Ένα καλοφτιαγμένo παλιομοδίτικο sci-fi θρίλερ συνωμοσίας, ένα μελαγχολικό πορτρέτο της νεότερης γενιάς και ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ για τον αγαπημένο Μάικλ Τζ. Φοξ και τη ζωή του υπό το βάρος της νόσου του Πάρκινσον, στις κριτικές αυτής της εβδομάδας
Silo
Διαθέσιμο από Apple TV+
Οι σειρές επιστημονικής φαντασίας στις οποίες οι ήρωες προσπαθούν να υπερβούν τους ασφυκτικούς κανόνες του περιβάλλοντός τους ασκούν διαχρονική γοητεία στους θεατές. Το πεδίο δράσης είναι συνήθως κλειστοφοβικά διαστημόπλοια, δυστοπικά μέρη και απολυταρχικά καθεστώτα. Αυτό το είδος φαντασίας λειτουργεί καλύτερα στη μικρή οθόνη, ή τουλάχιστον αυτό αποφάσισαν οι executives, αν κρίνουμε από το «Station Eleven», το «Snowpiercer», το «Westworld» και ένα σωρό ακόμη παραγωγές που έχουν δημιουργηθεί για τις πλατφόρμες. Οι εκτιμήσεις λένε ότι στην τηλεόραση υπάρχει μικρότερο οικονομικό για μια σειρά 10 επεισοδίων, σε σχέση με θηριώδεις παραγωγές σαν το «Dune», όταν η διανομή στις αίθουσες δυσκολεύει. Το «Silo» είναι κοντά στο πνεύμα της κλασικής cult ταινίας «Logan's Run» (1976) και διαδραματίζεται σε έναν αεροστεγώς κλειστό και βίαιο κόσμο, με την απρόσωπη κυβέρνηση να παρακολουθεί στενά. Μια κοινωνία περίπου 10.000 ανθρώπων ζει σε μια υπόγεια, πολυώροφη κατασκευή, με καταγώγια, με σερίφη και ετήσιες τελετουργίες.
Βασισμένη στη δημοφιλή σειρά βιβλίων του Χιού Χάουι, η δράση τοποθετείται σε μια απροσδιόριστη εποχή, τουλάχιστον 140 χρόνια αφότου η Γη έχει καταστεί ακατοίκητη: απογυμνωμένη από κάθε βλάστηση, χωρίς ζωή και με την τοξική ατμόσφαιρα να σκοτώνει σε λίγα λεπτά. Μέσα απ’ την αυστηρή νομοθεσία που θεσπίστηκε από τους ιδρυτές, ο λαός ζει μακριά από τη μόλυνση του έξω κόσμου και υποτίθεται πως απολαμβάνει τους καρπούς μιας κλειστής κοινωνίας που πριμοδοτεί την οικογένεια. Το «Silo» θα μετατραπεί γρήγορα σε θρίλερ συνωμοσίας με μια δόση βιοηθικής, καθώς κάποιοι χαρακτήρες θα θορυβηθούν από την εμμονή των κυβερνώντων με τους τοκετούς των γυναικών και θα αναζητήσουν τη μεγάλη αλήθεια πέρα από το αίσθημα τάξης και ασφάλειας. Ο Τιμ Ρόμπινς είναι αρκούντος ανατριχιαστικός ως επικεφαλής του τμήματος πληροφορικής και η Ρεπμέκα Φέργκουσον (θα μπορούσε να είναι απόγονος της Ίνγκριντ Μπέργκμαν) είναι πειστική στον ρόλο της τολμηρής επαναστάτριας. Η σειρά οδηγεί αργά και σταθερά στη μεγάλη αποκάλυψη του φινάλε, αφήνοντας περισσότερα ερωτήματα ανοιχτά παρά απαντημένα.
We Are Who We Are
Διαθέσιμο από το ΕΡΤ flix
Οι απόπειρες για μια πειστική καταγραφή της ιδιοσυγκρασίας των άγριων εφήβων πέφτουν στο κενό εδώ και πολλά χρόνια. Από την εποχή του Γκας Βαν Σαντ («Elephant») και του Λάρι Κλαρκ («Kids») έχουμε να δούμε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στον τρόπο ζωής νέων που ζουν στο περιθώριο. Με το «We Are Who We Are» ο Λούκα Γκουαντανίνο («Να με Φωνάζεις με τ' Όνομά σου») κάνει μια απόπειρα να πλησιάσει το υπαρξιακό κενό μιας γενιάς που βρίσκεται σε απόγνωση αλλά δημιουργεί τη δική της αυθεντική αντι-κουλτούρα. Ο 14χρονος ήρωας είναι ένα εσωστρεφές αγόρι που άφησε πίσω του τον θόρυβο και την ελευθερία της Νέας Υόρκης για να προσαρμοστεί στην πειθαρχία της στρατιωτικής βάσης όπου υπηρετούν οι δυο μαμάδες του. Είναι παράξενο να βλέπουμε την Κλόι Σεβινί που στη δεκαετία του '90 ενσάρκωνε την πνιγηρή εφηβεία της generation X να βρίσκεται τώρα στον ρόλο της μαμάς.
Μέσα από την εξερεύνηση της gender fluid συμπεριφοράς του, θα ενσωματωθεί συμπτωματικά σε μια ετερόκλητη ομάδα ανήσυχων παιδιών. Ο φακός του Γκουαντανίνο παρατηρεί από απόσταση την αδρεναλίνη, την αμηχανία και τα ξεσπάσματα οργής. Οι ήρωες του «We Are Who We Are» δεν λένε πολλά μεταξύ τους. Ο διάλογος και η ιστορία έχουν υποχωρήσει για να αφήσουν χώρο στον νατουραλισμό των καταστάσεων. Η σειρά, βέβαια, υποφέρει στην ανάπτυξη χαρακτήρων, καθώς η αυτοσχεδιαστική διάθεση μαρτυρά την απουσία δραματουργικού κέντρου βάρους. Υπάρχουν και εξαιρετικές σκηνές, όπως στο επεισόδιο που οι ήρωες κάνουν ένα αυτοσχέδιο φρενήρες πάρτι σε ένα άδειο, πολυτελές σπίτι. Μια σκηνή που ευτυχώς ο σκηνοθέτης δεν προσέγγισε μέσα μια ηδονοβλεπτική κλειδαρότρυπα αλλά ακολούθησε το μελαγχολικό στυλ της Σοφία Κόπολα. Βέβαια, το «We Are Who We Are» περισσότερο ανοίγει ένα παράθυρο στους μεγαλύτερους θεατές, που έχουν απορίες γι’ αυτή τη γενιά, καθώς ένας 15χρονος σε καμία περίπτωση δεν θα μάθει κάτι για τον εαυτό του από τον φακό του Γκουαντανίνο.
Still: A Michael J. Fox Movie
Διαθέσιμο από Apple TV+
Το άστρο του Μάικλ Τζ. Φοξ έλαμψε και έσβησε πολύ γρήγορα. Ο αξιολάτρευτος πρωταγωνιστής, που άστραψε στα μέσα στης δεκαετίας του 80 με το «Teen Wolf» και κυρίως με το «Επιστροφή στο μέλλον», χτυπήθηκε πολύ νωρίς από μια επιθετική μορφή της νευρολογικής πάθησης που είναι γνωστή ως νόσος του Πάρκινσον.
Σήμερα, στα 61 του, ο Μάικλ Τζ. Φοξ παλεύει να περπατήσει χωρίς να πέσει στο έδαφος και είναι συνηθισμένος στο να σπάει κάποιο οστούν του σώματός του, ακόμα και μέσα στο διαμέρισμά του. Με αυτό το ντοκιμαντέρ, ο ηθοποιός μιλάει στον έμπειρο ντοκιμαντερίστα Ντέιβις Γκούγκενχαιμ («An Inconvenient Truth») για το πώς συντηρεί την αισιοδοξία του μέσα σε μια τόσο σκληρή καθημερινότητα. Το «Still» κάνει ένα νοσταλγικό μοντάζ στους ρόλους του Φοξ και είναι συγκλονιστικό στα σημεία που δείχνει τους τρόπους με τους οποίους ο ίδιος προσπαθούσε να κρύψει την πάθησή του στο πλατό, καθώς έκανε καθημερινές προσπάθειες να μη φανούν τα συμπτώματά του για επτά χρόνια, ώστε να συνεχίσει να εργάζεται σε μια βιομηχανία που τότε έκανε σοβαρές διακρίσεις εις βάρος των ατόμων με αναπηρίες. Ο Φοξ μιλάει για το χαραμισμένο κωμικό του ταλέντο και για την πορεία της οικογενειακής του ζωής, παραμένοντας εξαιρετικά αστείος και πνευματώδης, ακόμη κι όταν η ομιλία του γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.
