους.
Βέβαια, το «Substance» κέρδισε σε όλα τα σημεία όπου έχασε η ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, το «The Schrouds». Στην ταινία, ο Βενσάν Κασέλ υποδύεται έναν επιχειρηματία που πενθεί τη σύζυγό του και κατασκευάζει ένα μηχάνημα που του δίνει δυνατότητα επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο αφού σκελετώνει το σώμα. Τα νεκρικά σάβανα και η κατάθεση του Καναδού βαρόνου του αίματος στο πένθος άφησαν ασυγκίνητους του θεατές. Το χειροκρότημα του κοινού και τον θαυμασμό κέρδισε η τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης της Αντρέα Άρνολντ («Red Road», «American Honey») με τίτλο «Bird». Πρόκειται για την ιστορία μίας 12χρονης κοπέλας, που μαζί με τα μικρά της αδέλφια επιβιώνει σε ένα σκληρό περιβάλλον σε μια κομητεία στη νοτιοανατολική Αγγλία και αναζητά την περιπέτεια σε έναν ανέλπιστο φίλο που θα της δώσει φτερά.
Για τον ιδιαίτερο ρυθμό και την επιθετική αισθητική ξεχώρισε και ο «Λιμόνοφ» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ, μια rock’n'roll βιογραφία για τον Έντουαρντ Λιμόνοφ, τον άνθρωπο που ίδρυσε το Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα και υποστήριξε την απόφαση του Πούτιν για ένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, μέσα από έντονα πολιτικά σχόλια, ροκ στίχους και τραγούδια που ωθούν το σύνολο να χαρακτηριστεί μέχρι και μιούζικαλ.
