Οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν πάρει τη σκυτάλη και ο Ιούνιος ξεκινά με αδικαιολόγητα μεγάλο αριθμό νέων κυκλοφοριών. Οι εταιρείες διανομής βιάζονται να ρίξουν στη μάχη πολλές ταινίες και μερικές από αυτές θα εξουδετερωθούν από τη στιγμή που αφορούν παρόμοιο κοινό. Αυτή η στρατηγική σε συνδυασμό με τον άστατο καιρό μπορεί να οδηγήσει σε κακά αποτελέσματα για το box office
Δράμα γύρω από απροσπέλαστα οικογενειακά πάθη
Αγάπη και μίσος (Brother and sister) **
Σκηνοθεσία: Αρνό Ντεπλεσάν
Πρωταγωνιστούν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Μελβίλ Πουπό, Γκολσιφτέ Φαραχανί
Η Αλίς είναι ηθοποιός και ο αδερφός της Λουί είναι δάσκαλος. Έχουν να συναντηθούν είκοσι χρόνια και πλέον μεταξύ τους υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα. Μετά από ένα αυτοκινητικό ατύχημα των γονιών τους τα δύο αδέρφια θα αναγκαστούν να έρθουν κοντά.
Ο έμπειρος σκηνοθέτης Αρνό Ντεπλεσάν ποντάρει στον φορτισμένο συναισθηματικά διάλογο για να εξετάσει την εσωτερική τραγωδία των ηρώων. Η καταπιεσμένη οργή και τα απωθημένα των ανθρώπων ξεδιπλώνονται μέσα από μακροσκελείς και έντονους διαλόγους. Ο Ντεπλεσάν έχει την τύχη να διαθέτει τη Μαριόν Κοτιγιάρ σε μεγάλη φόρμα. Η Γαλλίδα ηθοποιός βάζει όλες τις δυνάμεις της και χαρίζει αξιοπιστία στο σύνολο χάρη στο υγρό βλέμμα της και στον τρόπο που επικοινωνεί κάθε λέξη του διαλόγου. Το ίδιο πετυχαίνει και ο Μελβίλ Πουπό, ο οποίος αποτυπώνει στο πρόσωπό του την πικρή αντιπαλότητα πολλών ετών. Ο απύθμενος πόνος του ξαφνικού θανάτου αντιπαραβάλλεται με την τοξική σχέση των αδελφών και ο σκηνοθέτης δεν χάνει ευκαιρία να τονίσει τη θλίψη που βιώνουν οι πρωταγωνιστές του.
Το δακρύβρεχτο φιλμ χρειαζόταν ένα πιο ολοκληρωμένο τελευταίο μέρος, καθώς το τέλος μοιάζει λίγο επιπόλαιο και όχι όσο λυρικό θα ήθελε. Και δυστυχώς μια δραματική σκηνή με την Κοτιγιάρ σε ένα φαρμακείο, που κοπιάρει μια αντίστοιχη της Τζούλιαν Μουρ στη «Μανόλια», θα κοστίσει ένα ολόκληρο αστεράκι στην αξιολόγηση.
Φρέσκια κωμωδία, κομμένη και ραμμένη για θερινό κινηματογράφο
To έγκλημά μου (Mon crime) ***
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Πρωταγωνιστούν: Nάντια Τερέσκιεβιτς, Ρεμπέκα Μαρντέρ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Φαμπρίς Λουκινί
Μια υποσχόμενη, μα άφραγκη ηθοποιός θα βρεθεί ξαφνικά κατηγορούμενη για τον φόνο ενός παραγωγού, καθώς ήταν η τελευταία που τον είδε ζωντανό. Θα προσπαθήσει να δικαιωθεί με τη βοήθεια της καλύτερης της φίλης, μιας άνεργης δικηγόρου.
Για τον ακούραστο Φρανσουά Οζόν αυτή είναι η 17η μεγάλου μήκους ταινία του τα τελευταία 20 χρόνια. Το υφολογικό πανωφόρι που επιλέγει αυτή τη φορά είναι το αστυνομικό νουάρ του ’30. Ο Οζόν εμπνέεται λιγότερο από την αστυνομική λογοτεχνία και περισσότερο από τη σωματική κωμωδία της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Οι ζωηροί διάλογοι των ταινιών του Στάρτζες ή του Λιούμπιτς βρίσκουν εδώ έναν πνευματικό απόγονο που εστιάζει στην άνιση δικαστική μάχη μιας στάρλετ με τα στερεότυπα της πατριαρχίας. Ο Οζόν παίρνει στα σοβαρά τις αναφορές του, όμως ξεχνάει να πάρει στα σοβαρά το σενάριο ή πιο σωστά την ίδια την ιστορία του. Τον σκηνοθέτη τον αφορούν τα καμώματα των συμβολικών ηρώων και παραμελεί την απόπειρα των δύο γυναικών να θολώσουν τα νερά με εφευρετικό τρόπο και να προσπεράσουν τα όρια μεταξύ θεάτρου και πραγματικότητας.
Κομεντί στο κλασικό στιλ βρετανικών παραγωγών του ’90
Ευτυχισμένοι μαζί (What’s love got to do with it) **
Σκηνοθεσία: Σέικαρ Καπούρ
Πρωταγωνιστούν: Λίλι Τζέιμς, Σαζάντ Λατίφ, Έμα Τόμσον
Η Ζόι είναι μια σκηνοθέτρια που αναρωτιέται αν μπορεί να βρει κανείς τον έρωτα μέσα από application γνωριμιών. Ο παιδικός της φίλος Καζ, που είναι από το Πακιστάν, πιστεύει ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει μέσα από προξενιό. Θα γνωρίσει, λοιπόν, μια κοπέλα που επέλεξαν γι’ αυτόν οι γονείς του και θα την παντρευτεί. Η Ζόι θα επιχειρήσει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ που θα μελετά τον κανονισμένο γάμο μεταξύ της πακιστανικής κοινότητας και το πώς αυτή φαίνεται στον δυτικό κόσμο. Υπάρχει μια χαρακτηριστική στιγμή στην ταινία όπου οι ανόητοι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ της πρωταγωνίστριας εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τη «λευκή ματιά» στη σκηνοθεσία. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν πρόκειται για γενικότερη σάτιρα ή αυτοσαρκασμό, καθώς ο σκηνοθέτης Σεκάρ Καπούρ βάζει σε μια σκηνή την (ολοένα ανερχόμενη) Λίλι Τζέιμς να εξηγεί στους μουσουλμάνους χαρακτήρες τι είναι και τι δεν είναι λάθος στους κανονισμένους γάμους.
Αν κάποιος προσπεράσει μερικές τέτοιες άβολες σκηνές, μπορεί και να ανακαλύψει και μια παλιάς κοπής ρομαντική κομεντί κάπου εκεί μέσα. Η Έμα Τόμπσον, πάντως, ως εκκεντρική μαμά της Ζόι άξιζε λίγο μεγαλύτερο ρόλο. Για να μην πω μια ταινία δική της.
Αμερικανική φαρσοκωμωδία για τη διεκδίκηση κληρονομιάς
Επίδοξοι κληρονόμοι (The Estate) *
Σκηνοθεσία: Ντιν Κρεγκ
Πρωταγωνιστούν: Τόνι Κολέτ, Άννα Φάρις, Ντέιβιντ Ντουκόβνι, Κάθλιν Τέρνερ
Δύο αδερφές που η ζωή τους είναι σε τέλμα συνωμοτούν ενάντια στην ετοιμοθάνατη, πλούσια θεία τους με την ελπίδα να καρπωθούν την κληρονομιά της. Φυσικά, δεν είναι οι μόνες στην οικογένεια που έχουν την ίδια ιδέα.
Μια τυπική φαρσοκωμωδία που εξετάζει το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσουν οι άνθρωποι για ένα κομμάτι από την πίτα. Τα χονδροειδή αστεία και τα σεξουαλικά εγκλήματα που ακολουθούν (ναι, σεξουαλικά εγκλήματα) δεν βοηθούν στο να δούμε με καλό μάτι αυτή την αμερικανική κωμωδία, που ξεπετάει χωρίς σεναριακή δομή και χωρίς αιτιώδη συνάφεια την παραφροσύνη και τα νοσηρά καμώματα των χαρακτήρων. Δεν αξίζει τον χρόνο σας, όπως δεν άξιζε και τον χρόνο της Τόνι Κολέτ, η οποία όφειλε να προσπεράσει αυτόν τον μετριότατο ρόλο.
Χειροποίητο δράμα με φυσικότητα στο παίξιμο
Τα άνθη στα άνθη **
Σκηνοθεσία: Γιώργος Αθανασίου
Πρωταγωνιστούν: Σοφία Ιωάννου, Κωνσταντίνος Κώνιος
Ο Κωνσταντίνος ετοιμάζεται να μετακομίσει στο εξωτερικό και την τελευταία του ημέρα στην Αθήνα θα συναντήσει τη Σοφία σε ένα πάρκο. Τα δυο παιδιά θα περπατήσουν, θα κουβεντιάσουν και θα μοιραστούν κάποια κρυφά μυστικά.
Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Γιώργου Αθανασίου φέρνει στο μυαλό την ανέμελη φλυαρία της τριλογίας «Before» του Λινκλέιτερ, φυσικά χωρίς το υπαρξιακό βάρος εκείνων των ταινιών. Η Σοφία Ιωάννου και ο Κωνσταντίνος Κώνιος συνδέονται δειλά μέσα από τις κουβέντες τους, τις ανησυχίες τους και τις ανοησίες που μοιράζονται. Μέσα από τις ανώδυνες στιγμές δυο ανθρώπων απλοποιείται το αδιέξοδό τους και λειαίνονται οι γωνίες της καθημερινότητάς τους. Η συνάντησή τους προκρίνει την αξία της επαφής και τις ιαματικές ιδιότητες της μοιρασιάς. Σαφώς ταινία για λίγους και ενημερωμένους φεστιβαλικά θεατές, αλλά η άρνηση του σκηνοθέτη να υποκύψει σε ευκολίες δράματος και hip εξυπνάδες λειτουργεί υπέρ του.
Ταινία μάχης με έναν θηριώδη ψηφιακά φτιαγμένο καρχαρία
Ο Μεγαλόδοντας (The Black Demon) *
Σκηνοθεσία: Άντριαν Γκρούνμπεργκ
Πρωταγωνιστούν: Τζος Λούκας, Μπόλιβαρ Σάντσεζ, Βίνους Άριελ
Ο Πολ πρέπει να κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Μεξικό μαζί με την οικογένειά του. Όταν φτάνει στο εγκαταλειμμένο μέρος, οι εναπομείναντες εργάτες τον προειδοποιούν πως η εξέδρα έχει δεχθεί επίθεση από έναν τεράστιο καρχαρία, που δεν είναι άλλος από τον περιβόητο μαύρο δαίμονα του βυθού που αναφέρεται σε μεξικανικό θρύλο. Το θαλάσσιο τέρας θα βάλει στόχο να μην αφήσει κανέναν ζωντανό.
Ας είμαστε ειλικρινείς, κανένας δεν θα μπει κατά λάθος σε μια περιπέτεια όπου ο Τζος Λούκας τα βάζει με έναν θηριώδη καρχαρία, επομένως κάθε απόπειρα κριτικής ανάλυσης θα πέσει στο κενό. Ούτε ο οικολογικός τρόμος ούτε το επιτηδευμένο ανθρώπινο δράμα ούτε το μεταφυσικό στοιχείο έχει κάποιο νόημα σε αυτή την ανιαρή μάχη με το μεταλλαγμένο πλάσμα του βυθού, καθώς οι ιδέες του σκηνοθέτη είναι πιο ρηχές και από παιδική πισίνα.
Θρίλερ βασισμένο σε διήγημα του Στίβεν Κινγκ
Ο Μπαμπούλας (The Boogeyman) **
Σκηνοθεσία: Ρομπ Σάβατζ
Πρωταγωνιστούν: Κρις Μεσίνα, Σόφι Θάτσερ, Μαρίν Άιρλαντ
Ενας ψυχίατρος δέχεται αναπάντεχα στο σπίτι του έναν απελπισμένο ασθενή που ζητά βοήθεια. Ισχυρίζεται ότι τον κυνηγά μια υπερφυσική οντότητα που τρέφεται από τον πόνο των θυμάτων της. Στο σπίτι βρίσκονται και οι δύο κόρες του θεραπευτή, οι οποίες δεν έχουν ακόμη ξεπεράσει τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας τους. Η ταινία ξεκινά με μια τρομακτική σκηνή: Ένα βρέφος που ουρλιάζει βλέπει κάτι να ξεγλιστρά από την ντουλάπα στο υπνοδωμάτιο, πριν η κάμερα μεταφερθεί στην εικόνα μιας ευτυχισμένης οικογένειας, που σύντομα θα πιτσιλιστεί με αίμα. Αυτός ο σοκαριστικός θάνατος σημαίνει ότι η υπόλοιπη ταινία θα είναι γεμάτη από θανάτους παιδιών και φρικιαστική βία; Όχι ακριβώς.
Η ταινία κυλά αναίμακτα και το νωχελικό δράμα θα πάρει τον χρόνο του για να μετατραπεί σε ταινία τρόμου. Όμως, παίζοντας από νωρίς τα χαρτιά του, ο σκηνοθέτης κάνει κάτι έξυπνο. Σε κρατά σε εγρήγορση για το ξέσπασμα του κακού που ελλοχεύει στο σκοτάδι και για την πιθανή παρουσία μιας οντότητας που θα τρομοκρατεί τις νύχτες. Το «Boogeyman» όφειλε να πατήσει λίγο περισσότερο στον εφιάλτη των γονέων να χάσουν τα παιδιά τους, αλλά προτιμά να βασίζεται υπερβολικά στα ξαφνιάσματα τρόμου (jump-scare).
Ενα έγκλημα τύπου Άγκαθα Κρίστι ζητάει λύση
Πρόσκληση σε φόνο (Invitation to a murder) *
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σίμεκ
Πρωταγωνιστούν: Μίσα Μπάρτον, Μπιάνκα Α. Σάντος, Κρις Μπράουνινγκ
Ενας δισεκατομμυριούχος που ζει απομονωμένος σε ένα νησί προσκαλεί έξι τυχαίους αγνώστους στο κτήμα του. Ανάμεσά τους βρίσκεται και η ντετέκτιβ Μιράντα Γκριν, που είναι φανατική αναγνώστρια της Άγκαθα Κρίστι. Σε μια τόσο κλασική συνταγή που βασίζεται στο κλασικό «Ten little Indians» δεν χρειάζεται πρωτοτυπία ούτε συγκλονιστικά ευρήματα. Χρειάζονται απλώς λίγος σεβασμός στα διαχρονικά εργαλεία του κλειστοφοβικού whodunit και λίγη φροντίδα στα κομμάτια του παζλ. Δυστυχώς, τίποτα δεν πάει καλά εδώ. Η Μίσα Μπάρτον δεν ταιριάζει καθόλου στον ρόλο της πωλήτριας λουλουδιών που έχει έφεση στο επάγγελμα του ντετέκτιβ και το μυστήριο δολοφονίας δεν βγάζει πειστικό νόημα. Τα κλασικά εργαλεία των ιστοριών του Πουαρό και της Μαρπλ είναι παραταγμένα άτσαλα, σαν πρόχειρη άσκηση ύφους. Η ταινία τελειώνει με μια υπόνοια για περισσότερα μυστήρια από τη Μιράντα Γκριν, αλλά στοιχηματίζω ότι αυτή θα είναι η πρώτη και η τελευταία της υπόθεση. Εκτός αν μετακομίσει στην τηλεόραση.
