Παρότι είσαι ήδη αρκετά χρόνια στον χώρο και έχεις γράψει και κυκλοφορήσει μεμονωμένα τραγούδια, αυτό είναι το πρώτο album σου. Γιατί όχι νωρίτερα;
Από το 2012, όταν επέστρεψα από την Αμερική, μέχρι το 2019 που ένιωσα ότι θέλω να επικεντρωθώ στην κυκλοφορία του δικού μου υλικού έκανα παραγωγές και έπαιζα ως session μουσικός, αλλά από μικρός έγραφα πολύ και γι’ αυτό έχω έτοιμο τόσο υλικό. Επίσης, σίγουρα καθετί θέλει τον χρόνο και το μεράκι του.
Είναι κάτι σαν μουσικό ημερολόγιο των κυριότερων γεγονότων τής μέχρι τώρα ζωής σου ή κάνω λάθος; Ο τίτλος είναι η λέξη άλμπουμ αλλά με το χέρι ενός παιδιού που δεν γνωρίζει ακόμα να γράφει καλά, έτσι δεν είναι;
Θα έλεγα των γεγονότων που μου άφησαν κάτι βαθύ. Σαν φωτογραφίες, αλλά φτιαγμένες από ήχο. Μουσικές φωτογραφίες... Αλμπού αποκαλεί η γιαγιά μου, που είναι από τη Ρόδο, τα φωτογραφικά άλμπουμ. Ήθελα να διατηρήσω την παιδικότητα και την αλήθεια σε αυτά τα τραγούδια.
Ακόμα και τις δυσάρεστες ή ίσως και τραυματικές εμπειρίες σου τις δίνεις με έναν όχι απαραίτητα χαρούμενο, αλλά πάντως θετικό τρόπο. Αυτό είναι πλευρά της προσωπικότητάς σου;
Τα τραγούδια του δίσκου συνδέονται με προσωπικά μου βιώματα. Ναι, θα έλεγα πως μου βγαίνει αυθόρμητα το να μετατρέπω τον πόνο σε δημιουργία, η οποία από μόνη της με γεμίζει.
Το να παίζεις τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα όργανα στις παραγωγές σου οφείλεται σε λόγους ευκολίας και ταχύτητας ή έτσι ελέγχεις περισσότερο το αποτέλεσμα;
Απενοχοποιημένα ναι και στα δύο, με παρονομαστή πως κάνω αυτό που μου λέει το ένστικτό μου. Μου αρέσει τόσο η συνεργασία όσο και η μοναχικότητα. Βιώνω την έκφραση ολιστικά, ψάχνομαι, ασχολούμαι, αναμειγνύομαι και μελετώ τα πάντα.
Λειτουργείς διαφορετικά ως παραγωγός άλλων και των δικών σου τραγουδιών και, αν ναι, με ποιο τρόπο;
Είμαι πολύ αναλυτικός και βάζω μεγάλη αγάπη χρόνο και ενδιαφέρον και στις δύο περιπτώσεις. Απλώς όταν παράγω τα δικά μου τραγούδια, «ψυχαναλύω» εμένα αντί για εκείνον ή εκείνη που συνεργάζομαι.
Είσαι τόσο «αυστηρός» όταν ηχογραφείς τον εαυτό σου ως ερμηνευτή όσο όταν ηχογραφείς άλλους ή άλλες;
Ναι. Αλλά περνάω πολύ καλά σε αυτή τη διαδικασία και μου αρέσει πολύ. Γενικά έχω έντονη θέληση για να καταθέτω το «κάτι παραπάνω» και να εξελίσσομαι.
Ποιες από τις παραγωγές σου για άλλους/ες θα ξεχώριζες γιατί έχουν περισσότερο το προσωπικό «άγγιγμά» σου;
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναμειγνύομαι σε βάθος σε όλα τα projects, αλλά, για να απαντήσω, πριν από όλα ο δίσκος του Άγγελου Λαμπρόπουλου «Ερινύες» όπου συνεργάστηκα ως παραγωγός και ενορχηστρωτής με τους Θάνο Μικρούτσικο και Παντελή Θαλασσινό. Οι παραγωγές των Pocket Culture Orchestra, δηλαδή του Dermont, όπως είναι πια το όνομα που χρησιμοποιεί, ο οποίος έγραψε και το single μου «Sorry». Το πρόσφατο EP «Εκφάνσεις» της Emily Lybe (Έμιλυ Λυμπεροπούλου), η οποία μου είπε χαρακτηριστικά «κάνε ό,τι θες» και αυτό έκανα! Επιπλέον παραγωγές στις οποίες έχω αναμειχθεί σε επίπεδο editing, mixing, mastering ή/και ως μουσικός όπως οι «Κούπες» της Μαρίνας Σάττι και οι διασκευές που έκανα για την Πέννυ Μπαλτατζή στον Δίεση FM ή διασκευή του τραγουδιού των Artic Monkeys «Do I Wanna Know» για την Katerine Duska. Τέλος, ο δίσκος του heavy metal συγκροτήματος Crimson Fire «Fireborn» το 2016, στον οποίο ήμουν παραγωγός.
Οι επιρροές σου είναι κατά κύριο λόγο από την ξένη μουσική και λιγότερο έως και καθόλου από την ελληνική; Ποιοι/ες θα έλεγες ότι σε έχουν ουσιαστικά επηρεάσει;
Οχι, για να είμαι ειλικρινής. Ανεξάρτητα από τον ήχο που θα ακούσεις στο «Αλμπού», ακούω όσο πιο πολλή μουσική μπορώ καθημερινά, πέρα από σύνορα και στιλ. Μου αρέσει η μουσική με σεβασμό στο time, στη μελωδία, στο κούρδισμα και στη συνύπαρξη των στοιχείων, από όπου και αν προέρχονται. Ενδεικτικά θα ανέφερα από τις επιρροές μου τους Max Martin, Jeff Beck, Γιάννη Σπάθα, Sting, Coldplay και Δραμαμίνη.
Τοποθετείς τον εαυτό σου στην ποπ, με την ευρύτερη έννοιά της;
Ναι, συγκεκριμένα alternative pop με την ευρύτερη έννοιά της. Σίγουρα θα ήθελα να ακουστούν τα τραγούδια μου από πολύ κόσμο, αλλά περισσότερο θα ήθελα να κάνουν ακόμη και λίγους ανθρώπους να νιώσουν πως κάτι πάει παρακάτω στη δική τους ζωή.
Πώς προέκυψαν οι συμμετοχές του Μανώλη Φάμελλου και της Ελένης Τσαλιγοπούλου και γιατί τις ήθελες;
Απλώς έτυχε, κάπως θα έλεγα το έφεραν οι συγκυρίες και στις δύο περιπτώσεις. Με την Ελένη βρεθήκαμε στο στούντιο όπου έκανε πρόβες και σε μία από αυτές της έφερα ένα τραγούδι που είχα γράψει το 2012, καθώς κάτι μου έλεγε πως θα της ταίριαζε και τη ρώτησα αν θέλει να το ερμηνεύσει. Στο πρώτο άκουσμα άρχισε να το μαθαίνει και να το σιγοτραγουδάει και όταν τελείωσε, μου είπε πολύ χαλαρά «θα το πω». Μεγάλη τιμή για εμένα... Με τον Μανώλη είχαμε γνωριστεί στην David Bowie Tribute Band, στην οποία συμμετείχαμε και οι δύο. Βρήκα το θάρρος και του το πρότεινα και ήταν πολύ θετικός. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει και ερμηνεύει ο Μανώλης.
Ποιο ή ποια από τα τραγούδια του δίσκου είναι τα πιο αγαπημένα σου και γιατί;
«Η Ευχή», που έγραψα μετά από ένα όνειρο που είδα όταν έχασα την μητέρα μου - με επισκέφθηκε στον ύπνο μου και αμέσως ξύπνησα και το έγραψα. Η «Βεντάλια» - ξύπνησα στις 6 το πρωί και το έγραψα με μισάνοιχτα μάτια δίπλα στην αγαπημένη μου. Τέλος, η «Θάλασσα» γιατί εμπεριέχει την αγάπη, την αισιοδοξία και την αποφασιστικότητα για μια πορεία προς το δικό μου φως και συνδέεται με τον άνθρωπο που ήταν πηγή έμπνευσης για εμένα και θέλω να είναι μαζί μου.
Και τα μελλοντικά προσωπικά σχέδιά σου;
Θα ήθελα να ανοιχτώ περισσότερο στο κοινό και να επικοινωνήσω τα τραγούδια μου. Έχω ήδη υλικό για τα επόμενα δισκογραφικά βήματα μου και δουλεύω πάνω σε αυτό.
Σεμνός, προσεχτικός και μετρημένος, αλλά ταυτόχρονα αποφασιστικός στα δημιουργικά θέματα, ο Μάριος Λαζ Ιωαννίδης βρίσκεται στον σωστό δρόμο για ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον.
