Ένα σπίτι της διπλανής πόρτας. Έπιπλα των διπλανών σπιτιών. Άνθρωποι διπλανοί στα δικά μας σπίτια. Ο ήχος της τηλεόρασης από κάθε σαλόνι, που κάνει αυτό το φως να τρεμοπαίζει στα μάτια μας, σε κάθε κουζίνα, κάθε διπλανού σπιτιού. Με αυτά τα υλικά τα γνώριμα, που σχεδόν έφεραν στη μύτη μας και τις γνώριμες μυρωδιές των χώρων και ας ήταν ανύπαρκτες, θα ειπωθεί η ιστορία. Ναι, με αυτά τα γνώριμα υλικά αποφάσισε ο Μάριο Μπανούσι να σκαλίσει μέσα μας τον πόνο της απώλειας, να μετρήσει τον χρόνο που κρατάει το πένθος μέσα και έξω και να διαβάσει τις ανθρώπινες, σκοτεινές και φωτεινές συμπεριφορές κάτω από την απειλή αυτού του ανίκητου πόνου μιας απώλειας.
Με αυτά τα σχεδόν φερμένα από τα δικά μας σπίτια σκηνικά υλικά και με μια ομάδα αριστοτεχνικά οικείων καλλιτεχνών επί σκηνής αποφασίζει ο Μ. Μπανούσι να μας αναγκάσει να αναμετρηθούμε με αυτό το ατόφιο συναίσθημα που γεννιέται αυτόματα ακριβώς τη στιγμή που κάποιος αποκολλάται από την επικοινωνία με τις αισθήσεις μας για να περάσει στη σφαίρα της μνήμης και να μας βασανίσει στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε οτιδήποτε μπορεί να κρατηθεί, μέχρι να παραδοθούμε ηττημένοι στη σκληρή πραγματικότητα της απώλειας.
Ο Μπανούσι αφαιρεί ηρωικά από τους σκηνικούς ήρωές του κάτι που έχουν αγαπήσει και τους αφήνει εκεί με τη μνήμη, ολομόναχους, να θυμώσουν, να κλάψουν, να αρνηθούν, να ουρλιάξουν, να αμφισβητήσουν, να φοβηθούν, να πενθήσουν, να αποδεχτούν και τελικά να χάσουν. Και όλα αυτά γεννώντας έναν σκηνικό κόσμο που δεν έχει καμία ανάγκη τις λέξεις, μιας και σε αυτές τις ιστορίες αρκούν τα μάτια, τα κορμιά που μένουν πίσω, τα κορμιά λίγο πριν φύγουν, οι μυρωδιές, οι πόρτες, οι τοίχοι που έχουν καταπιεί και αφουγκραστεί τις ιστορίες καλύτερα και από μας τους φθαρτούς πρωταγωνιστές τους.
Σε αυτή τη χειροποίητη παράσταση-εμπειρία γινόμαστε μάρτυρες ενός αγνού εικαστικού θεατρικού αριστουργήματος, που κερδίζει τις σκηνικές αναμετρήσεις με τους θεατές ακριβώς γιατί κουβαλάει το αντίστοιχο βίωμα, έχει τη βαθιά επιθυμία να το μοιραστεί και το αφήνει στη σκηνή χωρίς θεατρικές επιτηδεύσεις. Στην πραγματικότητα, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες μιας παράστασης που η σκηνή είναι απλώς το μέσο επικοινωνίας, η γέφυρα που οι θεατές πρέπει να διαβούν όχι για να ξεχάσουν, όπως συνήθως μας υπόσχεται το θέατρο, ούτε για να αποδράσουν, όπως συνήθως εμείς οι θεατές επιζητούμε από την επαφή μας μαζί του, αλλά για να ανοίξουν επιτέλους την πόρτα της μνήμης και να θυμηθούν όλα όσα έχουν χάσει και στερηθεί. Όχι ως ένα σαδιστικό και μαζοχιστικό παιχνίδι που κατασκευάζουν οι άνθρωποι για να αντέξουν τους εαυτούς τους όταν μένουν πίσω, αλλά ως μια διαδικασία από την οποία δεν θα γλιτώσει κανείς και απαιτεί αυτή την επίπονη εξοικείωση, και ας μην υπόσχεται καμιά ειρήνη, καμιά αποδοχή.
Τα εφευρετικά σκηνικά του Σωτήρη Μελανού, επιφορτισμένα με διαρκείς ζωντανές κινηματογραφικές εκπλήξεις, αποτελούν την κουβέρτα της σκηνοθεσίας, κουμπώνουν με φυσικό τρόπο μαζί της και σε πετούν σε κόσμους που έχουν καταπιεί το παρελθόν στο κάθε τώρα κάθε ζωής. Και, φυσικά, αυτή τη θεατρική αρτιότητα συμπληρώνουν τόσο οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα, όσο και οι μουσικές συνοδευτικές σκοτεινές σεκάνς του Εμμανουήλ Ροβίθη. Τα σώματα επί σκηνής, τα θεατρικά αυτά σκηνικά όπλα, καταφέρνουν με τις λεπτομέρειές τους να χαράξουν αυτή την παράσταση κατευθείαν στη μνήμη που κατασκευάζει η καρδιά μας με μια αυτόματη διαδικασία, για την οποία δεν ρωτήθηκε ποτέ κανείς.
Αν οι νέοι άνθρωποι είναι τελικά το μέλλον, εδώ, με αυτή την παράσταση, μας πετούν στα μάτια την απόλυτη δυνατότητα που διαθέτουν να μιλήσουν με τους σκηνικούς τους κόσμους πιο δυνατά και από εκείνους που αυτοδιαφημίζονται ως θεατρικά έμπειροι. Για όσες και όσους έχετε χάσει κάτι από τη ζωή σας, τότε σίγουρα αυτός είναι ένας θεατρικός κόσμος που πρέπει να επισκεφθείτε για να αναμετρηθείτε με τον πόνο που κουβαλάτε, χαϊδεύοντάς τον και όχι προσπερνώντας τον. Και όσες και όσοι καταφέρετε τελικά να δείτε αυτό το αριστούργημα στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου που ακούει στο όνομα «Goodbye, Lindita» θα έχετε γίνει σίγουρα θεατρικοί μάρτυρες μιας παράστασης που ξεπηδάει κατευθείαν από το μέλλον. «Όχι με έναν πάταγο, αλλά με έναν λυγμό. Με έναν λυγμό».
