Μια ελληνική πρεμιέρα με ξεσαλωμένους νέους να ζουν το δικό τους φαντασιακό, μια πανέξυπνα σουρεαλιστική γαλλική κωμωδία, ένα παραμύθι της Ντίσνεϊ, ένας αγώνας επιβίωσης από τον κίνδυνο της έξωσης, ένα θρίλερ απόδρασης και μια άνευρη κατασκοπική περιπέτεια αποτελούν το μενού της εβδομάδας
Ενα ηδονοβλεπτικό νεανικό μανιφέστο που χάνει το νόημα
Mπάσταρδα *
Σκηνοθεσία: Νίκος Πάστρας
Πρωταγωνιστούν: Ναταλία Σουίφτ, Ζαχαρίας Γουέλα, Αφροδίτη Καποκάκη
Mια παρέα νεαρών ενηλίκων έχει αφήσει την πόλη για να απομονωθεί σε ένα σπίτι που μοιάζει με κοινόβιο και να βυθιστεί σε μια ατέρμονη κραιπάλη, σε ένα απροσδιόριστο παρόν δίχως κανόνες. Όλ@ μαζί κρατάνε τσίλιες, χορεύουν γεμάτα γκλίτερ και υποδύονται τα πτώματα, μέσα σε έναν ηδονιστικό και ελεύθερο μικρόκοσμο που έφτιαξαν.
Στο ξεκίνημα της ταινίας, τα αγόρια και τα κορίτσια της παρέας λένε τσιτάτα αυτοπροσδιορισμού στην κάμερα, υπό μορφή απειλής προς τον εφησυχασμένο (;) θεατή. Ο σκηνοθέτης προφανώς θεωρεί ότι οι ατάκες του στυλ «θα καταλύσουμε όλες τις κοινωνικές κατασκευές» και «θα επιλέγουμε ανάμεσα σε δέκα φύλα και θα αλλάζουμε κατά βούληση» που φτύνουν αναπολογητικά προς τον φακό οι φωτογενείς και φαινομενικά αδάμαστοι ήρωές του, θα προκαλέσουν κάποιου είδους σοκ στο σύστημα. Δυστυχώς όμως, προκαλούν αμήχανο γέλιο, μαζί με μία δόση ετεροντροπής. Τα ιδεολογήματα που ξεστομίζουν οι ήρωες καταργούνται από την αποθέωση του male gaze που έπεται, ιδίως όταν τα κορίτσια περιφέρονται διαρκώς ημίγυμνα ή όταν ο ηδονοβλεπτικός φακός καδράρει με λαγνεία στα σώματά τους, σε αντίθεση με τα αγόρια.
Πιθανά κάποιοι θεατές να κάνουν παραλληλισμούς με τον στρατευμένο κυνισμό του Γκασπάρ Νοέ ή με άλλες «ταινίες νέων» όπως το Kids, αν και στην ανεξάρτητη ταινία του 1995, ο Λάρι Κλαρκ στάθηκε διακριτικά δίπλα στους πιτσιρικάδες του και έδειξε στην κοινωνία τα παιδιά της. Μέσα απ’ το σκληρό ρεαλισμό του Kids προέκυπτε μια συμπόνια, από απόσταση. Στα Μπάσταρδα, πολύ φοβάμαι ότι ο Νίκος Πάστρας παρασύρθηκε από τα συγκεχυμένα του μηνύματα, γιατί ερωτεύτηκε τη φαντασίωση των ηρώων του. Γι΄ αυτό και οι χαρακτήρες του μας είναι αδιάφοροι μέσα στην σνομπ ευδαιμονία τους και δεν υπάρχει περιθώριο να αναπτυχθούν αξιοσημείωτες ερμηνείες. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί με δανεικά εργαλεία να ερμηνεύσει ένα πλαστικό σύμπαν γεμάτο σάλια, χορό, MDMA και σαρκική ονειροφαντασία. Ακόμη κι έτσι, η αυθόρμητη συμπεριφορά μιας αταίριαστης παρέας, τα σωματικά υγρά που διαδέχονται τον ανερμάτιστο διάλογο και η «φασαία» αντίληψη του μοντάζ (σε επίπεδο σπουδαστικής ταινίας) δεν αποτελούν πρώτη ύλη για ένα ολοκληρωμένο κινηματογραφικό οικοδόμημα μεγάλου μήκους. Πολλώ δε μάλλον όταν η ταινία έχει αποτινάξει το ύφος της σεμνής και χαμηλοβλεπούσας απόπειρας, μέσω του μανιφέστου της post gender επανάστασης που ξεστομίζει στο ξεκίνημα. Τελικά τα Μπάσταρδα είναι πολύ αυτάρεσκα ώστε να τα αντιμετωπίσουμε ως μια τίμια προσπάθεια και να προσπεράσουμε τα δομικά της προβλήματα. Ευτυχώς που τη συνολική δουλειά διασώζει η φροντισμένη φωτογραφία και η προσεγμένη χρήση της μουσικής στις πιο καίριες σκηνές.
Σουρεαλιστικό χιούμορ που δεν χαρίζεται
Απίστευτο κι όμως αληθινό (Incredible but true) ***
Σκηνοθεσία: Κεντέν Ντιπιέ
Πρωταγωνιστούν: Αλέν Σαμπά, Αναΐς Ντεμουστιέ, Μπενουά Μαζιμέλ
Ενα ζευγάρι μετακομίζει σε ένα ήσυχο προάστιο, αλλά στα έγκατα του σπιτιού του βρίσκεται ένα μυστηριώδες τούνελ που θα φέρει τα πάνω κάτω. Ο Καντάν Ντουπιέ είναι ένας μάλλον υποτιμημένος Γάλλος δημιουργός που έχει μια αγάπη για το παράδοξο και το πειραματικό. Αν θέλετε να τον ανακαλύψετε, αναζητήστε το «Rubber», μια σουρεαλιστική κωμωδία με ένα ζωντανό λάστιχο αυτοκινήτου. Αυτή είναι μια από τις πιο βατές δημιουργίες του.
Το «Απίστευτο κι όμως αληθινό» παρακολουθεί το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να μετακομίζει στο νέο σπίτι που κρύβει ένα αδιανόητο μυστικό, αρκεί να αφεθεί στα απόκοσμα μυστικά που κρύβει η αινιγματική καταπακτή. Σε αυτά τα παλαβά, μα τόσο γοητευτικά, αν προσθέσουμε και τη σεξουαλική αναγέννηση του αφεντικού του ήρωα με ένα βοήθημα που έχει απογειώσει την ερωτική του ζωή, τότε έχουμε μια ασυνήθιστη υπαρξιακή κομεντί που παίζει με την αίσθηση του χρόνου και την αιωνιότητα με πανέξυπνο τρόπο. Αυτή δεν είναι η τυπική γαλλική κομεντί που έχουμε συνηθίσει στα θερινά, αλλά ένα φιλμικό αξιοπερίεργο που αποζημιώνει χάρη στη γνήσια τρέλα του.
Τεχνοκρατική προσέγγιση σε ένα παραμύθι της Ντίσνεϊ
Η μικρή γοργόνα (The little mermaid) **
Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Πρωταγωνιστούν: Χέιλι Μπέιλι, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μελίσα ΜακΚάρθι
Η Άριελ είναι μια νεαρή γοργόνα που λαχταράει να μάθει περισσότερα για τον κόσμο, πέρα από τη θάλασσα. Όταν επισκέπτεται την επιφάνεια, ερωτεύεται τον πρίγκιπα Έρικ. Παρόλο που οι γοργόνες απαγορεύεται να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους, η Άριελ πρέπει να ακολουθήσει την καρδιά της, γι’ αυτό και κάνει συμφωνία με την κακιά μάγισσα της θάλασσας, η οποία της δίνει μια ευκαιρία να δει πώς είναι η ζωή στη στεριά.
Μια ακόμη live-action διασκευή από τον εμπορικό της Ντίσνεϊ, η οποία είναι υπέρ του δέοντος τεχνοκρατική στη φτιαξιά της, ώστε να επικοινωνήσει αποτελεσματικά τη μαγεία του παραμυθιού. Ο Ρομπ Μάρσαλ δεν διαθέτει τη φαντασία και το όραμα ώστε να φτιάξει έναν βυθό που θα ερεθίζει η φαντασία και το CGI δεν αφήνει τίποτε αληθινό να αναπνεύσει στην εικόνα. Μια πλούσια animation δημιουργία θα είχε περισσότερες πιθανότητες να αναδείξει τη γάργαρη φαντασία της ιστορίας, καθώς εδώ η ζωντανή αναπαράσταση καταλήγει να μην είναι τίποτε άλλο παρά ένα άστοχο πείραμα. Τέλος, το οσκαρικό τραγούδι «Under the sea» άξιζε καλύτερη αντιμετώπιση, καθώς χάνεται μέσα στις ατέλειες της (ακριβής) εικονογραφίας.
Φρενήρες κοινωνικό δράμα με δόντια
Στα άκρα (On the fringe) ***
Σκηνοθεσία: Χουάν Ντιέγκο Μπότο
Πρωταγωνιστούν: Λουίς Τοσάρ, Πενέλοπε Κρουζ, Χουάν Ντιέγκο Μπότο
Τρεις χαρακτήρες προσπαθούν να επιβιώσουν ένα δύσκολο εικοσιτετράωρο. H Πενέλοπε Κρουζ πρωταγωνιστεί σε έναν αμείλικτο αγώνα επιβίωσης που σκηνοθετεί ο Αργεντινοϊσπανός Χουάν Ντιέγκο Μπότο, ο οποίος περνάει πρώτη φορά πίσω από την κάμερα.
Το «Στα άκρα» είναι ένα φρενήρες κοινωνικό δράμα με δόντια. Παρακολουθούμε μια απίστευτα δύσκολη ημέρα μιας οφειλέτριας στις τράπεζες που αντιστέκεται στην έξωση από το σπίτι της. Την ηρωίδα την πολεμούν οι πάντες και η ίδια πασχίζει να δικαιωθεί. Η αξία της αλληλεγγύης και η ηθική στάση απέναντι στην κοινωνική αδικία είναι το καύσιμο για την ανεξέλεγκτη διαδρομή που λειτουργεί ως αντίστροφη μέτρηση προς την καταστροφή. Η Πενέλοπε Κρουζ παίζει με εντυπωσιακή πειθώ την ηρωίδα, σε ένα φιλμ που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Δυστυχώς, τα φωτεινά και σκοτεινά κίνητρα των ηρώων και η διάκριση μεταξύ καλού και κακού στις προθέσεις τους είναι τόσο ξεκάθαρα παραταγμένα και ευκολοχώνευτα, που αφαιρούν από το δραματουργικό βάρος. Ο σκηνοθέτης θέλει τόσο πολύ να φορτώσει με το αίσθημα δικαίου το σενάριο, που αφήνει λίγο τις δραματικές συγκρούσεις ελαφρώς ακάλυπτες σεναριακά.
Ενα πολιτικό θρίλερ απόδρασης και επιβίωσης
Η Μέθοδος Κομπρομάτ (Kompromat) **1/5
Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ
Πρωταγωνιστούν: Ζιλ Λελούς, Τζοάνα Κούλιγκ, Αλέξεϊ Γκορμπουνόφ
Ενας ασυνήθιστος και αφοσιωμένος διπλωμάτης, ο Ματιέ, δέχεται μια απόσπαση στο Ιρκούτσκ ως επικεφαλής της Alliance Française της Σιβηρίας. Όμως σύντομα θα βρεθεί κατηγορούμενος για ένα ειδεχθές έγκλημα και θα συνειδητοποιήσει ότι κάποιος έχει στήσει την υπόθεση με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσίας. Μέχρι που δραπετεύει από μια φυλακή της Σιβηρίας.
Ο Ζερόμ Σαλ σκηνοθετεί την ιστορία του διευθυντή της Alliance Francaise, ο οποίος κατηγορήθηκε αδίκως από τις μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας για παιδοφιλία. Αυτή είναι μια κατασκοπική περιπέτεια, δοσμένη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και καταιγιστικές ανατροπές. Το σασπένς είναι καλοκουρδισμένο και η αίσθηση πανικού ανακουφίζεται μόνο από μερικά σύντομα φλασμπάκ που σκιαγραφούν τον κλονισμένο γάμο του ήρωα και το βάθος της αφοσίωσής του στη μικρή του κόρη. Αυτή η νυχτερινή οδύσσεια που ακολουθεί την απόδραση γίνεται ακόμα πιο δυσοίωνη από τους ελικοειδείς αυτοκινητoδρόμους, τα φωτισμένα με νέον ψιλικατζίδικα και τα απειλητικά σημεία ελέγχου που διακόπτουν την πορεία του. Μέχρι το κατάμαυρο και οδυνηρό φινάλε σε ένα δάσος της Σιβηρίας.
Ο σκηνοθέτης Ζ. Σαλ έχει καλή αίσθηση του κινηματογραφικού ρυθμού και διαχειρίζεται με νεύρο μια ιστορία που προκαλεί ανατριχίλες και κάνει σαφείς παραλληλισμούς με το σημερινό γεωπολιτικό σκηνικό.
Κακοφτιαγμένη περιπέτεια δίχως φινέτσα
Kandahar: Σημείο διαφυγής (Kandahar) *
Σκηνοθεσία: Ρικ Ρόμαν Βο
Πρωταγωνιστούν: Τζέραρντ Μπάτλερ, Ντέιβιντ Νέγκαμπαν, Αλί Φαζάλ
Οταν η ταυτότητα ενός πράκτορα της CIA αποκαλύπτεται, τότε αυτός θα παλέψει με τον χρόνο προκειμένου να δραπετεύσει, προτού τον εντοπίσουν οι ειδικές δυνάμεις του Αφγανιστάν. Για να τα καταφέρει, θα χρειαστεί τη βοήθεια του διερμηνέα του, ο οποίος μπορεί να έχασε τον γιο του από τους Ταλιμπάν, αλλά κατηγορεί τις δυτικές δυνάμεις για τη συνέχιση του αιματοκυλίσματος. Ο Τζέραλντ Μπάτλερ επιμένει να τυποποιείται σε μάτσο ρόλους ανδρών που μπορούν να δείρουν μόνοι τους έναν ολόκληρο στρατό. Όταν ο ήρωας που υποδύεται μπαίνει στο στόχαστρο αντιμαχόμενων δυνάμεων, αρχίζει ένα κυνηγητό και αφόρητες εκρήξεις που δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Το «Kandahar» είναι μια κακόγουστη και φασαριόζικη περιπέτεια που εξατμίζεται από τη μνήμη τη στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι τέλους.
