Για τον Ισπανό συγγραφέα Μάξ Άουμπ -από Γερμανό πατέρα και Γαλλίδα μητέρα -θα έφτανε, απλά, να εκδώσει τη βιογραφία του ως μυθιστόρημα! Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1903. Στην έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου ο γονιός του αρνείται να ντυθεί στρατιώτης και, όντας ουσιαστικά άπατρις, καταφεύγει στην Ισπανία. Στη Βαλένθια ο γιος σπουδάζει και αρχίζει να γράφει σε περιοδικό. Αριστερός, αλλά κατά βάθος αναρχικός, ο Άουμπ λαμβάνει μέρος στον ιστορικό Εμφύλιο του '36.
Δεμένος στενά με τον Λόρκα, τον Μαρλό (συνέγραψε μαζί του την «Ελπίδα»), τον Μπουνιουέλ, τον Νταλί - δέχεται το '37 τη θέση μορφωτικού ακόλουθου στην πρεσβεία της χώρας του στο Παρίσι. Κατηγορούμενος ως κομμουνιστής συλλαμβάνεται το '39 και με την έλευση του καθεστώτος του Βισί εγκλείεται στη Νότια Γαλλία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές. Κατορθώνει να δραπετεύσει το '42 και καταφεύγει στο Μεξικό, όπου ζει τα υπόλοιπα τριάντα χρόνια της ζωής του.
Στο έργο του περιλαμβάνονται τρία μυθιστορήματα, αρκετές συλλογές διηγημάτων, θεατρικά. Επίσης εξέδιδε ένα περιοδικό με δικά του αποκλειστικά άρθρα. Να σημειώσουμε πως σε μερικά εκ των βιβλίων ο σουρεαλισμός και το φανταστικό περισσεύουν, όπως στον «Λόγο», επί την εκλογή του ως μέλους της Βασιλικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, στην οποία δεν εξελέγη ποτέ! Ή ακόμη στη βιογραφία του ζωγράφου Γιούπεπ Τόρες Κάμπαλανς, στην οποία παρατίθενται τυπωμένοι πίνακές του. Όμως ο καλλιτέχνης ήταν ανύπαρκτος, ενώ οι εν λόγω πίνακες ήταν διά χειρός Άουμπ.
Ετσι, ο άκρως παιγνιώδης τρόπος γραφής με την πλήρη υπέρβαση της πραγματικότητας μέσω μυθοπλασίας αποτελεί πυρήνα της δημιουργικής γραφής του -πράγμα που εκφράζεται παραδειγματικά στους «Παραδειγματικούς φόνους» (εκδ. Άγρα)- σε μετάφραση και επίμετρο Αχιλλέα Κυριακίδη. Εκδόθηκε το '56 και, όχι τυχαία, τιμήθηκε από τη Γαλλία με το Μέγα Βραβείο Μαύρου Χιούμορ.
Στον πρόλογό του ο Άουμπ μας πληροφορεί πως έκανε είκοσι χρόνια, σε Ισπανία, Γαλλία και Μεξικό, να συλλέξει αυθεντικές απολογίες δολοφόνων για τους λόγους και τους τρόπους διάπραξης των διαβημάτων. Διαβάζοντάς τους αντιλαμβανόμαστε πως ο συγγραφέας είναι, μάλλον, με τον θύτη και πως η αιτία για το μοιραίο μοιάζει δικαιολογημένη: «'Καλύτερα να πεθάνω, είπε'. Κι εγώ χατίρι δεν της χάλαγα» ή «Τον σκότωσα γιατί δεν έτρωγε· μηρύκαζε» ή «Τον σκότωσα γιατί κρατούσα πιστόλι! Τι ωραία αίσθηση».
Πέρα από τους «φόνους», υπάρχουν οι «αυτοχειρίες»: «Πάω να δω τι γίνεται», «Μ’ έστειλε στον διάολο· πάω». Και τα «γαστροφονικά»: «'Θα του έτρωγα ευχαρίστως το συκώτι' είπε ο Βισέντε. Δεν μπόρεσε: ήταν πικρό». Μαζί και κάποια κομμένα κείμενα της έκδοσης του '68. Έτσι, το αιματοβαμμένο πόνημα του Άουμπ αποτελεί μια έτι ευφυή μυθοπλαστική, στην κυριολεξία, επινόησή του.
Στο επίμετρό του ο Αχιλλέας Κυριακίδης ονομάζει το ύφος του συγγραφέα docrimentary, επινοημένο από κάποιον σημαντικό Αμερικανό στοχαστή, «προκειμένου να χαρακτηρίσει ένα πολύ συγκεκριμένο είδος αστυνομικής (ή παρα-αστυνομικής) λογοτεχνίας, αυτό ακριβώς το οποίο βασίζεται στα περίφημα “φανταστικά τεκμήρια” και του οποίου οι “Παραδειγματικοί φόνοι” του Μαξ Άουμπ αποτελούν το εξοχότερο δείγμα».
INFO
Max Aub
«Παραδειγματικοί φόνοι»
Εκδόσεις Άγρα
Σελίδες: 96
Τιμή: 8,33 ευρώ
