Την εβδομάδα των εκλογών, το ενδιαφέρον του κοινού διεκδικεί η γνωστή φασαριόζικη περιπέτεια αυτοκινήτων και εκρήξεων που έχει κάνει πολυεκατομμυριούχο τον Βιν Ντίζελ. Ακόμα, μια λαϊκή κομεντί με υπαρξιακά διλήμματα, ένα μελόδραμα με το πνευματικό ταξίδι μιας μπαλαρίνας, μια μεταφορά της δίκης της Νυρεμβέργης και μια ανθρώπινη μπαλάντα για το τέλος της ζωής αναζητούν θεατές στις κλειστές αίθουσες και στα θερινά
H δέκατη περιπέτεια ταχύτητας της παρέας του Βιν Ντίζελ
Fast X *
Σκηνοθεσία: Λουί Λετεριέ
Πρωταγωνιστούν: Βιν Ντίζελ, Τζέισον Μομόα, Έλεν Μίρεν, Ρίτα Μορένο
Η οικογένεια του Ντομ Τορέτο, δηλαδή του ήρωα που υποδύεται με τεράστια εμπορική επιτυχία για πάνω από δύο δεκαετίες ο Βιν Ντίζελ, έχει πατήσει γκάζι στην έρημο, στους πάγους, στον αέρα, μέχρι και στο Διάστημα. Στη δέκατη ταινία τους αντιμετωπίζουν ακόμη έναν θανάσιμο εχθρό που ζητάει εκδίκηση για το παρελθόν. Οι ρόδες των αυτοκινήτων του saga έχουν ξεγελάσει κάθε νόμο της φύσης μέσα στα χρόνια. Από μια χαμηλού προϋπολογισμού (και ύφους) ταινίας που βασιζόταν στις κόντρες στην άσφαλτο μεταξύ συμμοριών, το «Fast and Furious» έχει απονάξει κάθε ίχνος b-movie από πάνω του και έχει εξελιχθεί σε όχημα εκατομμυρίων που συναγωνίζεται τον Τζέιμς Μποντ και το «Mission Impossible» στο box office με ολοένα και πιο εξωφρενικά ακροβατικά στον αέρα. Ακόμη και η macho γοητεία της συμμορίας έχει ξεφτίσει μετά την τέταρτη ταινία και κάθε νέο κεφάλαιο σχεδιάζεται επειδή το προηγούμενο έσκισε σε εισπράξεις και οι παραγωγοί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Σαν να περιμένει το στούντιο την πρώτη παταγώδη αποτυχία για να σταματήσει να τα κατασκευάζει (όχι να τα δημιουργεί)…
Το «Fast X» δεν έχει λόγο ύπαρξης, καθώς ούτε η ιστορία εκδίκησης έχει ενδιαφέρον, ούτε κάποια υποπλοκή παρουσιάζει κάτι καινούργιο, αλλά ούτε και οι οδηγικές σεκάνς στη Ρώμη είναι καλοφτιαγμένες. Αν αναλύσουμε και την περσόνα του Τζέισον Μομόα στον ρόλο του κακού, από ιδεολογικής απόψεως το σενάριο έχει σοβαρό πρόβλημα. Νομίζω πως ακόμη και οι φανατικοί των ταινιών που θυμούνται το κάθε μοντέλο σε κάθε προηγούμενη ταινία θα δυσανασχετήσουν από το καταιγιστικό μοντάζ που προσπαθεί να κρύψει την απουσία δράσης και να θολώσει την κακοτεχνία, παρά να συναρπάσει με την ταχύτητα. Την κατάσταση δεν βοηθάνε τα αφόρητα ηθικοπλαστικά λογύδρια για την αξία της οικογένειας που απευθύνονται κυρίως σε έφηβους των multiplex που θα γίνουν τα alpha αρσενικά του αύριο.
Ένα δίλημμα για ένα παντρεμένο ζευγάρι που εγείρει ηθικά ερωτήματα
Το τεστ (El test) *
Σκηνοθεσία: Ντάνι ντε λα Ορντέν
Πρωταγωνιστούν: Αλμπέρτο Σαν Χουάν, Μπλάνκα Σουάρεζ, Κάρλος Σάντος
Στη διάρκεια ενός δείπνου ένα ζευγάρι δέχεται μια αναπάντεχη πρόταση από ένα ζευγάρι φίλων να κάνουν ένα τεστ προσωπικότητας που υποτίθεται πως λέει πολλά για τον χαρακτήρα σου. Η μία και μοναδική ερώτηση του τεστ είναι το αν θα διάλεγες 100.000 ευρώ σήμερα ή 1 εκατομμύριο ευρώ σε δέκα χρόνια. Αυτό το ισπανικό φιλμ χρησιμοποιεί ένα απλό οικουμενικό σεναριακό όχημα προκειμένου να μακροημερεύσει μέσα από διασκευές για άλλες χώρες και οι παραγωγοί του να ζουν για από τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας.
Το περιβάλλον δράσης είναι τόσο απλά δομημένο, που μπορεί να διασκευαστεί κάλλιστα στο ιταλικό τεστ, στο γερμανικό τεστ και (φυσικά) στο αμερικανικό. Το απλό δίλημμα στο οποίο μπορεί να απαντήσει κάθε άνθρωπος φυσικά θα οδηγήσει σε τραγικές συγκρούσεις και ευτράπελα. Το διασκεδαστικό λαϊκό δράμα ποντάρει στο γεγονός ότι τα ζευγάρια και οι παρέες που θα παρακολουθήσουν το φιλμ θα απαντήσουν στο ερώτημα μετά τη θέαση και η φήμη του φιλμ θα ταξιδέψει εύκολα στόμα με στόμα. Βέβαια, το ερώτημα δεν προσπερνάει τα ευκόλως εννοούμενα και το σενάριο μένει στο επίπεδο της φάρσας, με στόχο την οικογενειακή ψυχαγωγία. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να βάλει εμβόλιμους χαρακτήρες (όπως τους πεθερούς) για να μας κάνει να ξεχάσουμε τη θεατρική φύση μιας κωμωδίας διαλόγων μέσα σε δωμάτια και το κάνει μάλλον σχηματικά. Τα υπαρξιακά όρια ενός τέτοιου ερωτήματος δεν εξερευνώνται στην πραγματικότητα, και είναι κρίμα, γιατί ένας ικανός σεναριογράφος θα έβρισκε τρόπο να βάλει το ταξικό σχόλιο ή το έμφυλο σχόλιο ή ακόμη και να δημιουργήσει το πεδίο για να δημιουργηθούν υπαρξιακές συγκρούσεις. Εμείς θα προτιμούσαμε μια αξιομνημόνευτη κωμωδία κι ας έκανε να γραφτεί δέκα χρόνια, παρά ένα απλώς χαλαρό βράδυ στο θερινό απόψε.
Μια μπαλαρίνα πιάνει τον φίλο της να την απατά με την αναπληρώτριά της
Ο τελευταίος χορός (En corps) **1/5
Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Κλαπίς
Πρωταγωνιστούν: Μάριον Μπαρμπό, Πίο Μαρμάι, Φρανσουά Σιβίλ
Το βλέμμα της Ελίζ συλλαμβάνει τον αγαπημένο της να φλερτάρει με τη χορεύτρια που την αντικαθιστά και από την αναστάτωση θα τραυματιστεί πάνω στη σκηνή. Το ψυχολογικό τραύμα για την κορυφαία του μπαλέτου θα είναι ολέθριο. Η πτώση της είναι τόσο σοβαρή, που κινδυνεύει να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στο μπαλέτο, το οποίο λατρεύει. Η προσπάθεια για σωματική και ψυχική ανάρρωση θα γίνει σε μια ήσυχη τοποθεσία, μακριά από το Παρίσι, σε ένα φιλόξενο μέρος που βρίσκουν σανατόριο και άλλοι καλλιτέχνες.
Η μακρά αποθεραπεία της ηρωίδας θα είναι δύσκολη και η Μαριόν Μπαρμπό (διάσημη χορεύτρια μπαλέτου στην Όπερα του Παρισιού), που παίζει την κεντρική ηρωίδα, μας παρασύρει σε μια επίπονη διαδικασία επαναπροσδιορισμού της καριέρας, του έρωτα και των ιδανικών. Με την παλιά της ζωή να είναι μια μακρινή ανάμνηση, η μπαλαρίνα καλείται να εμπιστευτεί ξανά την καρδιά της και κατά συνέπεια και το ίδιο το σώμα της. Το κομψό, μα ελαφρώς ανοικονόμητο μελό του Σεντρίκ Κλαπίς μπορεί να υπερφορτώνει το σενάριο με τη διάκριση ανάμεσα στο κλασικό μπαλέτο και στον σύγχρονο χορό, αλλά τουλάχιστον αποτυπώνει πειστικά τη διαδικασία της επούλωσης και κερδίζει στις λεπτομέρειες.
Ένας ζορισμένος ταξιτζής και μια ηλικιωμένη σε μια καθοριστική συνάντηση
Ο σοφέρ της κυρίας Μαντλέν (Une belle course) ***
Σκηνοθεσία: Κριστιάν Καριόν
Πρωταγωνιστούν: Λιν Ρενό, Ντάνι Μπουν, Αλίς Ισάαζ
Ενας ζόρικος ταξιτζής στο Παρίσι θα παραλάβει την ηλικιωμένη κυρία Μαντλέν για να την οδηγήσει σε έναν οίκο ευγηρίας. Όσο θα κουβεντιάζουν, θα αρχίσουν να γνωρίζονται και θα ανταλλάσσουν πληροφορίες για τις ζωές τους. Ο Κριστιάν Καριόν («Ο γιος μου», «Καλά Χριστούγεννα») σκηνοθετεί μια αμιγώς παριζιάνικη κομεντί, καθώς οι δρόμοι της πόλης παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα και στην εξέλιξη της πλοκής. Οι στάσεις του αυτοκινήτου υπογραμμίζουν τον χαρακτήρα της πόλης και την ιδιοσυγκρασία των Παριζιάνων. Ο ζορισμένος, αλλά κατά βάθος καλόκαρδος ταξιτζής θα οδηγήσει την κυρία Μαντλέν σε μέρη που καθόρισαν τις ζωές τους, σαν μια τελευταία βόλτα πριν από τον οίκο όπου θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της. Η ηλικιωμένη ηρωίδα (εξαιρετικά εκφραστική και τρυφερή η Λιν Ρενό) ξεδιπλώνει μνήμες και σκέψεις σ’ αυτήν την αναπάντεχη κούρσα.
Αυτό το μελόδραμα θα μπορούσε εύκολα να είχε πνιγεί μέσα σε έναν ποταμό γλυκερών εντυπώσεων και μαθημάτων ζωής. Όμως η εξαιρετική χημεία της Λιν Ρενό και του Ντάνι Μπουν, οι προσεγμένοι διάλογοι και η εύστοχη χρήση της κλασικής τζαζ με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνουν και δένουν. Η μόνη ένσταση θα ήταν η χρήση των φλας μπακ σε σκηνές αναμνήσεων, ενώ πιθανότατα οι μνήμες να ξυπνούσαν στην οθόνη (και στο μυαλό του θεατή) πιο συγκινητικά μέσα από τη δύναμη του διαλόγου. Λίγο το κακό σε μια τρυφερή κομεντί για το ανελέητο πέρασμα του χρόνου, για το βαθύ αποτύπωμα που αφήνουν οι επιλογές ζωής και τις χαμένες ευκαιρίες που έρχονται να στοιχειώσουν μια απλή κούρσα με ταξί και μερικούς περίπατους στο κέντρο της πόλης για μια τελευταία φορά...
Η πολυτάραχη ζωή της Σιμόν Βέιλ μέσα από πολιτικές μάχες και τραγωδίες
Σιμόν Βέιλ: Η γυναίκα του αιώνα (Simone: Woman of the century) **1/2
Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νταάν ***
Πρωταγωνιστούν: Έλσα Ζιλμπερστάιν, Ρεμπέκα Μάρντερ, Ολιβιέ Γκουρμέ
Ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Νταάν επιχειρεί μια ανορθόδοξη βιογραφική ταινία με θέμα τη γυναίκα-σύμβολο του περασμένου αιώνα, που αμφισβήτησε την εποχή της πολεμώντας τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον μισογυνισμό. Η αφήγηση δεν τηρεί τη χρονολογική σειρά των γεγονότων που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα μέσα από τη δράση της πρωτεργάτριας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάχιμης πολιτικού, που έδωσε αναρίθμητες και άνισες μάχες με το σκληρό κατεστημένο και τις παγιωμένες αντιλήψεις.
Από τη νεαρή εκδοχή της Σιμόν Βέιλ, που την υποδύεται η Ρεμπέκα Μάρντερ, μέχρι την έντονα μακιγιαρισμένη μορφή των μεταγενέστερων γεγονότων (η Έλσα Ζιλμπερστάιν δυστυχώς περιορίζεται στη μίμηση κάτω από το μακιγιάζ), η σκηνοθεσία κάνει ένα φρενήρες σλάλομ στην Ιστορία. Από τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης μέχρι τους δημοκρατικούς αγώνες στη μεταπολεμική πολιτική σκηνή της Γαλλίας (κυρίως τον αγώνα για τον νόμο υπέρ της νομιμοποίησης των αμβλώσεων το 1975), καταφέρνει και αγγίζει γεγονότα που σφράγισαν τη μάχη για τη γυναικεία αυτοδιάθεση και έστρωσαν τα θεμέλια για την ανέγερση του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης - στην πιο αγνή και ιδεαλιστική της μορφή. Βέβαια, εδώ δεν έχουμε ένα βαθύ και άρτιο βιογραφικό φιλμ, όπως ήταν το «La vie en rose» («Ζωή σαν τριαντάφυλλο») με τη Μαριόν Κοτιγιάρ στον ρόλο της Εντίθ Πιάφ, όμως οι θεατές θα απολαύσουν μια τίμια, εκπαιδευτική δημιουργία για όσους επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για μια γυναίκα που θριάμβευσε μέσα σε αδιανόητες κοινωνικές αντιξοότητες.
Ακόμα μία κινηματογραφική μεταφορά της δίκης του αιώνα
Nυρεμβέργη (Nyurnberg)
Σκηνοθεσία: Νικολάι Λαμπέντεφ
Πρωταγωνιστούν: Σεργκέι Κέμπο, Βόλφγκανκ Τσέρνι, Αλέξεϊ Μπάρντουκοφ
Το 1945, το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο ξεκινά τις εργασίες του στη Νυρεμβέργη για τη Δίκη του Αιώνα. Η πόλη είναι γεμάτη με δημοσιογράφους, δικηγόρους, μεταφραστές και μάρτυρες των φριχτών γεγονότων. Ο αξιωματικός πληροφοριών-μεταφραστής λοχαγός Ιγκόρ Βόλγκιν έλαβε επιστολές από τον αδελφό του καλλιτέχνη Νικολάι που στάλθηκαν από τη Νυρεμβέργη, που βρίσκεται στην Αμερικανική Ζώνη Κατοχής στη Γερμανία, ο οποίος χάθηκε το 1942. Οι επιστολές απευθύνονταν στη μητέρα τους, που πέθανε στο πολιορκημένο Λένινγκραντ. Ο λοχαγός, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη παρουσίας μεταφραστών ως μέρος της σοβιετικής αντιπροσωπείας στις δίκες της Νυρεμβέργης, ξεκινά την αναζήτηση του αδελφού του. Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Αλεξάντερ Ζβιάγκιντσεφ «Forever and ever».
