Live τώρα    
18°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
15.8°C19.3°C
1 BF 59%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
16 °C
11.6°C19.0°C
2 BF 64%
ΠΑΤΡΑ
Αραιές νεφώσεις
15 °C
12.0°C15.9°C
2 BF 67%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
16.8°C19.7°C
2 BF 63%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
11 °C
10.9°C15.7°C
0 BF 82%
Είδαμε στο Θέατρο / Δύο παραστάσεις στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Είδαμε στο Θέατρο / Δύο παραστάσεις στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΙΡΛΕΙ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Βρεθήκαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και είδαμε λίγο πριν κλείσει η φετινή θεατρική σεζόν, δύο παραστάσεις στην κεντρική σκηνή που μας κέρδισαν. Τη «Σίρλεϊ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου και την «Ανατολή» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου

«Ανατολή»

Μια παράσταση Δημόσια Ιστορία

«Η Δημόσια Ιστορία δεν περιλαμβάνει το, εσωστρεφές από τη φύση του, ακαδημαϊκό κομμάτι της ιστορικής κουλτούρας -την έρευνα και τη διδασκαλία στα αμφιθέατρα-, αλλά διεκδικεί περίπου όλα τα υπόλοιπα. Εν ολίγοις, Δημόσια Ιστορία είναι ό,τι τριγύρω μας φιλοδοξεί να αφηγείται κάτι για το παρελθόν. Είναι η μελέτη των τρόπων με τους οποίους το παρελθόν ανασυγκροτείται, διαχέεται και αποτυπώνεται στη δημόσια σφαίρα μέσα από τις τελετές και τους εορτασμούς, τα μνημεία και τα μουσεία, τα σχολεία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, το Διαδίκτυο, το θέατρο».

Κάτι τέτοιο λαμβάνει χώρα και στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, όπου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος παραδίδεται σκηνοθετικά στις λέξεις της Έλλης Παπαδημητρίου και φωτίζει την «Ανατολή» της, ένα κείμενο που με λυρισμό και με όπλο τη γλώσσα συμπληρώνει την ιστορική αφήγηση, ξεσκονίζει τη μνήμη και σκαλίζει το συλλογικό τραύμα με μόνο σκοπό να το επουλώσει και να το καταστήσει μέρος αυτής της μνήμης, ζωντανό και ατόφιο.

ΑΝΑΤΟΛΗ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μετά το ιστορικό ανέβασμα του «Κοινού λόγου», ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος καταπιάνεται με τον λυρισμό της «Ανατολής» δημιουργώντας μια παράσταση που οι επί σκηνής σύμμαχοι ηθοποιοί της παράστασης καταφέρνουν να φτάσουν τον λόγο όχι τόσο στα αυτιά των θεατών, αλλά λίγο πιο κάτω, στην καρδιά.

Με τη μουσική του Φώτη Σιώτα να έχει συλλάβει το από κάτω αίσθημα των λέξεων, δημιουργώντας το απαραίτητο μουσικό σύμπαν, και μέσα στη λιτή και παραδομένη στον λόγο σκηνοθεσία που επέλεξε ορθά ο Θεοδωρόπουλος, ακούμε και περισσότερο νιώθουμε το ιστορικό σύμπαν που κατέγραψε με τον τρόπο της η Έ. Παπαδημητρίου.

Και οι πέντε που συναντάμε στη σκηνή διαθέτουν τα υλικά για να γίνουν μέρος αυτής της «Ανατολής», με τον Μανώλη Μαυροματάκη και την Ελένη Ουζουνίδου να σηκώνουν τον πιο συναισθηματικά φορτισμένο λόγο και να καταφέρνουν να τον ακουμπήσουν απαλά στο χέρι, γειωμένοι στη σκηνή και παραδομένοι με συνέπεια στον λόγο, όπως ακριβώς προστάζει η σκηνοθετική προσέγγιση. Αν ο Δημήτρης Καπουράνης στο «Μια άλλη Θήβα» πάτησε με κρότο τη σκηνή, εδώ, απαλός τόσο σωματικά όσο και λεκτικά, κάνει ακριβώς τον ίδιο θόρυβο, όπως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί που παραδίδει η σκηνή στα μάτια εμάς των θεατών.

Η «Ανατολή» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου γκρεμίζει τους απαραίτητους και δυσάρεστους εθνικισμούς, γίνεται ίσως ακούσια συμπληρωματικός κρίκος στην κεντρική αφήγηση της Ιστορίας, κάνοντάς τη λίγο πιο δημόσια, άρα και λίγο πιο κοντά στην αλήθεια.

«Σίρλεϊ»

Μια ερμηνεία που αφήνει θεατρικά ίχνη στην πόλη

Τη θρυλική πλέον Σίρλεϊ Βάλενταϊν ανεβάζει στη σκηνή ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, επιλέγοντας για σκηνικό σώμα και φωνή της -ευτυχώς- την Ελένη Ουζουνίδου.

Σε μια εποχή που όλοι μας ανεξαιρέτως χρειαζόμαστε φεμινιστικό ξεσκόνισμα, σε μια εποχή που τα αδιέξοδα των θηλυκοτήτων βρίσκουν επιτέλους το δικαίωμα να εκφραστούν ως τέτοια ακριβώς και σε μια εποχή που τίποτα δεν είναι δεδομένο, ο γυναικείος λόγος της Σίρλεϊ, μαζί με τα αδιέξοδά της, θυμίζουν στους άντρες θεατές την ευθύνη που φέρουν για τη γέννησή τους και στις γυναίκες και τις θηλυκότητες την ανάγκη αυτά να εκφραστούν για να τις οδηγήσουν ισότιμα στην πιο ανθρώπινη υπαρξιακή αναζήτηση της επιθυμίας τους που η πατριαρχία τους στερεί.

Την καχυποψία μου απέναντι σε μια αντρική σκηνοθετική ματιά σήμερα πάνω σ’ αυτό το έργο γκρέμισε, ευτυχώς, η συναισθηματική νοημοσύνη του Βασίλη Μαυρογεωργίου, που με σκηνικό σύμμαχο την Ελένη Ουζουνίδου απέφυγε τις έμφυλες στερεοτυπικές αναγνώσεις αυτών των κειμένων, υπογραμμίζοντας το αδιέξοδο της ηρωίδας με ευαισθησία, χιούμορ και ενσυναίσθηση.

ΣΙΡΛΕΙ ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η Ελένη Ουζουνίδου φτιάχνει την πιο μεστή, την πιο ολοκληρωμένη, την πιο γειωμένη στη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα Σίρλεϊ, εμφανίζοντας στα μάτια μας μια ηθοποιό στην απόλυτη τεχνική και συναισθηματική πληρότητα. Η Σίρλεΐ της είναι αληθινή, της διπλανής πόρτας. Η Σίρλεΐ της είναι εκείνη η γυναίκα η καταπιεσμένη στον γάμο, που αναζητά, που φοβάται, που αυτοσαρκάζεται, που θυμώνει, που φοβάται πάλι, που αντιλαμβάνεται, που ξεσηκώνεται, που τολμά. Και όλα αυτά εντελώς αβίαστα μας τα απευθύνει η Ελένη Ουζουνίδου.

Οι διαρκείς απευθύνσεις της πότε στο κοινό και πότε στον τοίχο, οι σωματικές της λεπτομέρειες, τα βλέμματα και οι χειρονομίες της μας καθιστούν μάρτυρες ίσως μιας από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της γενιάς της, χωρίς να νιώθω πως περιέχει κάποια υπερβολή αυτή η φράση την ώρα που τη γράφω.

Με τα ευρηματικά σκηνικά της Μαγδαληνής Αυγερινού, ειδικά στον τρόπο που μας μεταφέρει στις ελληνικές θάλασσες κάπου σε ένα νησί, τη μουσική του Νίκου Κυπουργού, που ξέρει να δίνει χώρο στις ερμηνείες, και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, που με ρεαλισμό γέννησαν αυτή τη Σίρλεϊ, σας διαβεβαιώνω ότι όσες και όσοι προλάβετε να δείτε αυτή την παράσταση θα γίνετε αυτόπτες μάρτυρες μια ερμηνείας που αφήνει θεατρικά ίχνη παντού στην πόλη.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL