O αγαπητός μας Πάκο Iγνάσιο Tάιμπο II, ο πιο γνωστός ίσως νουαρίστας της Λατινικής Αμερικής, συγγραφέας και ιστορικός, μα πάνω απ’ όλα πολιτικός ακτιβιστής. Αυτός που ανέδειξε τη μαύρη λογοτεχνία της ηπείρου του από τα τέλη του ’60 και μετά καθιερώνοντας μια αφήγηση συναρπαστική, περιπετειώδη, που βρίθει ιστορικών, πολιτιστικών, τοπογραφικών και γαστρονομικών στοιχείων. Ούτως, χρησιμοποιεί τη βασική ίντριγκα, ενίοτε ενός φόνου, για να ανοίξει το κάδρο στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Είναι ο σουρεαλισμός, το απίστευτο χιούμορ, η αισιοδοξία που όσο περνάνε τα χρόνια υποχωρεί μπροστά στη μελαγχολία και φυσικά η κάθαρση με διάφορους τρόπους στις ιστορίες του.
Οπως εδώ, στο «Αντίο Μαδρίτη» (εκδόσεις Άγρα), σε εξαιρετική όπως πάντα μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, στην τελευταία, κατά τον Τάιμπο, υπόθεση του μονόφθαλμου και ανεξάρτητου ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν. Όπου μια ημέρα του τηλεφωνεί ο φίλος του Χούστο Βάσκο -υπαρκτό πρόσωπο, συγγραφέας, αλλά εδώ υποδιευθυντής του Εθνικού Μουσείου Ανθρωπολογίας του Μεξικού- και λίγο πολύ του ζητά να ταξιδέψει στη Μαδρίτη να παραδώσει ένα μήνυμα στη «Μαύρη Χήρα», την παρακμιακή συμπατριώτισσά του, αοιδό λαϊκών τραγουδιών, των «ραντσέρας», «πρώην ερωμένη ενός πρώην Προέδρου του Μεξικού». Σε αυτό προειδοποιεί την κυρία να μην τολμήσει να πουλήσει σε κανέναν τον εμβληματικό χρυσό θώρακα του Μοκτεσούμα, που εκτίθετο στο μουσείο της Πόλης του Μεξικού και τον απέκτησε παράνομα.
Παρά τις αντιρρήσεις του, ο Σάυν πετά στην Ισπανία και δη στην πρωτεύουσά της για να μας μεταφέρει ως άλλος κοινωνιολογικός ξεναγός την κουλτούρα της, τις γεύσεις, τις συνοικίες, τα τραγούδια ή τους χορούς της. Ακόμη, τις γλωσσικές διαφορές ή τα τρία αντί για τέσσερα μαρμάρινα λιοντάρια σε ένα πασίγνωστο άγαλμα. Συγκρίνει τη σύγχρονη Μαδρίτη με εκείνη της μνήμης των γονιών του και φυσικά τη βρίσκει τρομερά αλλαγμένη, με τις ορδές των τουριστών να κατακλύζουν τα πάντα. Παράλληλα, καθώς εξελίσσεται ένα εντελώς α λα Τάιμπο σουρεαλιστικό πινγκ πονγκ ανάμεσα στον φίλο του Βάσκο στο Μεξικό, στη «Μαύρη Χήρα» και στον συνεργάτη της Μανολέτε, ο Σάυν μαθαίνει πολλά για τον ευυπόληπτο κόσμο των εικαστικών και πώς τα διάφορα σπουδαία έργα τέχνης αντιγράφονται από κυκλώματα για να πουληθούν πανάκριβα. Η νουβέλα χωρίζεται σε 36 μικρά κεφάλαια με χαρακτηριστικούς τίτλους («Πάει ο ύπνος», «Τους έχω χεσμένους», «Ένα ζευγάρι χαζοβαλέδες» κ.ά.), πέντε εκ των οποίων αφιερώνει σε κάποια κοπέλα από τον Καναδά που αποπειράται να αυτοκτονήσει, αλλά διαφεύγει τον κίνδυνο. Επίσης, όπλα του ανεξάρτητου ντετέκτιβ αποτελούν ένα πιρούνι, ένα σφυρί και μια τράπουλα με την οποία παίζεται η παρτίδα πόκερ για το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Το φινάλε διά χειρός Πάκο είναι ξεκαρδιστικό και ανατρεπτικό ταυτόχρονα σ’ αυτό το τελευταίο επεισόδιο του θλιμμένου Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν…
ΥΓ.: …αν και στο προλογικό του σημείωμα ο Τάιμπο διατείνεται ότι «μου έχουν μείνει μισή σχεδόν ντουζίνα μυθιστορήματα μέχρι εγώ κι αυτός να γίνουμε στάχτες»
Info
Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ
«Αντίο Μαδρίτη»
Εκδόσεις Άγρα
Σελίδες: 136
Τιμή: 7 ευρώ
