Ο Στράτος Κύρης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, αν και μεγάλωσε στην Πάτρα, όπου και άρχισε να ασχολείται με τη μουσική. Μας συστήθηκε το 2006 με το alternative rock τρίο Monovine, στο οποίο έγραφε τα τραγούδια, τα ερμήνευε και έπαιζε κιθάρα. Μετά από τρεις δίσκους, το ’19 οι Monovine έφτασαν στο τέλος της διαδρομής τους και αφού μεσολάβησαν μερικά χρόνια σιωπής ο Στράτος Κύρης επανήλθε πριν λίγο καιρό με το πρώτο προσωπικό album του «Ghost Flower», αλλά με την επωνυμία 33 Lovers. Πρόκειται για έναν δίσκο εκλεκτικής και σαγηνευτικής κιθαριστικής ποπ που αξίζει να ακούσετε, αλλά και να γνωρίσετε καλύτερα τον δημιουργό του
Τι μεσολάβησε ανάμεσα στους τρεις δίσκους των Monovine και τη διάλυσή τους; Είχες κάποια άλλη μουσική δραστηριότητα όλο αυτό το διάστημα;
Το τέλος των Monovine ήρθε με φυσικό τρόπο γιατί πέρασα μία αρκετά δύσκολη περίοδο για περίπου τέσσερα χρόνια, στην οποία κλείστηκα μέσα μου και αυτό μετουσιώθηκε σε μουσική χωρίς ένταση και ταραχή, κάτι που είχα ανάγκη και θα με πήγαινε ακόμα πιο βαθιά σε όσα ένιωθα και σκεφτόμουν τότε. Ήθελα να εμβαθύνω όσο το δυνατόν περισσότερο στον πυρήνα μου και μέσα από αυτή τη διαδικασία να ανακαλύψω περισσότερα πράγματα για μένα και για αυτά που αισθανόμουν. Δεν είχα κάποια άλλη μουσική δραστηριότητα παράλληλα με τους Monovine γιατί δίνομαι ολοκληρωτικά σε ό,τι κάνω, όπως και τώρα με τους 33 Lovers.
Τώρα συνειδητοποίησα ότι ο Σωτήρης Ντούβας, ντράμερ και ίσως το πιο σταθερό μέλος της μπάντας του Φοίβου Δεληβοριά, ξεκίνησε από τους Monovine. Πώς σου φαίνεται αυτό και μέσα από αυτή τη σχέση έχεις γνωρίσει και εσύ τον Φοίβο;
Ο Σωτήρης είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ντράμερ στην Ελλάδα και πιστεύω ότι, από όπου και αν ξεκινούσε, θα κατέληγε να παίζει με γνωστά ονόματα. Με χαροποιεί, βέβαια, το γεγονός ότι ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί και έχουμε μοιραστεί τόσο πολλές εμπειρίες. Με τον Φοίβο γνωριστήκαμε όταν άρχισε να παίζει ο Σωτήρης μαζί του. Ό,τι και να πω για αυτόν θα είναι λίγο, η διαδρομή, οι μουσικές, οι πράξεις και τα λόγια του αντικατοπτρίζουν το ποιόν του και πιστεύω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που ζει δίπλα μας.
Γιατί οι εραστές είναι 33 και όχι 32 ή 34; Έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτός ο αριθμός για σένα;
Ναι, έχει και τον έχω κάνει και τατουάζ από τα είκοσι τέσσερα. Από πολύ μικρός τον συναντούσα συχνά και αισθανόμουν πως κατά κάποιον τρόπο με καθοδηγεί, μου δείχνει τον δρόμο. Στο μυαλό μου είναι «Οι Εραστές του 33». Γνωρίζω ότι ίσως να είναι παιχνίδια του εγκεφάλου αυτά, αλλά επιλέγω να το βλέπω με αυτόν τον τρόπο αφού έτσι το αισθάνομαι. Αργότερα διάβασα ότι η σπονδυλική στήλη αποτελείται από τριάντα τρεις σπονδύλους και μου αρέσει και αυτό, καθώς οι σπόνδυλοι είναι σαν εραστές που ενώνονται.
Οι 33 Lovers δεν είναι η συνέχεια ή ακόμα και η εξέλιξη των Monovine, αλλά κάτι ολότελα διαφορετικό. Από το αρκετά σκληρό θα έλεγα τυπικό alternative rock των δεύτερων πέρασες σε μια κιθαριστική ποπ σύνθετη και εκλεκτική, αλλά πάντως ποπ. Ήταν μόνο μουσικοί ή και άλλοι οι λόγοι που σε ώθησαν σε αυτή την αλλαγή;
Οπως προανέφερα, πέρασα σε μία διαφορετική φάση της ζωής μου, δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και καθοριστικά μεταβατική, και με έναυσμα έναν χαμένο έρωτα αναζήτησα περισσότερο τη μελωδία. Με οδηγούσε να αγκαλιάσω πιο ευαίσθητες και εσωτερικές πλευρές του εαυτού μου. Δεν ξύπνησα μία μέρα και είπα «α, τώρα θα κάνω κάτι άλλο», αν και αυτό θα ήταν θετικό αν ήταν αυθόρμητο. Σ’ εμένα λειτούργησε διαφορετικά, ήταν σταδιακό, υπήρξε μία διεργασία χρόνου. Απλώς με άκουγα, έπαιζα και εκφραζόμουν με βάση αυτά που αισθανόμουν και σκεφτόμουν. Ήταν μια ταυτόχρονα συνειδητή και υποσυνείδητη διαδικασία.
Υπάρχουν κάποια ονόματα που όχι τόσο να σε επηρέασαν, αλλά να καθόρισαν τη στροφή σου προς αυτή την κατεύθυνση;
Περισσότερο μουσικές που είχα ξανακούσει, αλλά αυτή τη φορά τις ένιωθα εντονότερα, τις ανακάλυπτα ξανά. Θα αναφέρω ενδεικτικά τους Blonde Redhead, Air, Magnetic Fields, Beatles, Daniel Johnston, Beach House, Velvet Underground, Μάνο Χατζιδάκι, Elliott Smith, Lana Del Rey, Κόρε Ύδρο και Σοπέν.
Στην ηχογράφηση του δίσκου έπαιξες όλα τα όργανα. Ήταν οικονομικοί ή άλλοι πρακτικοί λόγοι γι’ αυτό ή είχες μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα γι’ αυτόν, την οποία μόνο ο ίδιος μπορούσες να υλοποιήσεις;
Να διευκρινίσω ότι δεν έπαιξα όλα τα όργανα. Έγραψα τη μουσική και τους στίχους, και δικά μου είναι η ερμηνεία και οι κιθάρες. Ο Ξενοφών Σακελλαρίου, επί πολλά χρόνια στενός φίλος και μουσικός συνοδοιπόρος μου, έπαιξε keyboards και πρόσθεσε πολύ όμορφες μελωδίες και ατμοσφαιρικούς ήχους, και ο παραγωγός μου Βασίλης Νησσόπουλος έπαιξε επίσης keyboards και τα υπόλοιπα όργανα. Συζητήσαμε με τον Βασίλη να πάμε σε στούντιο, αλλά ήθελα ο δίσκος να δημιουργεί την αίσθηση που είχα όταν έγραφα τα τραγούδια στο σπίτι μου με την ακουστική κιθάρα μου: το προσωπικό στοιχείο να είναι όσο το δυνατόν εντονότερο. Σίγουρα με δυσκόλευε και το οικονομικό σκέλος, όμως θα έβρισκα τον τρόπο να το κάνω σε στούντιο αν ήθελα. Έτσι αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε στο σαλόνι του Βασίλη, το οποίο ήταν και ο χώρος όπου δουλεύαμε και συζητούσαμε.
Σε ένα τόσο προσωπικό album ποια και πόσο μεγάλη ήταν η συμβολή του Βασίλη Νησσόπουλου;
Πολύ μεγάλη. Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, υπήρξαν αμέσως αμοιβαία κατανόηση και συμπάθεια. Ήμουν αρκετά ανασφαλής με το υλικό μου ακριβώς γιατί ήταν τόσο προσωπικό, και ο Βασίλης άκουσε εμένα και τη μουσική μου και κατάλαβε αμέσως τι ήθελα να κάνω. Εκτός από το ότι έπαιξε τα περισσότερα όργανα και έκανε τις ενορχηστρώσεις, συνέβαλε και με μερικές υπέροχες μελωδίες.
Η θεματολογία των τραγουδιών είναι μόνο προσωπική/ερωτική όπως φαίνεται ή σε κάποιες περιπτώσεις αυτό λειτουργεί συμβολικά;
Είναι προσωπική και ερωτική, αλλά ταυτόχρονα και υπαρξιακή. Μπορείς να πεις ότι λειτουργεί και συμβολικά μιας και κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τις εμπειρίες και σε ποια φάση της ζωής του βρίσκεται, οικειοποιείται και «μεταφράζει» ένα τραγούδι με τον δικό του τρόπο. Θεωρώ, όμως, τον έρωτα, την αγάπη και την τρυφερότητα αλληλένδετα με την ύπαρξή μας, καθώς αυτά ή η απώλειά τους καθορίζουν μεγάλο μέρος του εαυτού μας. Σε μεταμορφώνουν, αν τα αποδεχτείς και τους αφεθείς…
Θα έλεγες ότι η κυρίαρχη διάθεση στον δίσκο είναι απλώς μια αληθινή ευαισθησία ή ίσως ένας κατά κάποιον τρόπο «κρυμμένος» ρομαντισμός;
Ο ρομαντισμός πιστεύω πηγάζει από την ευαισθησία και από την ανάγκη έκφρασης μιας αλήθειας που στέκεται στην κυριαρχία της λογικής. Οτιδήποτε έγραψα ήταν αποτέλεσμα αυτών που αισθανόμουν και βίωνα. Δεν το σκεφτόμουν, αλλά ούτε και το πίεζα. Όταν είχα την ανάγκη να εκφράσω αυτά που ένιωθα, έπαιζα κιθάρα. Είναι ένας ταυτόχρονα ευαίσθητος και ρομαντικός δίσκος για τα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα.
Το ονειρικό στοιχείο είναι σημαντικό για σένα τόσο στο γράψιμο όσο και στην εκτέλεση/ηχογράφηση των τραγουδιών σου;
Για να πω την αλήθεια, δεν το έχω σκεφτεί. Κατά μεγάλο βαθμό βρίσκεται εκεί και βγαίνει αβίαστα λόγω της φύσης της θεματολογίας του δίσκου.
Εστω και μόνο για τις ζωντανές εμφανίσεις οι 33 Lovers θα γίνουν κάποια στιγμή συγκρότημα ή θα παραμείνουν ένα αποκλειστικά προσωπικό project σου;
Οι 33 Lovers βρίσκονται ήδη στο στούντιο κάνοντας πρόβες, καθώς προετοιμάζονται για την παρθενική εμφάνισή τους, που θα πραγματοποιηθεί σε λίγο καιρό και ταυτόχρονα θα είναι η παρουσίαση του δίσκου.
Υπάρχει κάποιος/α ερμηνευτής/ια που να ήθελες να κάνεις ντουέτο μαζί του σε ένα τραγούδι των 33 Lovers, όπως έκανες με αρκετούς/ές στο single που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του album;
Εφόσον υπάρξει αυτή η επιθυμία, θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά, ίσως και σε ένα ντουέτο. Ήταν πολύ όμορφη η εμπειρία του «Angels yearn». Ήταν η πρώτη φορά που δημοσιοποίησα την καθαρά προσωπική πια μουσική μου, με καλούς/ές φίλους/ες μουσικούς να με υποστηρίζουν έμπρακτα.
Και τα προσεχή σχέδιά σου; Θα συνεχίσεις στην ίδια κατεύθυνση, υπάρχουν ήδη κάποια τραγούδια για τον επόμενο δίσκο;
Θα συνεχίσω έτσι όπως επιτάσσει η εσωτερική ανάγκη μου. Υπάρχουν ήδη κάποια τραγούδια, αλλά προς το παρόν επικεντρώνομαι στην προώθηση του «Ghost flower».
Θα παρακολουθήσουμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον τον Στράτο Κύρη στην εσώτερη πια διαδρομή του με τους 33 Lovers.
