Γνωρίσαμε τον κιθαρίστα Θοδωρή Κότσυφα ως μέλος του εξαίρετου jazz συγκροτήματος (αρχικά κουιντέτου και μετά κουαρτέτου) Next Step και ακολούθησαν πολλές εκλεκτές συνεργασίες του κυρίως στον χώρο της jazz, αλλά όχι μόνο. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πολύ ενδιαφέρον δεύτερο προσωπικό album του «New War Design» (προσεχώς θα διατίθεται και σε κασέτα!) στο οποίο τον πλαισιώνουν ο πιανίστας/κιμπορντίστας Ορέστης Πετράκης και οι ντράμερ Δημήτρης Κλωνής και Θάνος Χατζηαναγνώστου. Είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να γνωρίσουμε καλύτερα τον ίδιο και τη μουσική του.
Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση που σίγουρα στην έχουν κάνει και άλλοι. Οι Next Step υπάρχουν ακόμα ή όχι;
Η αλήθεια είναι πως, λόγω αλλαγών στη ζωή όλων μας, δεν είμαστε τόσο δραστήριοι τα τελευταία χρόνια. Αλλά η ιδέα του γκρουπ υπάρχει ακόμα. Εξακολουθούμε να γράφουμε μουσική με στόχο να ηχογραφηθεί και να παιχτεί ζωντανά. Είναι αδερφική η αγάπη μας, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή.
Αυτός είναι ο δεύτερος προσωπικός δίσκος σου και αρκετά χρόνια μετά τον πρώτο. Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι διαφορές τους, εκτός, φυσικά, από την ωρίμανσή σου ως συνθέτη;
Για εμένα η βασικότερη διαφορά βρίσκεται στο ότι γράφτηκαν σε δύο πολύ διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Ο πρώτος σε μια περίοδο που κοίταζα εντός και ο δεύτερος σε μια περίοδο, αυτή της καραντίνας, που με απασχολούσε το τι συνέβαινε γύρω μου. Μια άλλη διαφορά είναι η προσέγγιση των ενορχηστρώσεων. Στο «New War Design» πιστεύω ότι είναι εμφανές πως έδωσα μεγαλύτερη βάση στην κιθάρα.
Παρότι στο σημείωμά σου στον δίσκο λες ότι ο τίτλος υπό μία έννοια έχει πηγή έμπνευσής τις δύσκολες συνθήκες που εσύ και πολλοί κάνετε μουσική στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, διαισθάνομαι ότι υπάρχει πολλή διάχυτη οργή στη μουσική σου αυτή τη φορά. Έχω δίκιο και, αν ναι, ποιες είναι οι αιτίες της;
Υπήρχαν, νομίζω, σε όλους ανάμεικτα συναισθήματα εκείνη την περίοδο. Ο εγκλεισμός δημιούργησε σκληρές εικόνες τόσο στον περίγυρο όσο και στον εσωτερικό μας κόσμο. Προσπάθησα να το δω σαν παιχνίδι όπου όλα επιτρέπονται. Αυτό είχα ανάγκη. Τα υπόλοιπα, πιστεύω, «μεταφράζονται» ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ανθρώπου.
Παρότι λοιπόν είναι φυσικά ένα instrumental album, θα έλεγες ότι έχει και μια κοινωνική, ίσως ακόμα και πολιτική διάσταση;
Πιστεύω ότι, με κάποιο τρόπο, τα περισσότερα πράγματα που κάνουμε έχουν μια κοινωνική ή/και πολιτική διάσταση. Από την πρόθεση μέχρι και το τελικό αποτέλεσμα και από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους άλλους μέχρι το πώς που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, τη στάση ζωής μας. Σίγουρα μπορεί να κάνω λάθος, έχω κάνει πολλά κατά καιρούς. Αλλά μέχρι να διαμορφώσω τη συγκεκριμένη οπτική, νομίζω ότι απέφευγα τις ευθύνες μου σαν μέρος του συνόλου.
Με την ευκαιρία, ποια είναι συνοπτικά η άποψή σου για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών τον Μάιο και τον Ιούνιο;
Εντυπωσιάστηκα! Άνευ άλλου σχολίου...
Νομίζω ότι αυτή τη φορά λειτούργησες διαφορετικά από ό,τι σε οποιονδήποτε άλλο δίσκο στον οποίο έχεις παίξει. Εκτός, δηλαδή, από κιθάρα παίζεις και μπάσο (ηλεκτρικό και όχι κοντραμπάσο όπως είθισται στην jazz) και, ακόμα πιο παράδοξο, έχεις κάνει και drum programming παρότι παίζουν δύο ντράμερ. Γιατί όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις και οι «νέες» ιδιότητές σου;
Αλήθεια, είχα πολύ ελεύθερο χρόνο και μεγάλη ανάγκη να παίξω, με όλη τη σημασία της λέξης! Επίσης είχα ιδέες στο κεφάλι μου που ήθελα να δοκιμάσω. Ξαφνικά άρχισα να παρατηρώ πόσα πράγματα είχα «ξεχάσει στον δρόμο», οπότε αποφάσισα να μάθω ό,τι χρειαζόμουν. Για εμένα άλλαξαν πολλά και από τότε αλλάζουν συνεχώς. Αλλά ελπίζω όσο μεγαλώνω να έχω και περισσότερη ανάγκη για παιχνίδι.
Εχω την αίσθηση ότι συνθετικά, και πολύ περισσότερο εκτελεστικά, όσον αφορά εσένα τουλάχιστον, ο δίσκος αυτός είναι επηρεασμένος, για να μην πω ότι είναι στη φύση του, πολύ περισσότερο από το rock παρά από την jazz. Συμφωνείς; Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού ήταν το ίδιο εκτεταμένο και έντονο όσο τις προηγούμενες φορές ή όχι;
Η αισθητική είναι σίγουρα πιο «ροκ», αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά, πολλά μέρη τα αντιμετωπίσαμε σαν μικρούς πίνακες. Εμπιστεύτηκα απόλυτα την οπτική των μουσικών με τους οποίους συνεργάστηκα. Ό,τι μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ είναι δικό τους!
Σε ενδιαφέρει αλήθεια αυτή η προσέγγιση jazz και rock που άλλωστε σε πολλές άλλες χώρες συμβαίνει, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, εδώ και πολλά χρόνια;
Με ενδιαφέρει να είμαι όλο και πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου και με όποιους ακούν τη μουσική μου, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Νιώθω ότι είναι δείγμα σεβασμού τόσο προς τους άλλους όσο και προς εμένα τον ίδιο.
Αν έπρεπε να αναφέρεις τρεις κιθαρίστες που όχι απλά σε επηρέασαν αλλά αναγνωρίζεις ότι διαμόρφωσαν το ύφος και το στιλ σου, ποιοι θα ήταν και με ποιο τρόπο καθένας;
Rory Gallagher, ήταν ο πρώτος ήχος ηλεκτρικής κιθάρας που με έκανε να ανατριχιάσω. Kurt Rosenwinkel, ήταν ο δεύτερος ήχος ηλεκτρικής κιθάρας που με έκανε να ανατριχιάσω. Allan Holdsworth, απλά τον σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Και ποια είναι τα προσεχή σχέδιά σου, άμεσα και ίσως και λίγο πιο μακροπρόθεσμα;
Προς το παρόν γράφω μουσική για δύο σχήματα με τα οποία παίζω στη Θεσσαλονίκη, όπου κατοικώ και εργάζομαι φέτος. Μακροπρόθεσμα προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και περιμένω να δω τι άλλο θα φέρει η ζωή.
Η ιδανική προσέγγιση για έναν δημιουργό ώστε να επιτρέπει στον εαυτό του να εκπλήσσεται και άρα να παραμένει πάντα ενδιαφέρων.
