Μια μοντέρνα «Κάρμεν» με τον δημοφιλή Πολ Μέσκαλ από τη σκηνοθέτρια του «Dalida», ένα μητρικό ταξίδι στην αυτογνωσία, μια καταραμένη ιστορία στο ταραγμένο πολιτικά Βουκουρέστι του 1972 και αφόρητα πληκτική βία από τους «Αναλώσιμους», με τον Στέιθαμ να αναλαμβάνει τα ηνία από τους παλαίμαχους του είδους
Μια μεταμοντέρνα όπερα, με τη Ρόσι ντε Πάλμα να κλέβει την παράσταση
Kάρμεν (Carmen) **1/2
Σκηνοθεσία: Μπενζαμίν Μιλπιέ
Πρωταγωνιστούν: Μελίσα Μπαρέρα, Πολ Μέσκαλ, Ρόσι ντε Πάλμα
Μια νεαρή περήφανη χορεύτρια του φλαμένκο αφήνει πίσω την οικογένειά της και τον τόπο που ζούσε προκειμένου να γλιτώσει από τα νύχια ενός βίαιου μεξικανικού καρτέλ. Όταν θα περάσει τα σύνορα, θα καταλάβει ότι δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να βρει καταφύγιο σε ένα νυχτερινό κέντρο στην Καλιφόρνια, που τυχαίνει να ανήκει στη νονά της. Όμως θα πέσει αιχμάλωτη ενός αδίστακτου φύλακα που θα προσπαθήσει να τη σκοτώσει. Ένας συνάδελφός του θα αντιδράσει στη βία στην οποία θα γίνει μάρτυρας και, αφού τη σώσει, θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει με το σχέδιο διαφυγής.
Ο Νίκολας Μπρίτελ υπογράφει τη μουσική σε αυτή τη νέα εκδοχή της «Κάρμεν», αλλά πολύ δύσκολα μπορεί να αναπληρωθεί η απουσία της μουσικής του Μπιζέ. Η νέα μουσική επένδυση προσδίδει μια απτή εσωτερικότητα στη γλώσσα του σώματος μεταξύ των δυο ηρώων, ειδικά καθώς ψηλαφίζουν ο ένας τον άλλον - ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο οργανώνονται για το φορτηγό που κλέβουν αποτελεί ένα είδος χορού. Ο σκηνοθέτης Προσπέρ Μιλπιέ επιχειρεί κάτι τολμηρό στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά: να διασκευάσει την όπερα του Μπιζέ με τρόπο εξερευνητικό, προσπαθώντας να αποδομήσει τα χαρακτηριστικά του έργου, ώστε να το επανασυνθέσει μέσα από μια ολόφρεσκη οπτική. Παρόλο που η δική του «Κάρμεν» μπορεί να μην περιέχει πολλές γεωγραφικές λεπτομέρειες, ο Μιλπιέ σίγουρα προσδίδει στον κόσμο της ταινίας μια ξεχωριστή (αν και αποπροσανατολιστική) γεωγραφική αίσθηση του τόπου. Το όραμά του για τα νότια σύνορα της Αμερικής το μεταφράζει ως μια ερημιά γεμάτη μυστικιστικά σύμβολα και μικρούς θύλακες σωτηρίας. Οι προβολείς είναι φωτεινοί, οι νύχτες σκοτεινές και οι δρόμοι γεμάτοι μυστηριώδεις ξένους. Από έναν αλτρουιστή ταξιτζή μέχρι έναν διαιτητή πυγμαχίας με βαριά φωνή, κάθε νέος χαρακτήρας που συναντούν οι όμορφοι φυγάδες μας μοιάζει εξωπραγματικός. Παρά το συμβάν, η «Κάρμεν» αποκτά ενδιαφέρον όταν βλέπουμε τη Ρόσι ντε Πάλμα στο απόκοσμο κλαμπ για drag queens και όταν η πρωταγωνίστρια Μελίσα Μπαρέρα κουβαλάει την τραγικότητα του μελοδράματος με τη θελκτική πόζα της.
Ένα μητρικό ταξίδι προς την αυτογνωσία
Το Βιβλίο των Θαυμάτων (Book of Wonders) **1/2
Σκηνοθεσία: Λίσα Αζουέλος
Πρωταγωνιστούν: Αλεξαντρά Λαμί, Μίριελ Ρόμπιν, Ουγκό Κουεστέλ
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα μιας μητέρας που είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τον γιο της να ξυπνήσει από το κώμα στο οποίο έχει πέσει. Μετά το ατύχημα του Λουί, η μητέρα του Θέλμα αποφασίζει να υλοποιήσει για χάρη του τα «10 πράγματα που πρέπει να γίνουν πριν από το τέλος του κόσμου», όπως τα είχε καταγράψει ο μικρός στο ημερολόγιό του. Ακούγοντας αυτές τις περιπέτειες, ο Λουί θα δει πόσο όμορφη είναι η ζωή και ίσως παλέψει να επιστρέψει από το κρεβάτι όπου είναι καθηλωμένος. Εκπληρώνοντας τα όνειρα ενός εφήβου στην ηλικία των 40 ετών, η Θέλμα θα βιώσει με τη σειρά της μια δική της υπαρξιακή αναγέννηση. Θα περάσει τον χρόνο της ταξιδεύοντας, προκειμένου να εκπληρώσει τις επιθυμίες του Λουί, του μικρού της γιου που είχε σημειώσει, μεταξύ άλλων, να πάρει αυτόγραφο από έναν διάσημο δημιουργό manga, να κολυμπήσει με τις φάλαινες, να ζητήσει συγγνώμη από μια συμμαθήτριά του και να συναντήσει τον πατέρα του που δεν έτυχε να γνωρίσει. Η πρωταγωνίστρια Αλεξαντρά Λαμί θα ενσαρκώσει αυτό το ταξίδι με πειθώ και θα ισορροπήσει με χάρη ανάμεσα στο δακρύβρεχτο και στο υπαρξιακό. Τη συνοδεύει η Μίριελ Ρόμπιν στον ρόλο της μητέρας της, με την οποία αλληλοεπιδρά όμορφα στις δραματικές στιγμές.
Το «Βιβλίο των Θαυμάτων» του 2023 είναι ένα ώριμο αντίδοτο σε εκείνες τις διδακτικές κωμωδίες που άνθιζαν τη δεκαετία του ’80, όπου ένας μεγάλος έμπαινε στο σώμα ενός νεότερου και έβλεπε τον κόσμο αλλιώς. Η Λίσα Αζουέλος πίσω από την κάμερα αποφεύγει τα πολλά κλισέ και αφήνει χώρο να ανθίσει αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπο του θεατή, όταν βλέπει μια τίμια ιστορία που δεν τον υποτιμά και τον γεμίζει τρυφερότητα.
Η νεανική ελευθερία απέναντι στην κρατική καταστολή
Ράδιο Μέτρονομ (Metronom) ***
Σκηνοθεσία: Αλεξάντρου Μπλεκ
Πρωταγωνιστούν: Μάρα Μπουγκάριν, Βλαντ Ιβάνοφ, Αλίνα Μπερζουντεάνου
Βρισκόμαστε στο Βουκουρέστι το 1972. Η δεκαεπτάχρονη Άνα διασκεδάζει με τις φίλες της και πάνω στο γλέντι αποφασίζουν να στείλουν ένα γράμμα στο Metronom, το μουσικό πρόγραμμα που μεταδίδει το Radio Free Europe παράνομα στη Ρουμανία. Τότε έρχεται να τη συλλάβει η Σεκουριτάτε, η μυστική αστυνομία του Τσαουσέσκου. Αναπάντεχο δράμα κοινωνικής διαμαρτυρίας, που ανασύρει τις σκληρές μνήμες της καθημερινής καταστολής και της αυταρχικότητας του καθεστώτος.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλεξάντρου Μπλεκ απέσπασε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών και αφηγείται μια απόδραση από το ασφυκτικό Βουκουρέστι με όχημα έναν πειρατικό ραδιοσταθμό που εκπέμπει τραγούδια τα οποία ακούγονται στη Δύση και στις πιο ελεύθερες χώρες της Ευρώπης. Η ανέμελη εφηβεία και τα νεανικά όνειρα για μια καλύτερη ζωή συνθλίβονται κάτω από το αυταρχικό κράτος, τον κοινωνικό συντηρητισμό, τον χαφιεδισμό της γειτονιάς και την πολιτιστική λογοκρισία. Η αυτοσυγκράτηση της κινηματογράφησης για υπερβολές είναι ευπρόσδεκτη, ειδικά στο πιο ακανθώδες και πιο φορτισμένο δεύτερο μισό της ταινίας. Δεν πρόκειται με άλλα λόγια για ένα δράμα αιχμηρό, αλλά για μια ιστορία που αφήνει την εσωτερική ένταση να αμβλυνθεί αθόρυβα και να σε κάνει να νιώσεις πως η μοίρα μιας ολόκληρης κοινωνίας μοιάζει να κρέμεται από την αποφασιστικότητα της Άνα. Αυτό που ξεκινά ως μια ιστορία για τον πόνο της πρώτης αγάπης καταλήγει σε έναν σκληρότερο σπαραγμό: αυτόν που βιώνουν όσοι προδόθηκαν από την κοινωνία που γεννήθηκαν και στερήθηκαν τα ατομικά τους δικαιώματα. Επιπλέον, υπογραμμίζει τους αόρατους συμβιβασμούς πάνω στους οποίους μπορεί να οικοδομηθεί μια εθνική κουλτούρα καχυποψίας, προδοσίας και αμοιβαίας δυσπιστίας.
Το «Metronom» είναι ένας ευφυής φόρος τιμής σε αυτή την καταδικασμένη γενιά της Ρουμανίας και στη νεολαία κάθε χώρας που στερήθηκε τις χαρές και τις ευκαιρίες της ενηλικίωσης.
Σκληροτράχηλη βία για το κοινό του Τζέισον Στέιθαμ
Οι Αναλώσιμοι 4 (The Expendables 4) 1/2
Σκηνοθεσία: Σκοτ Γουό
Πρωταγωνιστούν: Τζέισον Στέιθαμ, Μέγκαν Φοξ, Άντι Γκαρσία, Σιλβέστερ Σταλόνε
Οι σκληροί και βίαιοι άντρες που απαρτίζουν την ομάδα κρούσης των «Αναλώσιμων» τα βάζουν με έναν έμπορο όπλων που έχει από πίσω του έναν ισχυρό ιδιωτικό στρατό και είναι επικίνδυνος για μια παγκόσμια καταστροφή.
Με την πρώτη ταινία της σειράς ο Σιλβέστερ Σταλόνε είχε την ιδέα να απαντήσει στη μαζική κουλτούρα των «Avengers» και των υπερηρώων που πετάνε φορώντας στολές με μια old school πρόταση, όπου οι σκληροί action heroes του παρελθόντος θα μαζεύονταν σε μια ομάδα που θα συμβόλιζε την ανθρώπινη απάντηση στη CGI χορογραφημένη βία της Marvel. Η ιδέα ήταν γοητευτική στα χαρτιά, αλλά οι ταινίες που προέκυψαν ήταν κάκιστες από κάθε άποψη. Μάλιστα, δεν είχαν καν τη γοητεία των b movies με τους σκληρούς αρσενικούς ήρωες (όπως ο Σιγκάλ και ο Βαν Νταμ), που δοξάστηκαν στα video club του ’80 και του ’90. Οι τρεις πρώτες ταινίες ήταν άψυχες, ανέμπνευστες και η κακοτεχνία τους δεν άφηνε περιθώριο να χαρακτηριστούν καν ένοχες απολαύσεις.
Στο τέταρτο μέρος τα πράγματα πάνε ακόμα περισσότερο προς το χειρότερο, καθώς ο Σταλόνε και οι υπόλοιποι της σκληροτράχηλης παρέας κάνουν πίσω και παραχωρούν όλη την ταινία στον Στέιθαμ. Η νέα προσθήκη των «Αναλώσιμων» θα όφειλε να λογίζεται ως spin off, όπως ήταν το «Hobbs & Shaw» (πάλι με τον Στέιθαμ) για τη σειρά των «Fast & Furious». Φαντάζομαι ότι οι δικηγόροι, οι ατζέντηδες και οι διαφημιστές της εταιρείας παραγωγής έκριναν πως αν η ταινία λανσαρόταν ως το τέταρτο μέρος της σειράς, θα έφερνε περισσότερες εισπράξεις, συγκριτικά με ένα spin off, καθώς ο χαρακτήρας του Στέιθαμ από μόνος του δεν έχει εκτόπισμα - σε αντίθεση με το «Hobbs & Shaw» που θα μπέρδευε τους θεατές αν προβαλλόταν ως «Fast & Furious 8».
Εάν αναρωτιέστε τι μας ενδιαφέρουν εμάς τα παραπάνω, έχετε δίκιο. Είναι αχρείαστες πληροφορίες, όσο αχρείαστη είναι άλλη μια ταινία macho παροξυσμού, όπου ο Στέιθαμ πυροβολεί εκατοντάδες άτομα εξ επαφής για δυο κουραστικές ώρες.
