Ένα οδοιπορικό για την αναζήτηση της χαμένης οικογενειακής ταυτότητας, ένα παράδοξο γεωπολιτικό δράμα για τους Άραβες του Ισραήλ κι ένα δράμα για τη γυναικεία αυτοδιάθεση είναι οι επιλογές αυτής της εβδομάδας. Κι ακόμη, ένα κακοφτιαγμένο, αλλά δαπανηρό θρίλερ από το Χόλιγουντ, ένα διδακτικό ριμέικ για κακομαθημένα πλουσιόπαιδα και μια κωμωδία τρόμου, στην οποία τα δόντια του Δράκουλα προκαλούν μόνο χλεύη.
Ιαματικό δράμα από τη Νότια Κορέα για την αναζήτηση της χαμένης οικογένειας
Επιστροφή στη Σεούλ (Return to Seoul) ****
Σκηνοθεσία: Ντέιβ Τσου
Πρωταγωνιστούν: Τζι Μιν Παρκ, Γκούκα Χαν, Κουάνγκ Ροκ
Μια νεαρή Γαλλίδα ασιατικής καταγωγής, η Φρέντι, ταξιδεύει κρυφά από τη μητέρα της στη Σεούλ για να συναντήσει τους βιολογικούς γονείς της. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι ότι, σύμφωνα με τον νόμο, θα πρέπει να δώσουν και οι δύο γονείς τη συγκατάθεσή τους για να υπάρξει συνάντηση. Ο πατέρας της κοπέλας δέχεται να τη δει, αλλά η μητέρα της αρνείται. Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και αρχοντική ευγένεια αυτό το υπαρξιακό δράμα της υιοθετημένης 27χρονης κοπέλας και κατασκευάζει με απλά υλικά ένα συναρπαστικό περιβάλλον κατακερματισμένων ταυτοτήτων. Το γεγονός αυτό θα πυροδοτήσει μια σειρά από απρόβλεπτες αντιδράσεις και είναι τελικά οι πιο βουβές σκηνές αυτές που ρίχνουν περισσότερο φως στις υπαρξιακές προεκτάσεις τού καλά δουλεμένου σεναρίου. Κάτι που ξεκινά σαν απλό δεκαπενθήμερο αναζήτησης μετατοπίζεται σε κάτι ευρύτερο και πιο βαθύ.
Στον πρώτο κινηματογραφικό της ρόλο, η Τζι Μιν Παρκ εμφανίζεται απόλυτα μαγνητική με τον τρόπο που προσπαθεί να βρει απατήσεις σε ένα πλαίσιο δράσης που την ταράζει συναισθηματικά. Η μοναξιά και η απουσία οικειότητας πάνε χέρι-χέρι χάρη σε μια σκηνοθεσία με ζωντανά χρώματα και με την πικάντικη μουσική να δίνει ώθηση στις συναισθηματικές μετατοπίσεις των ηρώων. Η ματαιότητα αυτής της αναζήτησης αφήνει μια πικρή γεύση, όμως το συνολικό ταξίδι ήταν κάθε άλλο παρά ατελέσφορο.
Ο Νίκολας Κέιτζ ως κόμης Δράκουλας σε μια χαμένη ευκαιρία
Renfield *
Σκηνοθεσία: Κρις ΜακΚέι
Πρωταγωνιστούν: Νίκολας Χουλτ, Νίκολας Κέιτζ, Οκουαφίνα
Ο Ρένφιλντ είναι ο πιστός υπηρέτης του Πρίγκιπα του Σκότους, που προμηθεύει με θηράματα τον μόνιμα διψασμένο αφέντη του. Έπειτα από αιώνες σκλαβιάς, το δεξί χέρι του κόμη Δράκουλα έχει απογοητευτεί από τα ανίερα καθήκοντά του και είναι έτοιμο να αναζητήσει την ανεξαρτησία του μακριά από τα θελήματα του απαιτητικού αφεντικού.
Αρχικά, η ιδέα για μια ειρωνική κωμωδία τρόμου με τον Νίκολας Κέιτζ στον ρόλο του κόμη Δράκουλα έμοιαζε εξαιρετική. Όταν μάλιστα το κέντρο βάρους, αντί να πέφτει στον αντίπαλο Βαν Χέλσινγκ, πέφτει για πρώτη φορά στον καταπιεσμένο δούλο που θρέφεται με μύγες και σκαθάρια. Αντί όμως για έναν σκηνοθέτη σαν τον Σαμ Ράιμι ή για κάποιον εμπνευσμένο που θα μας χάριζε ένα μείγμα της παράνοιας του «Vampire’s kiss» και της οργιώδους τρέλας του «Darkwave» με μπόλικο αίμα, έχουμε ένα αναιμικό ταινιάκι, με παιδαριώδες σενάριο και σκηνοθεσία που δεν έχουν καμία αισθητική ή προσωπικό αποτύπωμα.
Ο Κέιτζ προσφέρει γενναιόδωρα την εξωπραγματική θεατρικότητά του, αλλά ο άπειρος σκηνοθέτης δεν ξέρει τι να την κάνει. Κάπου ανάμεσα στις χαοτικές σκηνές δράσης, που εκτοξεύουν χωρίς λόγο αίμα, προσπαθεί να βρει χώρο και ένα προσχέδιο πλοκής με μια συμμορία του υποκόσμου και μια τίμια αστυνομικό, που όμως δεν καταλήγει πουθενά.
Δυστυχώς, η ταινία δεν καταφέρνει να βγάλει μηδενιστικό χιούμορ, ούτε καν να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή (που είναι πάνω από 18 χρόνων), και αποδεικνύεται τερατούργημα μετά το πρώτο ημίωρο. Πραγματικά, τίποτα δεν καταφέρνει να είναι διασκεδαστικό σ’ αυτό το ανούσιο φιλμ και είναι στ’ αλήθεια κρίμα, γιατί ο Κέιτζ φαίνεται πως είχε όλη την καλή διάθεση να κάνει κάτι παιχνιδιάρικο και ανατρεπτικό με το αρχετυπικό τέρας της Universal. Τελικά, το ίδιο το στούντιο αποδεικνύεται το μοναδικό βαμπίρ της υπόθεσης, καθώς προσπαθεί με τέτοιες αμφιβόλου γούστου παραγωγές να αφαιμάξει τον απέθαντο μύθο του κόμη από τα Καρπάθια.
Λαβυρινθώδες μυστήριο με στοιχεία δανεισμένα από το «Matrix» μέχρι το «Vertigo»
Hypnotic (Υπνωτιστές) *
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
Πρωταγωνιστούν: Μπεν Άφλεκ, Άλις Μπράγκα, Γουίλιαμ Φίχτνερ
Ο ντετέκτιβ Ντάνι Ρουρκ (μόνιμα κουρασμένος ο Μπεν Άφλεκ) δεν έχει πάψει να αναζητά τη χαμένη κόρη του από τη στιγμή που εκείνη έπεσε θύμα απαγωγής από έναν άνδρα που ισχυρίζεται πως δεν θυμάται ούτε το συμβάν ούτε την τοποθεσία του κοριτσιού. Μια παράλληλη έρευνα γύρω από κάποιες ληστείες θα εγκλωβίσει τον Ρουρκ σε μια σειρά παράδοξων γεγονότων, όπου οι άνθρωποι χάνουν τον έλεγχο της σκέψης τους. Κατά την έρευνά του, θα βρεθεί να καταδιώκεται από έναν άνδρα που δείχνει πανίσχυρος (σαν τον «Εξολοθρευτή»), καθώς αλλοιώνει τη συμπεριφορά οποιουδήποτε συναντά, κάνοντας τα θύματά του να νομίζουν πως συμπεριφέρονται φυσιολογικά ενώ εκτελούν τις εντολές του. Με τη βοήθεια μιας προικισμένης μέντιουμ, ο Ρουρκ θα έρθει πιο κοντά από ποτέ στην εύρεση του χαμένου κοριτσιού του, μέχρι που θα ανατραπούν όλα όσα θεωρούσε δεδομένα.
Προσπαθούσε για πολλά χρόνια ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ να σκηνοθετήσει αυτό το ψυχολογικό θρίλερ πολλαπλών ανατροπών. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν δικαιώνει την επιμονή του στο υλικό. Το «Hypnotic» είναι ένα ακριβό b-movie που δεν έχει ίχνος πρωτοτυπίας, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν έχει ίχνος φρεσκάδας. Οι διάλογοι είναι τετριμμένοι και αδούλευτοι, ενώ ο Ροντρίγκεζ, παίρνοντας τόσο στα σοβαρά το υλικό του, χάνει το άλλοθι της μετα-ειρωνείας που είχε στις grindhouse δημιουργίες του («Machete»). Επιπλέον, το ύφος της σκηνοθεσίας είναι στεγνό και η αφήγηση επίπεδη, σαν να ανέλαβε τη δουλειά ένας τυχαίος ωρομίσθιος του στούντιο και όχι ο τολμηρός σκηνοθέτης που φιλοτέχνησε κάποτε τον νουάρ διάκοσμο του «Sin city».
Το «Hypnotic» μοιάζει με κάτι σαν το ανόητο αδελφάκι του «Inception», που νιώθει φθόνο εξαιτίας της συγκριτικά χαμηλής ευφυΐας του, ή μάλλον το αδελφάκι του «Cell» (το παλιότερο «Κελί» της νυν συζύγου του Άφλεκ), που, ενώ δεν υπολείπεται σε εξυπνάδα, ντρέπεται για την κακοτεχνία του μπροστά στο σαρωτικό production design εκείνου του ευρηματικού θρίλερ. Κάθε στροφή του σεναρίου είναι τόσο βουτηγμένη σε αναγνωρίσιμες μυθοπλαστικές συμβάσεις, που τελικά καταλήγει να είναι στραβοτιμονιά.
Σαρδόνιο δράμα για τον αραβικό πληθυσμό του Ισραήλ
Ας ξημερώσει ειρήνη (Let it be morning) ***1/5
Σκηνοθεσία: Έραν Κόλιριν
Πρωταγωνιστούν: Άλεξ Μπακρί, Σαλίμ Ντο, Τζούνα Σουλεϊμάν
Ενας Ισραηλινός πολίτης που κατάγεται από την Παλαιστίνη επιστρέφει στο χωριό όπου μεγάλωσε, και το οποίο άφησε νωρίς, για τον γάμο του αδελφού του. Μετά την τελετή, το χωριό τίθεται απροειδοποίητα υπό στρατιωτικό αποκλεισμό από την ισραηλινή κυβέρνηση. Είναι ευχάριστο να βλέπεις κοινωνικές κωμωδίες με γεωπολιτικό σχόλιο μπολιασμένο με δόσεις παραλογισμού όταν δεν έρχονται από την Αμερική - όπου στην καλύτερη περίπτωση μοιάζουν καλογυαλισμένες και ασφαλείς, όπως το «The terminal» (2004). Το «Ας ξημερώσει ειρήνη» αντλεί περισσότερο από τον σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ.
Η ιστορία αυτής της κοινότητας, που βρίσκεται ξαφνικά υπό πολιορκία, διασκευάστηκε από το βιβλίο του Παλαιστίνιου συγγραφέα Σαϊέντ Κασούα (ο οποίος γράφει στα εβραϊκά) και σκηνοθετήθηκε από τον Ισραηλινό Έραν Κόλιριν. Η εκκεντρική προσέγγιση των εντάσεων στη Μέση Ανατολή με αφορμή ένα γαμήλιο πάρτι λειτουργεί εξαιρετικά, ειδικά όταν χάνεται το τηλεφωνικό σήμα και κόβεται και το ηλεκτρικό ρεύμα.
Από τη μία, οι Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν περικυκλώσει το χωριό και από την άλλη, η κοινωνική εικόνα του μεσοαστού Ισραηλινού κλονίζεται όταν η εταιρεία του τον απολύει επειδή απουσίαζε. Τα δηκτικά σχόλια του σκηνοθέτη για τον διχασμό εντός της αραβικής ταυτότητας στη Μέση Ανατολή λειτουργούν στο έπακρο, καθώς εκμεταλλεύεται δραματικά ένα κλειστοφοβικό σκηνικό με αυξανόμενες εσωτερικές εντάσεις.
Διδακτικό ριμέικ για τον αμοραλισμό των πλουσίων
Το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου (Le nouveau jouet) **
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Χουτ
Πρωταγωνιστούν: Ζαμέλ Ντεμπούζ, Ντανιέλ Οτέιγ, Ατόν
Ο Σαμί είναι ο καινούργιος νυχτοφύλακας σε ένα πολυκατάστημα με είδη πολυτελείας που ανήκει στον Φιλίπ, τον πλουσιότερο άνθρωπο στη Γαλλία. Ο Φιλίπ έχει έναν γιο που συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο και για τα γενέθλιά του θα ανοίξει το τμήμα παιχνιδιών του καταστήματος όπου εργάζεται ο Σαμί για να βρει το καλύτερο παιχνίδι και να το αποκτήσει. Φυσικά, το πολυπόθητο παιχνίδι θα είναι ο ίδιος ο άμοιρος εργαζόμενος.
Ελεύθερη διασκευή της γαλλικής ταινίας του 1976 με τίτλο «The toy», που διασκευάστηκε και στην Αμερική το 1982 με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Πράιορ. Η νέα εκδοχή δεν έχει τίποτα να προσθέσει στη ιστορία. Κρατάει μεν άθικτο το προφανές αντικαπιταλιστικό σχόλιο, αλλά διαθέτει σαφώς λιγότερο χιούμορ και προσπαθεί να κερδίσει τον θεατή ποντάροντας μόνο στο εύλογο happy end.
Αναπάντεχα επίκαιρο δράμα για τις παράνομες αμβλώσεις του ’60
Τηλεφώνησε στην Τζέιν (Call Jane) ***
Σκηνοθεσία: Φίλις Νάγκι
Πρωταγωνιστούν: Ελίζαμπεθ Μπανκς, Σιγκούρνι Γουίβερ, Κρις Μεσίνα
Η Τζόι είναι μια ευκατάστατη νοικοκυρά που ζει στα ήσυχα προάστια με τον σύζυγό της και την κόρη της. Η καθημερινότητα διαταράσσεται από μια εγκυμοσύνη που καταλήγει να απειλεί τη ζωή της. Η Τζόι και ο άντρας της αιτούνται τη νόμιμη διακοπή της εγκυμοσύνης, αλλά οι γιατροί απαντούν αρνητικά, συμβουλεύοντας την ηρωίδα να πάρει το ρίσκο. Στο αποκορύφωμα της απελπισίας της, η Τζόι ανακαλύπτει τυχαία την Τζέιν...
Αυτή είναι η απίστευτη ιστορία μιας κολεκτίβας γυναικών που δρούσε στο περιθώριο κατά τη δεκαετία του ’60 στο Σικάγο με την επωνυμία «Τζέιν». Η ομάδα αυτή κατάφερε να φέρει εις πέρας χιλιάδες αμβλώσεις σε γυναίκες και κορίτσια που το είχαν ανάγκη την εποχή που αυτές οι επεμβάσεις ήταν παράνομες.
Η συμπαθέστατη Ελίζαμπεθ Μπανκς αφήνει για λίγο τις χαρωπές κωμωδίες για έναν δραματικό ρόλο και η Σιγκούρνι Γουίβερ φέρνει την απαραίτητη πειθώ σε τούτο το τρυφερό φιλμ, που αποκτά μεγαλύτερο ηθικό βάρος εξαιτίας της θλιβερής πρόσφατης απόφασης που απαγορεύει τις αμβλώσεις σε αρκετές πολιτείες της Αμερικής. Η mainstream και φιλική στον μέσο θεατή αφήγηση δεν υποβιβάζει στο ελάχιστο τη σοβαρότητα του δικαιώματος της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Η ταινία έχει πολλές αρετές και, το κυριότερο, έχει απόλυτη επίγνωση του μεγέθους της και των προθέσεών της. Η ειλικρίνεια στη σκηνοθεσία είναι που τελικά κερδίζει το στοίχημα.
