Σπάνια μπαίνω στη διαδικασία να ζυγιάσω τις θεατρικές παραστάσεις που βλέπω. Εκτός του τεράστιου υλικού που έχω να διαχειριστώ η ιδέα του μετρήσιμου και του συγκριτικού είναι κάτι που δεν πιστεύω και δεν με αφορά.
Μία θεατρική χρονιά δεν είναι αγώνας δρόμου κι ευτυχώς τα τελευταία χρόνια οι καλές παραγωγές αυγατίζουν κι ας θέλουν κάποιοι να γκρινιάζουν.
Είχα την τύχη να δω πρώτη την παράσταση “…Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα η Ομάδα Gaff μοιράστηκε μαζί μου μία από τις πρόβες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η σκηνοθέτρια Σοφία Καραγιάννη καταθέτει μία καλοδουλεμένη και άρτια δουλειά. Η βραβευμένη «Πανούκλα» ήταν συνεχώς sold out και είμαι σίγουρη πως θα συνέχιζε ακόμα αν παιζόταν. Κάπου εδώ να αναφέρω τη δυσαρέσκεια μου στο γεγονός πως η Ομάδα Gaff έμεινε για ακόμη μία φορά εκτός των επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟΑ.
Η μεταφορά του αυτοβιογραφικού πεζογραφήματος “…Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” είναι ίσως από τις πιο δυνατές στιγμές του ελληνικού θεάτρου τα τελευταία χρόνια. Η Σοφία Καραγιάννη με σεβασμό και χωρίς να φοβηθεί την ιστορία του Χρόνη Μίσσιου και ό,τι αυτή σέρνει μαζί της ζωντάνεψε, επικοινώνησε, μετατόπισε το βάρος ενός κειμένου που κρύβει αλήθειες θεριά.
Το να σταθείς στο πλάι του Χρόνη Μίσσιου και να αναμετρηθείς δραματουργικά και σκηνοθετικά μαζί του είναι ένας μικρός άθλος. Η Σοφία Καραγιάννη βούτηξε στο ναρκοπέδιο του, περπάτησε μαζί του και μοιράστηκε τις αλήθειες του.
Η αφήγηση της ακολουθεί κυκλική ροή αποφεύγοντας κάθε ρεαλισμό όπως και οι ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών του έργου. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο Δημήτρης Μαμιός, ο Κωνσταντίνος Πασσάς και ο Γιάννης Μάνθος με περίσσεια σκηνικά αποθέματα ζωντανεύουν τα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά γεγονότα κουβαλώντας το βίωμα του συγγραφέα.
Είναι ευλογία για το θέατρο τέτοιες δουλειές και πολύ σωστά το “…Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” θα συνεχίσει τις παραστάσεις από τις 25 Σεπτεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Σύγχρονο Θέατρο.
Κι όπως μου είχε πει, περίπου πριν ένα χρόνο, η Σοφία Καραγιάννη «Γιατί τώρα αυτό το έργο; Αν όχι τώρα τότε πότε; Κοίτα γύρω σου. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που όλα έχουν διαλυθεί. Σκάνδαλα, διαφθορά, βρώμα και αδικία. Αντί να κάτσουμε και να βρούμε κοινή γλώσσα -με όλες τις διαφορές μας- τρωγόμαστε. Σαν να μην θέλουμε να βγούμε από αυτή τη κατάσταση. Ζούμε σε πολύ άσχημες και πονηρές εποχές και εμείς κοιτάμε ποιος είναι περισσότερο αριστερός. Δεν την χωρά ο νους μου τόση αδικία. Και ο Μίσσιος για αυτό φωνάζει, για δικαιοσύνη».
